ΔΕΝ είχαμε ποτέ συμμάχους και το…νιώσαμε. Απ’ τα «Δεκεμβριανά» (των Άγγλων) και τη Γιάλτα (των μεγάλων) στον Εμφύλιο των Αγγλο-Αμερικάνων και σήμερα...
(ξανά) στα νύχια των Γερμανών που οδηγούν την ατμομηχανή. Αυτοί τα βρήκαν μεταξύ τους, κι εμείς απέναντι. Με τη φτώχια μας και την εξάρτηση, με την ιστορία μας που θέλουν να (μας) την αλλάξουν γιατί δεν τους συμφέρουν οι μνήμες και οι αναμνήσεις και, βέβαια, με τα λεφτά τους που θέλουν να τα εξασφαλίσουν. Σε ρόλο φανερού τοκογλύφου και κρυφού ανθέλληνα. Αυτοί, είναι οι «σύμμαχοι», κι ας τους αφήσουμε, να πάμε στα δικά μας, για την αιτία του κακού και για τα αίτια της κακοδαιμονίας μας.
ΨΑΞΑΜΕ για ενόχους στη ντόπια «αγορά ελπίδων» και σε επίπεδο πολιτικών. Τους τσεκάραμε για καλούς…επαγγελματίες, πεσμένους με τα μούτρα στη «δουλειά». Ό,τι είχαμε στη φαρέτρα το εξαντλήσαμε για δαύτους και μόνο αυτό το τελευταίο τους τσάκισε. Να πάνε σπίτια τους οι πολλοί, παλιοί και «αμαρτωλοί», που δεν τρυπούσε βόλι το πετσί τους, δεν πέρναγε ο ήχος τ’ αυτιά τους (με τις ωτασπίδες) για να αγγίξει την ψυχή τους. Μας κορόιδεψαν για δεκαετίες κι άλλο δεν πήγαινε, τους ψηφίζαμε μετά μανίας κι αχόρταγους για ψήφο που γίνονταν προνόμια για πάρτη τους και σιγουριά για τα παιδιά τους.
ΚΙ από πρακτική και ελιγμούς για το βουλευτιλίκι; Πάρε για δείγμα τους «εργαζόμενους» και δημοσία δαπάνη αμειβόμενους…Μαριάδες της σβησμένης «Σπίθας» που τσίριξαν τυφλά και λυσσαλέα σε πλατείες και σε «παράθυρα», πριν η μπίλια τους καθίσει στους «ανεξάρτητους έλληνες» των εξαρτημένων φιλοδοξιών.
«ΤΕΤΟΙΟ κεφάλι-τέτοιο κούρεμα» λένε οι Τούρκοι και πάμε παρακάτω. Στη βάση που συνέπραξε στο χάλι άθελά της, εν πολλοίς, και με όλη τη δύναμη της διανοίας της, εν ολίγοις». Στον λαό τον «μικρό τον μέγα» με τις ξεχασμένες αρετές. Είσαι, είμαι, είμαστε ένοχοι και μη λοξοκοιτάς τα λευκά φτερά στους ώμους, για τις ανάγκες της στιγμής, πονηρέ νεοέλληνα, που ξύπναγες με τη σκέψη «ποιον γελάω σήμερα πριν με προλάβει;». Κι αν βάλεις ξεχωριστά τις καταθέσεις μεγαλοκλεφτών (μιζαδόρων, πολιτικών, φοροφυγάδων…) στις ελβετικές τράπεζες, τι απομένει; Το φευγάτο χρήμα πολλών ελλήνων «μέσου βεληνεκούς» που δεν δίνουν στόχο για τις οικονομισιές στη θολούρα της αγοράς.
ΗΘΕΛΕ τον…χωροφύλακα δίπλα του ο κάθε ρωμιός για να μην παρανομήσει κι όταν η ματιά ηρεμούσε σαρώνοντας το πεδίο μέχρι τον αφύλαχτο ορίζοντα, το’ χε καμάρι για τη μαγκιά και την καπατσοσύνη.
Και τι μας σιάζει…δυστυχώς; Η ανάγκη και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως».
