Η επικεφαλής του ΔΝΤ καλεί αρχικά τους Έλληνες να πληρώσουν τους φόρους τους αλλά το καλύτερο έρχεται αμέσως μετά.
Όταν της τίθεται το ερώτημα, αν ανησυχεί για όλους εκείνους τους ασθενείς στην Ελλάδα που δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, απαντά: «πιο πολύ σκέφτομαι τα παιδιά σε σχολεία της Νιγηρίας που μοιράζονται μία καρέκλα ανά τρεις μαθητές επειδή θέλουν πραγματικά να μορφωθούν. Τα έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα, γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα».
«Η Ελλάδα δεν πρόκειται να έχει καλύτερη μεταχείριση από ό,τι μια τριτοκοσμική χώρα», καταλήγει.
Από πότε νοιάζεται το ΔΝΤ για την Αφρική; Τι έχει κάνει τόσο καιρό η Λαγκάρντ και η παρέα της για να βοηθήσουν την ήπειρο που η Δύση γέμισε με κρεμάλες και εμφύλιους σπαραγμούς για να ξεζουμίσει τον πλούτο των αυτοχθόνων Αφρικανών;
Ντροπή σ’ όλους εκείνους που βάζουν στο στόμα τους τα παιδάκια στην Αφρική για να δικαιολογήσουν τις απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας που στοχεύουν στη διάλυση της μεσαίας τάξης ανά την Ευρώπη και τον κόσμο και στην καταλήστευση του εθνικού πλούτου των χωρών στα πλαίσια της αποβιομηχανοποίησης και συγκέντρωσης όλων των αποθεμάτων σ’ ένα κέντρο εξουσίας-διαχείρισης.
Όσο για τους φόρους των Ελλήνων, αν γίνονταν χαμηλοί και καθιερωνόταν ένας ενιαίος φορολογικός συντελεστής για όλους της τάξεως του 15%, κανείς δεν θα προσπαθούσε να τους αποφύγει. Αυτό βέβαια θα απελευθέρωνε το εμπορικό δαιμόνιο του Έλληνα και θα έδινε ανάσα στη χώρα, κάτι που το ΔΝΤ και όλοι οι παγκόσμιοι οργανισμοί δεν επιθυμούν, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλα τα κράτη.
Έχουν αλλεργία στους ελεύθερους οικονομικά πολίτες. Θέλουν δούλους-υπαλλήλους. Όταν εξεγείρονται θα τους γίνεται μικρή αύξηση, η οποία θα τους αφαιρείται και πάλι μέσω έκτακτων εσόδων-χαρατσιών.
Όλο αυτό το σκεπτικό όμως δεν αρέσει στους Έλληνες, οι οποίοι αντιστέκονται, κάτι που εξοργίζει ορισμένους που κάτω από τα σινιέ μοντελάκια τους επιχειρούν να μιλήσουν για πενία και να στηλιτεύσουν την όποια ελεύθερη φωνή.
Ακόμα και τούτη την ώρα ξεχνούν ότι απευθύνονται σ’ έναν λαό που από παλιά έχει μάθει να σκέφτεται ελεύθερα και να παλεύει για συγκεκριμένα ιδανικά.
Προκειμένου να τους τα υπενθυμίσουμε τους παραπέμπουμε στο Γερμανό φιλόσοφο, Friedrich Nietzsche, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται γνώριζε καλά τους Έλληνες σε βάθος χρόνου γι’ αυτό και τόλμησε να γράψει: «ότι οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας, αλλά και ότι σχεδόν πάντα τα άρματα και τα άλογα είναι κατώτερης ποιότητας και δόξας από τους οδηγούς τους, που το έχουν παιχνίδι να γκρεμίσουν αυτό το σύνολο σε μια άβυσσο, την οποία εύκολα πηδούν εκείνοι μ’ ένα άλμα όμοιο μ’ εκείνο του Αχιλλέα». Φρίντριχ Νίτσε: Η Γέννηση της τραγωδίας, Αθήνα 2010, εκδόσεις-περιοδικό ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ, σελ.144.
