Δεν υπάρχει, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις, άνθρωπος που για να μπορεί να έχει μια θέση κάτω από τον ήλιο, να μην αγωνίζεται, λιγότερο ή περισσότερο, και με λιγότερα ή περισσότερα νόμιμα μέσα…
Συνεπώς, το να πω «είμαι υπέρ του αγώνα στη ζωή», είναι μια κοινοτυπία…
Διότι, και ποιος δεν είναι άλλωστε;
Ποιος θα τολμούσε να πει ότι η ζωή η ίδια, η ατομική και εθνική επιβίωση, η ατομική και εθνική αξιοπρέπεια, η η ατομική και εθνική ελευθερία, η ατομική και εθνική ανεξαρτησία χαρίζονται, ότι δεν είναι αγώνας
Και πόσο αυτονόητη είναι η «πρέπουσα» στάση και αντίδραση ενάντια σε όποιον επιθυμεί να λεηλατήσει τούτους τους αγώνες;…
Δεν είναι αυτονόητη η απάντηση;
Δυστυχώς ΔΕΝ είναι πάντα αυτονόητη…
Και κυρίως δεν είναι αυτονόητο τι σημαίνει αυτό το «είμαι» ή «δεν είμαι» εναντίον ή υπέρ…
Όταν, π.χ., είμαι εναντίον αυτών που πίνουν εις υγείαν των κορόιδων δεν είμαι εναντίον τους επειδή έχουν στα χέρια τους κάποιον μεγαλύτερο ή μικρότερο πλούτο ΑΠΟ ΜΕΝΑ…
Δεν είμαι εναντίον του πλούτου γενικώς…
Είμαι εναντίον ΤΟΥ ΛΕΗΛΑΤΗΜΕΝΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ…
Του πλούτου που παράγεται ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ και καρπώνεται ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ, ή του πλούτου που ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΚΑΤΑΦΑΝΕΡΑ ΑΝΙΣΟΜΕΡΩΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ανάμεσα στους συντελεστές του…
Είμαι ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ που προκύπτει ως η δίκαιη ανταμοιβή της εργατικότητας, της δημιουργικότητας, της καινοτομίας, της εφευρετικότητας…
Ένας τέτοιος πλούτος ναι, πρέπει να έχει κέρδος, τόσο όσο μπορεί να του προσφέρει η αγορά…
Κέρδος διαφανές, κέρδος φορολογημένο, κέρδος που θα συμμετέχει στο βαθμό ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΩΣ να αναλογεί στα κοινά βάρη…
Πάνω σ’ αυτή τη βάση έχω στηρίξει ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΕΣ επιλογές μου…
Παραδείγματος χάριν, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να έχεις προτεραιότητα ή ίση μεταχείριση στο ΔΗΜΟΣΙΟ νοσοκομείο, στο ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ, στο ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο, ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ αστυνόμευση, σε οποιαδήποτε εν γένει δημόσια υπηρεσία, εσύ που ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ των δημόσιων βαρών, ή μετεχεις αναλογικα πολυ λιγοτερο, οχι διοτι εχεις μικροτερο εισοδημα, μα διοτι εχεις πολυ μεγαλυτερο απο το δικο μου, αλλα αποκρυβοντας το φορολογεισαι για πολυ μικροτερο ή δεν φορολογεισαι καθολου…
Υπό ποία έννοια θα πρέπει να έχει ίσα με μένα δικαιώματα στη πρόσβαση των υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους όποιος δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του στη δημιουργία και συντήρηση αυτού του κοινωνικού κράτους;
Αυτό δεν είναι ίση μεταχείριση…
Ειναι καθαρη λεηλασια σε ατομικο επιπεδο ολων εκεινων που πραγματι μετεχουν στο βαθμο που μπορουν στη δημιουργια και λειτουργια του κοινωνικου κρατους…
Το κοινωνικό κράτος, αν σήμερα λεηλατήθηκε, λεηλατήθηκε ακριβως απο εκεινους που ουδεποτε συνεβαλαν στη δημιουργια του, ή συνεβαλαν πολυ λιγοτερο απο οσο πραγματικα θα επρεπε…
Και όταν είμαι ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ, είμαι υπέρ τους για έναν απλό λόγο…
Διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κατά κανόνα οι πλέον ειλικρινείς εκ των φορολογουμένων πολιτών, και εκείνοι που κατά συντριπτικό ποσοστό συμβάλλουν στα δημόσια βάρη και σε ανταλλαγμα εισπραττουν οχι μονο ποσοτικα τις λιγοτερες δημοσιες υπηρεσιες μα και ποιοτικα τις χειροτερες…
Διότι το όποιο κοινωνικό κράτος είχε δημιουργηθεί και ακόμα εξακολουθεί να υπάρχει, όσο υπάρχει, με τις συνεισφορες αυτων των συνηθων υποζυγιων…
Θέλετε να προσχωρήσω και λίγο παραπέρα;
Ναι, είναι ειλικρινείς διότι δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να αποκρύψουν τίποτα, που σημαίνει ότι αν μπορούσαν να αποκρύψουν κάτι μάλλον θα το απέκρυβαν…
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα…
Και κλείνω με το αρχικό ερώτημα: πόσο αυτονόητη είναι η αντίρρησή μας στη λεηλασία του αγώνα μας;
Την Κυριακή μεθαύριο, ως κοινωνία, θα δώσουμε την απάντηση…
Δεν θα τη προκαταλάβω αυτή την απάντηση, παρά την επιθυμία μου για το ποια πρέπει να είναι…
Θα περιμένω συνεπώς, να δω τι θα βγάλει από τη κάλπη η «λαϊκή σοφία», πόσο θα επιβεβαιωθεί ως «σοφή απάντηση»…
Όχι! «Κριτήριο» της λαϊκής σοφίας ΔΕΝ είναι το πόσο συμφωνεί μαζί μου…
Κριτήριο είναι, ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΛΙΓΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ή ΜΕΡΕΣ, να μη μετανιώσει για επιλογές που θα έχει κάνει λίγες ώρες πριν, λίγες μέρες πριν…
