Κάποια στιγμή έγινε φανερό ότι αντλούμε περισσότερο νερό απ’ αυτό που δίνει η φύση, παραβιάζοντας έτσι το υδάτινο ισοζύγιο και οδηγηθήκαμε σε ενέργειες αποκατάστασης της επιθυμητής ισορροπίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα διατάραξης αυτής της ισορροπίας είναι η υπεράνλτηση των υδάτων του υδροφόρου ορίζοντα στην περιοχή Σαριγκιόλ, στο νοτιοδυτικό πεδίο εκμετάλλευσης του λιγνίτη στην Πτολεμαΐδα, προκειμένου να είναι εφικτή η εξόρυξη του λιγνίτη.
Σε μία άλλη ευαίσθητη περιοχή, εκείνη της Χίου, η παρατεταμένη ξηρασία το 1989 οδήγησε τους κατοίκους στην υπεράντληση των υπόγειων υδάτων με αποτέλεσμα να πέσει η στάθμη του γλυκού νερού, να εισχωρήσει σε αυτό το νερό της θάλασσας και να προκύψουν προβλήματα υφαλμύρωσης. Σαν να μην έφτανε αυτό, η παρουσία πετρωμάτων κυναβαρίτη συνέβαλαν στην απελευθέρωση υδραργύρου, επιβαρύνοντας έτσι το νερό.
Την κατάσταση παρουσίασε στο συνέδριο ο συνεργάτης του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης Βορείου Αιγαίου Βασίλης Ροζακής, επισημαίνοντας ότι το θέμα αντιμετωπίστηκε με τη δημιουργία φραγμάτων, τον περιορισμό της άντλησης υπόγειων υδάτων και με περιοριστικά μέτρα στην κατανάλωση του νερού.
Έλληνες και ξένοι επιστήμονες, ερευνητές και εκπρόσωποι φορέων συμφωνούν ότι μοναδική λύση είναι η παρακολούθηση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων ώστε να είναι γνωστό ανά πάσα στιγμή ποιες ποσότητες οδηγούνται σε ποια χρήση και πότε ξοδεύουμε περισσότερο απ’ αυτό που προσφέρει η φύση.
Καθόλου πίσω δεν βρίσκεται, όμως, και η Ελλάδα στον τομέα των καλών πρακτικών, αφού σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο, εδώ και χρόνια στη Σκύδρα της Έδεσσας το νερό της πηγής των Σεβαστιανών που περισσεύει τον χειμώνα και πλημμυρίζει τις γύρω εκτάσεις, αποθηκεύεται και διοχετεύεται μέσα στον υδροφόρο ορίζοντα για να ισορροπήσει τις απώλειές του το καλοκαίρι.
Στο ίδιο μήκος κύματος, δημιουργήθηκαν αναχώματα στη λίμνη Χειμαδίτιδα της Φλώρινας ώστε να αποθηκεύεται το νερό που ανεβάζει τη στάθμη της λίμνης το χειμώνα και να χρησιμοποιείται για άρδευση το καλοκαίρι.
Όπως υπογραμμίζουν οι επιστήμονες, το παν είναι η διαχείριση του νερού, η αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ των ποσοτήτων που υπάρχουν και των ποσοτήτων που αντλούνται και η αποθήκευση της υπερβολής της φύσης ώστε να είναι διαθέσιμη σε περιόδους ξηρασίας.
