Ήδη από το τέλος της εβδομάδας των διερευνητικών εντολών αναδείχθηκε η δυσκολία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστεί με ευκρίνεια τη θέση για...
καταγγελία του μνημονίου χωρίς ταυτόχρονα να διακυβεύεται η παραμονή στη ζώνη του ευρώ. Η «κόκκινη γραμμή» της παραμονής στην ευρωζώνη που έθεσαν οι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ ως κοινό παρονομαστή για τον σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης που θα επαναδιαπραγματευτεί (ή θα «επαναδιαπραγματευτεί») το μνημόνιο, με την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, έφερε γρήγορα στο επίκεντρο τη σχετική συζήτηση, η οποία εξυπηρετεί και το «στοίχημα» των ημερών, την πολιτική πίεση στον νικητή των εκλογών.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε προεκλογικά ο μοναδικός φορέας της άποψης ότι καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων και η παραμονή στην ευρωζώνη είναι δύο πράγματα που μπορούν να συμβαδίσουν. Το κυρίαρχο δικομματικό μπλοκ αποδέχεται πλήρως την εξίσωση «διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας ίσον μνημόνιο», η ΔΗΜΑΡ είπε περίπου το ίδιο αποδεχόμενη ως δεσμευτική τη δανειακή σύμβαση μιλώντας για διαπραγμάτευση των μέτρων του μνημονίου, ενώ ένα κομμάτι της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο) υποστηρίζει ότι η αποδέσμευση από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις ούτε είναι ουσιαστικά εφικτή εντός του ευρώ ή και της ΕΕ, ούτε κι «επιθυμητή» από τη σκοπιά των πραγματικών δυνατοτήτων για ανάταξη της οικονομίας και ανάπτυξη. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι εξ ορισμού Ευρώπη και μνημόνια ταυτίζονται και προβάλλει την αποδέσμευση από την ΕΕ, όχι απλώς από την ευρωζώνη, υπό την προϋπόθεση της λαϊκής εξουσίας, με τους όρους που το ίδιο την έχει περιγράψει.
Για όσους γνωρίζουν τα του ΣΥΡΙΖΑ, κρυφή ατζέντα για έξοδο της χώρας από το ευρώ, δεν υπάρχει, όπως θέλει να περάσει το μηντιακό σύστημα που εκπροσωπεί τον υπό κατάρρευση δικομματισμό και την οικονομική – επιχειρηματική ελίτ. Ειδικά ο ΣΥΝ ουδέποτε δήλωσε κάτι άλλο παρά ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα, παρόλο που στο πλαίσιο της πολυφωνίας και του πλουραλισμού διατηρεί στο εσωτερικό του δυνάμεις που διαφωνούν με την πλειοψηφούσα οπτική του για την Ευρώπη.
Αυτό που υπάρχει λοιπόν είναι μια ασάφεια από την πλευρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για το πως εννοεί την «επαναδιαπραγμάτευση», τι ακριβώς αφορά (το χρέος, τη δανειακή, κ.λπ.), ποια είναι τα «όπλα» που προτίθεται να χρησιμοποιήσει και ως που είναι διατεθειμένη να φτάσει και επίσης ποιες υποχωρήσεις θα δεχτεί να κάνει. Προεκλογικά εξ άλλου η ηγεσία παρουσίασε την αποδέσμευση από τα μνημόνια ως κάτι απλό κι εύκολο.
Εν ολίγοις, πολλοί αναρωτιούνται αν έχει επεξεργασμένο και καλά σταθμισμένο πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Κι επιπλέον κάποιοι αναρωτιούνται αν έχει στο συρτάρι κάποιο Plan B. Τι θα συμβεί δηλαδή αν η Ευρώπη πει «όχι» σε οποιοδήποτε αίτημα διαπραγμάτευσης; Η διαπραγμάτευση εμπεριέχει μεν τη λογική του συμβιβασμού αλλά όταν αυτός δεν καταστεί εφικτός μπορεί να οδηγηθεί σε αποτυχία, κι εν προκειμένω προεξοφλείται το ευρωπαϊκό, και ιδιαίτερα το γερμανικό, «όχι». Ως εκ τούτου, θα λέγαμε πως στη δημόσια συζήτηση συνάγεται ότι η πρόταση του Τσίπρα οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ, παρά προκύπτει από τις θέσεις του.
