Κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι… Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση, μαζί κι ένα μούδιασμα, όχι όμως γιατί ξαφνιάστηκα.
Ήξερα, το φοβόμουν. Στο άκουσμα του «εγέρθητι», στην αποκρουστική εικόνα του ίδιου και των φουσκωτών του, την παραφιλολογία για τις προτεραιότητές του…
Πασχίζω να καταλάβω, για την ακρίβεια να το καταπιώ, πατώντας… πλήκτρα. Φταίει η αγανάκτηση κι αν αυτή είναι που φταίει, νομιμοποιείται, να φθάσει μέχρις εκεί; Φταίει μήπως η κακοποίηση της δημοκρατίας από την Μεταπολίτευση και μετά, το νούμερο ο Παπανδρέου και οι επιλογές του; Το… λίγο των Σαμαρά και Βενιζέλου; Το καθένα από αυτά ή όλα μαζί, φάρσα ντροπιαστική για θύματα και θύτες.
Είναι κι εκείνη η ουλή. Χαραγμένη βαθιά στην μνήμη, ν’ αυλακώνει τα πλευρά του πατέρα. Το βλέμμα του κι εκείνο το δάκρυ που προσπάθησε να κρύψει, για το ενθύμιο ενός πολέμου πραγματικού που χάραξε το σώμα και την ψυχή του βαθιά. Κι εκείνος; Εκείνος, έλεγε να κάνουμε τα δικά μας λάθη… Και να, τα κάναμε! Ανιστόρητοι, φοβισμένοι, επιλήσμονες κι αγανακτισμένοι. Δικαιολογημένοι, αλλά και μοιραίοι;
Κοντά τα ποδάρια της ανακούφισης των πρώτων ωρών, από την ανάγνωση των αποτελεσμάτων. Ναι, συνεχίζω να το πιστεύω: Ό,τι έγραψε το καντράν, καλώς καμωμένο, γνήσιος καρπός ανθρώπων που μοιάζουν διατεθειμένοι ν’ απαλλαγούν από τη σηψαιμία μιας διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ, που ανακύκλωσε δεκαετίες κι ανακυκλώθηκε στο όνομα ιδεολογημάτων κι ευήκοων βολικών άλλοθι. Όχι πως κατάλαβαν. Κανείς τους δεν ενδιαφέρθηκε να καταλάβει. Δεν ξέρω αν μπορούν κιόλας. Πόσοι άραγε από αυτούς είδαν τον κόσμο τους να καταστρέφεται αργά, βασανιστικά, απέναντι στο παιδικό βλέμμα; Με πραγματικούς όρους, τέτοιους που να παγώνουν το αίμα, να επαναφέρουν τον φόβο στο κορμί;
Τέλος πάντων.
Δεν φοβάμαι για την σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης. Δεν φοβάμαι αν θα γλιστρήσουμε έξω από το ευρώ, εάν οι εναπομείναντες καταθέτες αξιώσουν τα λεφτά από τα άδεια ταμεία των τραπεζών. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί να υποδυθεί με επάρκεια τον ρόλο του Αρχηγού Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, φοβάμαι πως ξέρω όμως ότι ο Σαμαράς δεν μπορεί να υποδυθεί εκείνον του πρωθυπουργού και ο Βενιζέλος του αδιάφορου περιπατητή…
Κλείνει ο κύκλος και, ως φαίνεται, θα το κάνει με κρότο! Κρίση κι ευκαιρία… Ιδού η Ρόδος, μόνο να, ας σεβαστούμε τουλάχιστον τον πολιτισμό μαζί με την αξιοπρέπειά μας. Ας διαχειριστούμε τον φόβο και την εξαθλίωση που μας επέβαλαν κατά πως μας πρέπει…
