Το δάκρυ της Δανάης

Γράφει ο Νίκος Δόικος

Για κείνους κύλισε κατάκαρδα,
πάντα τους πονεμένους σημαδεύουν οι ψυχές,
προσπέρασε τις...
παριστάμενες επωνυμίες
κι ενώθηκε με την βροχή
-απρόσκλητη κι ανώνυμη όπως πάντα-
που και που παρασέρνοντας μοναχικές ψηφίδες,
κομμένους μίσχους, βλασταράκια, εδώ κι εκεί
ριγμένα, ξεχασμένα από την βραδυνή επίθεση των επιτρόπων, ώσπου ξεχύθηκε σ’ ορμητικό ποτάμι,
υγρές συγκλίνουσες συνενοχές, προσχήματα
σε χειμαρρώδεις εκβολές κατά το πέλαγος,
εκεί που όλα τα δάκρυα χάνονται
μέσα σε μύριες τρικυμίες.

Τι να σου κάνει ένα δάκρυ τόσο δα,
το δάκρυ της Δανάης, της Αγνής, του Κρατερού
σε τούτη την απύθμενη θαλάσσια φυλακή,
πόσο να την ταράξει, πόσο να συνεγείρει
τους νεκρούς, από καιρό, του Πολυτεχνείου;

Στην Δανάη Φιλλίδου, μαθήτρια από την Καβάλα