Ορισμένοι στη χώρα μας και ειδικότερα οι ηγεσίες των πρώην κυβερνητικών κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, επιμένουν σε μια ΝΑΤΟκεντρική προσέγγιση των εθνικών μας θεμάτων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο από τη σκοπιά αυτή αναφέρθηκαν στη Σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ που πραγματοποιείται στο Σικάγο στις 19-20 Μαΐου 2012, διότι και τα δύο κόμματα ακολουθούν μια εξωτερική πολιτική προσηλωμένη στον ατλαντισμό, υποστήριξαν και υποστηρίζουν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, τάχθηκαν υπέρ της εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο της Λιβύης, δε λένε κουβέντα για την άμεση αποχώρηση της Ελληνικής δύναμης από τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, από τον οποίο δηλώνουν ότι θα αποχωρήσουν οι περισσότερες χώρες-μέλη της ΕΕ, με πιο πρόσφατη την απόφαση της Γαλλίας.
Οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και ορισμένων άλλων κομμάτων που επενδύουν και κερδοσκοπούν στον εθνικισμό, θυμούνται τις σχέσεις Ελλάδας- FYROM μόνο όταν συνεδριάζει το ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για την επίλυση της διαφοράς για το όνομα της FYROM με σταθερή εμμονή στο πλαίσιο και στις αρχές του ΟΗΕ για τις σχέσεις λαών και χωρών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του έχει ταχθεί υπέρ μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις και αγωνίζεται για την συνεργασία και την προσέγγιση με το λαό της γειτονικής χώρας μακριά από εθνικιστικά μίση και μεγαλοϊδεατισμούς, που ευνοούν τις πολιτικές του «διαίρει και βασίλευε» των ισχυρών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ.
Το δικό μας όραμα για τα Βαλκάνια είναι το όραμα του Ρήγα Βελενστινλή και του Γρηγόρη Λαμπράκη για ένα αλληλέγγυο μέλλον όλων των λαών της περιοχής. Είναι μια σταθερή ειρήνη και η ολόπλευρη ανάπτυξη της Διαβαλκανικής συνεργασίας στη βάση της συνανάπτυξης και της κοινής ασφάλειας όλης της περιοχής, η οποία αποτέλεσε από το 1991 πεδίο εφαρμογής της λεγόμενης «νέας τάξης πραγμάτων» στον κόσμο υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, με συνέπεια τη διάλυση και τους βάρβαρους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία. Την αμερικανική πολιτική υπηρετεί και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, που αγωνίζεται για τη διάλυση του ΝΑΤΟ, τάσσεται κατηγορηματικά κατά της διεύρυνσης της Ατλαντικής Συμμαχίας, ζήτημα που αναπαράγει ψυχροπολεμικές διαιρέσεις στην Ευρώπη και εντάσεις με τη Ρωσία.
Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο θεωρείται ένα είδος συνέχειας για το στρατηγικό δόγμα της Συμμαχίας, που υιοθέτησε, πριν ενάμισι χρόνο, η Σύνοδος Κορυφής στη Λισσαβόνα (19-20.11.2010). Η εφαρμογή του νέου δόγματος σημαίνει την αναβάθμιση του επεμβατικού ρόλου του ΝΑΤΟ και τη μετατροπή του σε «παγκόσμιο χωροφύλακα».
Αντί της διάλυσής του, μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου και την κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στην ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Έκανε τον βάρβαρο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, το 1991, και συνέχισε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν από το 2001. Λειτούργησε ως στρατιωτικός βραχίονας της μεταψυχροπολεμικής «νέας τάξης πραγμάτων» και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Στο Σικάγο το ΝΑΤΟ συζητεί και αναμένεται να εγκρίνει το αμερικανικό σχέδιο για τη λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα», που δημιουργεί εντάσεις με τη Ρωσία και μπορεί να θέσει σε κίνηση ένα νέο γύρο πυρηνικών εξοπλισμών, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή μας. Το ερώτημα είναι με τι θέσεις για το θέμα αυτό προσέρχεται η Ελλάδα στη Σύνοδο; Τι έχουν συμφωνήσει οι κύριοι Αβραμόπουλος και Δήμας, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Συνόδου του Σικάγο;
Η Ελλάδα πρέπει να πει «όχι» στην αντιπυραυλική ασπίδα και να αρνηθεί τη συμμετοχή της στο επικίνδυνο αυτό αμερικανικό σχέδιο.
