δικομματισμός εξέπνευσε στις επτά το απόγευμα της 6ης Μαΐου.
Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι η πολυφωνία είναι επιθυμητό και απαραίτητο συστατικό σε μια δημοκρατία. Κάθε ιδεολογικό χρώμα και απόχρωση μπορούν να εκφραστούν κοινοβουλευτικά, να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Για πρώτη φορά στην σύγχρονη Ελλάδα δείχνει να υπάρχει πλεόνασμα κοινοβουλευτικής πολυφωνιας. Ίσως η στιγμή να είναι η πιο κατάλληλη καθώς τώρα την στιγμή της κρίσης πρέπει να μπορούν να ακουστούν όλες οι φωνές. Όμως παρόλαυτα η χώρα είναι σιωπηλή . Μόνο θόρυβος και αλαλαγμοι ακούγονται απο τα ερείπια της μνημονιακης Ελλάδας.
Η παραταξιακη πολυφωνία εξαντλείται σε ένα μνημονιακό ή μη κραξιμο όπου ο ένας ξεμπροστιαζει τον άλλον ως προδότη ή επικίνδυνο. Ο δε λαός τιτιβιζει αδιάκοπα κουτσομπόλευοντας η γκρινιαζοντας.
Η χώρα δεν έχει φωνή, δεν έχει όραμα. Η εθνική κραυγή κατα του μνημονίου είναι η κραυγή ενός τραυματισμένου έθνους.
Δεν γίνεται, δεν στέκει η τήρηση ή η καταγγελία μιας διεθνούς συμφωνίας να τίθεται ως εθνικός στόχος.
Η χώρα δεν έχει κατεύθυνση, οραμα, στόχο.
Η χώρα δεν έχει κράτη συμμαχους. Οι ηγέτες της χώρας λιγότερο ή περισσότερο συστημικοι αναλώθηκαν σε συναντήσεις με την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση και συμπολίτευση.
Δεν εμφάνισαν συμμάχους εκτός ΕΕ . Δεν τους αναζήτησαν κάν. Που θα βρει η χώρα εναλλακτική χρηματοδότηση αν συμβεί το απευκταίο; Στην Κίνα, στη Ρωσία; Ακούσατε κάτι σχετικό;
Η χώρα δεν έχει σχεδιο. Οι ηγέτες των Μνημονιακων κομμάτων δεν παρουσιάζουν ως προγράμμα παρα τις δεσμεύσεις τους στο μνημονιο ωσ οραμα για τον τόπο.
Σε αυτη τη δύσκολη στιγμή η χώρα χρειάζεται έναν Εθνικό ηγέτη, με οραμα με όνειρο για τον τόπο.
Δυστυχώς όμως τα Εθνικά οράματα δεν αποφασίζονται σε συνέδρια συνδιασκεψεις και επιτροπές.
Δυστυχώς, στην πιο κρίσιμη στιγμή των τελευταίων 50 ετών η χώρα παρουσιάζεται βουβή , μονη, χαμενη.
Και αυτο είναι μάλλον χειρότερο απο οποιοδήποτε μνημόνιο .