Η παρέμβαση Αλαβάνου
Κι εδώ μπαίνει στο πλάνο ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος εδώ και αρκετό καιρό έχει κατασταλάξει στη θέση υπέρ της στάσης πληρωμών και της εξόδου από την ευρωζώνη. Ο Αλαβάνος παρενέβη στη συζήτηση, με ένα κείμενο το οποίο περιέχει σωστές επισημάνσεις από αριστερή σκοπιά, αν και ο χρόνος παρέμβασης (τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ «λιθοβολείται») θεωρήθηκε αμφιλεγόμενος. Ανεξαρτήτως, του αν υπάρχει εδώ υπόβαθρο εμπάθειας ή όχι με την ηγεσία του ΣΥΝ ή κάποια προσωπική στόχευση, ο Αλαβάνος βγήκε να ασκήσει πίεση από τα αριστερά, σε μια στιγμή που η πίεση της απονομιμοποιημένης εξουσίας, προκάλεσε μετατοπίσεις σιτς διατυπώσεις και τις επεξηγήσεις από τν πλευρά των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Επ’ αυτού ο Αλαβάνος σημειώνει:
«Ακόμα κι αν μια δύναμη είναι ηττημένη, ακόμα κι αν τα ελατήρια της είναι τα πιο ταπεινά (να διασωθεί ο αρχηγός της), ακόμα κι αν λειτουργεί επικοινωνιακά και φτηνά, ενδέχεται αυτή να αναδείξει τη βασική σύγκρουση της στιγμής, το γήπεδο όπου κρίνονται όλα (συμμετοχή στην Ευρωζώνη). Αν ο αντίπαλος νικητής, δεν αποδεχθεί τη σύγκρουση, τον οδηγεί σε συνεχείς διαβεβαιώσεις για τις καλές του προθέσεις, σε απανωτές λεκτικές μετατοπίσεις και κυρίως σε δημόσιες δεσμεύσεις για το μέλλον. Ο ηττημένος τότε αποκτά την υπεροχή («ηγεμονία») στις εξελίξεις».
Η ουσία της παρέμβασης του κειμένου του Αλαβάνου βρίσκεται στη θέση ότι η αποδέσμευση από το μνημόνιο, αν είναι πλήρης και ουσιαστική, οδηγεί έξω από το ευρώ: «Υπάρχει η άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ) θα χάσει την επαφή της με την κοινωνία».
Μια παρατήρηση σε αυτό: αυτό που είναι αλήθεια για τον Αλαβάνο, δεν είναι αλήθεια για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όλη τη διετία του μνημονίου υπήρξε ανελαστκή απέναντι στο ζήτημα του ευρώ και το χειρίστηκε αρκετά ιδεοληπτικά ταυτίζοντας το ιδεατό της «Ευρώπης των λαών», με τη σημερινή ΕΕ, για την οποία πιστεύει ότι επιδέχεται φιλολαϊκής μεταρρύθμισης. Με άλλα λόγια δεν είναι ότι ο ΣΥΝ πιστεύει ότι η αποδέσμευση από το μνημόνιο οδηγεί εκτός ευρώ και το κρύβει ωστόσο αντιμετώπισε φοβικά κι εχθρικά κάθε αντίθετη άποψη και ανάλυση προσάπτοντας στην λύση του εθνικού νομίσματος τη ρετσινιά της πολιτικής «της εθνικής αναδίπλωσης» και του «απομονωτισμού».
Όσον αφορά λοιπόν το Αλαβάνο, λέει τα εξής: ότι η Αριστερά θα πρέπει να έχει να εναλλακτικό σχέδιο στο συρτάρι, να προετοιμάζεται η ίδια και να προετοιμάζει και το λαό για μια εξέλιξη που όλοι πλέον θεωρούν πιθανή, αν όχι και νομοτελειακή. Σύμφωνα με τον τέως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό όφειλε να είναι Plan A καθώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο άσκησης έστω και μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής σε μια χώρα «δεμένη με δουλικές δανειακές συμβάσεις». Κι επιπλέον, επισημαίνει, είναι διαφορετικό να εξωθηθείς σε μια έξοδο άναρχη, την οποία δεν έχεις σχεδιάσει και επομένως θα πέσει στις πλάτες των αδύναμων, κι άλλο να οδηγήσεις εσύ εκεί το πλοίο υπό τον δικό σου έλεγχο και με προετοιμασία.
Το να μιλήσει σήμερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για έξοδο από το ευρώ θα αποτελούσε μια θεαματική μετατόπιση των θέσεών της, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ψυχολογικά. Ωστόσο είναι διαφορετικό να υποστηρίζεις με επιμονή κάτι όταν γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να κληθείς να το χειριστείς και εντελώς διαφορετικό, όταν είναι πολύ πιθανό αυτό να συμβεί. Το να αποκλείσεις δε κάθε πιθανότητα ενός υπαρκτού ενδεχόμενου ή μιας δυνητικής επιλογής, από τους χειρισμούς σου μάλλον σε καθιστά πιο ευάλωτο σε χονδροειδείς συμβιβασμούς...Από την άλλη, εφόσον η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ζυμώσει το θέμα της εξόδου από το ευρώ σε εύθετο χρόνο, (έχει κάνει το ακριβώς αντίθετο για την ακρίβεια) ίσως να ήταν και πολιτική αυτοκτονία να το κάνει τώρα. Τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά, ανέσυρε ένα τέτοιο σχέδιο από το συρτάρι με όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω της; Το λιγότερο.... σταύρωση!
topontiki.gr