Σε ό,τι δε αφορά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, πρέπει να πάρει επιτέλους την απόφαση να αποσύρει την ελληνική δύναμη από την πολύπαθη αυτή χώρα.
Δυστυχώς, οι Ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων αποδέχθηκαν το νέο δόγμα και έπαιξαν το ρόλο του «καλού παιδιού» στο ΝΑΤΟ, παρά τα αντι-νατοϊκά αισθήματα του ελληνικού λαού.
Τα σχέδια και οι επιλογές του ΝΑΤΟ είναι σε ευθεία αντίθεση με το εντεινόμενο αίτημα του εκδημοκρατισμού και εξανθρωπισμού των διεθνών σχέσεων. Οδηγούν στην παραπέρα υπονόμευση του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ.
Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα για το ΝΑΤΟ. Ο νέος ρόλος του προσκρούει στο γεγονός ότι η ηγέτιδα δύναμή του, οι ΗΠΑ, χάνει έδαφος διεθνώς και η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της βαίνει αυξανόμενη.
Η μάχη κατά του ΝΑΤΟ και του Ευρωατλαντισμού είναι κεντρική στον αγώνα για μια άλλη Ευρώπη. Μια ενωμένη Ευρώπη της ειρήνης, χωρίς πυρηνικά όπλα και βάσεις των ΗΠΑ, ικανή να συμβάλλει στην δημοκρατική αναδιοργάνωση του συστήματος των διεθνών σχέσεων προς όφελος ενός πιο δίκαιου και αλληλέγγυου κόσμου. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι αγώνες της Ευρωπαϊκής αριστεράς καθώς και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για μια νέα, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, μακριά από τους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο από τη σκοπιά αυτή αναφέρθηκαν στη Σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ που πραγματοποιείται στο Σικάγο στις 19-20 Μαΐου 2012, διότι και τα δύο κόμματα ακολουθούν μια εξωτερική πολιτική προσηλωμένη στον ατλαντισμό, υποστήριξαν και υποστηρίζουν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, τάχθηκαν υπέρ της εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο της Λιβύης, δε λένε κουβέντα για την άμεση αποχώρηση της Ελληνικής δύναμης από τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, από τον οποίο δηλώνουν ότι θα αποχωρήσουν οι περισσότερες χώρες-μέλη της ΕΕ, με πιο πρόσφατη την απόφαση της Γαλλίας.
Οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και ορισμένων άλλων κομμάτων που επενδύουν και κερδοσκοπούν στον εθνικισμό, θυμούνται τις σχέσεις Ελλάδας- FYROM μόνο όταν συνεδριάζει το ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για την επίλυση της διαφοράς για το όνομα της FYROM με σταθερή εμμονή στο πλαίσιο και στις αρχές του ΟΗΕ για τις σχέσεις λαών και χωρών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του έχει ταχθεί υπέρ μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις και αγωνίζεται για την συνεργασία και την προσέγγιση με το λαό της γειτονικής χώρας μακριά από εθνικιστικά μίση και μεγαλοϊδεατισμούς, που ευνοούν τις πολιτικές του «διαίρει και βασίλευε» των ισχυρών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ.
Το δικό μας όραμα για τα Βαλκάνια είναι το όραμα του Ρήγα Βελενστινλή και του Γρηγόρη Λαμπράκη για ένα αλληλέγγυο μέλλον όλων των λαών της περιοχής. Είναι μια σταθερή ειρήνη και η ολόπλευρη ανάπτυξη της Διαβαλκανικής συνεργασίας στη βάση της συνανάπτυξης και της κοινής ασφάλειας όλης της περιοχής, η οποία αποτέλεσε από το 1991 πεδίο εφαρμογής της λεγόμενης «νέας τάξης πραγμάτων» στον κόσμο υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, με συνέπεια τη διάλυση και τους βάρβαρους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία. Την αμερικανική πολιτική υπηρετεί και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, που αγωνίζεται για τη διάλυση του ΝΑΤΟ, τάσσεται κατηγορηματικά κατά της διεύρυνσης της Ατλαντικής Συμμαχίας, ζήτημα που αναπαράγει ψυχροπολεμικές διαιρέσεις στην Ευρώπη και εντάσεις με τη Ρωσία.
Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο θεωρείται ένα είδος συνέχειας για το στρατηγικό δόγμα της Συμμαχίας, που υιοθέτησε, πριν ενάμισι χρόνο, η Σύνοδος Κορυφής στη Λισσαβόνα (19-20.11.2010). Η εφαρμογή του νέου δόγματος σημαίνει την αναβάθμιση του επεμβατικού ρόλου του ΝΑΤΟ και τη μετατροπή του σε «παγκόσμιο χωροφύλακα».
Αντί της διάλυσής του, μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου και την κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στην ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Έκανε τον βάρβαρο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, το 1991, και συνέχισε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν από το 2001. Λειτούργησε ως στρατιωτικός βραχίονας της μεταψυχροπολεμικής «νέας τάξης πραγμάτων» και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Στο Σικάγο το ΝΑΤΟ συζητεί και αναμένεται να εγκρίνει το αμερικανικό σχέδιο για τη λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα», που δημιουργεί εντάσεις με τη Ρωσία και μπορεί να θέσει σε κίνηση ένα νέο γύρο πυρηνικών εξοπλισμών, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή μας. Το ερώτημα είναι με τι θέσεις για το θέμα αυτό προσέρχεται η Ελλάδα στη Σύνοδο; Τι έχουν συμφωνήσει οι κύριοι Αβραμόπουλος και Δήμας, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Συνόδου του Σικάγο;
Η Ελλάδα πρέπει να πει «όχι» στην αντιπυραυλική ασπίδα και να αρνηθεί τη συμμετοχή της στο επικίνδυνο αυτό αμερικανικό σχέδιο.
Σε ό,τι δε αφορά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, πρέπει να πάρει επιτέλους την απόφαση να αποσύρει την ελληνική δύναμη από την πολύπαθη αυτή χώρα.
Δυστυχώς, οι Ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων αποδέχθηκαν το νέο δόγμα και έπαιξαν το ρόλο του «καλού παιδιού» στο ΝΑΤΟ, παρά τα αντι-νατοϊκά αισθήματα του ελληνικού λαού.
Τα σχέδια και οι επιλογές του ΝΑΤΟ είναι σε ευθεία αντίθεση με το εντεινόμενο αίτημα του εκδημοκρατισμού και εξανθρωπισμού των διεθνών σχέσεων. Οδηγούν στην παραπέρα υπονόμευση του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ.
Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα για το ΝΑΤΟ. Ο νέος ρόλος του προσκρούει στο γεγονός ότι η ηγέτιδα δύναμή του, οι ΗΠΑ, χάνει έδαφος διεθνώς και η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της βαίνει αυξανόμενη.
Η μάχη κατά του ΝΑΤΟ και του Ευρωατλαντισμού είναι κεντρική στον αγώνα για μια άλλη Ευρώπη. Μια ενωμένη Ευρώπη της ειρήνης, χωρίς πυρηνικά όπλα και βάσεις των ΗΠΑ, ικανή να συμβάλλει στην δημοκρατική αναδιοργάνωση του συστήματος των διεθνών σχέσεων προς όφελος ενός πιο δίκαιου και αλληλέγγυου κόσμου. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι αγώνες της Ευρωπαϊκής αριστεράς καθώς και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για μια νέα, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, μακριά από τους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ.
