Λυπάται η κα. Λαγκάρντ τα φτωχά παιδιά του Νίγηρα, όπου τρία παιδάκια μοιράζονται μία καρέκλα στο σχολείο. Αλλά όχι τα παιδάκια στην Ελλάδα γιατί, όπως είπε, οι γονείς τους “δεν πληρώνουν φόρους”.
Ας μη μιλάμε, λοιπόν, μόνο για την Ελλάδα. Έχουμε καταντήσει βαρετοί. Ας μιλήσουμε για το Νίγηρα, μιας και το έφερε η κουβέντα. Ο Νίγηρας είναι μια χώρα της Αφρικής, περίκλειστη (χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα) και πάμπτωχη. Από το 2004 μαστίζεται από ξηρασίες, ακρίδες και λοιμούς.
Έχει την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη Σαχάρα. Αυτό δεν είναι καλό για μια χώρα η οποία αναγκαστικά βασίζει την οικονομία της στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Χωρίς τη δυνατότητα της αλιείας, η οποία στηρίζει τη διατροφή πολλών κρατών της Αφρικής, ο Νίγηρας βρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεος των υποσαχάριων, τροπικών καιρικών συνθηκών.
Το έλεος αυτό είναι μικρό, όπως καταλαβαίνετε και ο παραλληλισμός της κας Λαγκάρντ ήταν το λιγότερο ατυχής. Βλέπετε, τα παιδάκια στο Νίγηρα που καταφέρνουν να φθάσουν σε σχολική ηλικία είναι τα τυχερά. Η χώρα αυτή παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στον κόσμο σε παιδιά κάτω των 4 ετών, σύμφωνα με τον οργανισμό Save the Children.
Η μορφωμένη κα. Λαγκαρντ του ΔΝΤ λυπάται. Και γω λυπάμαι, κυρία μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτά τα παιδάκια. Εσείς, όμως, που στηρίζετε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και όλοι όσοι το απαρτίζουν τι ακριβώς κάνετε για το Νίγηρα τον οποίο λυπάστε; Ό,τι κάνετε και για τη Σομαλία, φαντάζομαι και για τόσα άλλα φτωχά κράτη του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.
Του Τρίτου Κόσμου ο οποίος σταδιακά εξαπλώνεται, αντί να συρρικνώνεται και σιγά-σιγά βρίσκει το δρόμο του και στην Ευρώπη. Μήπως η Βουλγαρία, η οποία αποτελεί “ανταγωνιστική” οικονομία με τη δική μας, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη μοίρα; Μήπως και η Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων και των ένας-Θεός-ξέρει-πόσων απλήρωτων εργαζομένων πηγαίνει ολοταχώς προς τα εκεί, χάρη στο εξαιρετικό σας πρόγραμμα ανάκαμψης;
Η Δύση ξέρει πολύ καλά πως να λυπάται τον “Τρίτο Κόσμο”, όπως ξέρει καλά πως να τον εκμεταλλεύεται εδώ και αιώνες, στερώντας του τα μέσα για να ανακάμψει. Σαν να μην έφθαναν μόνο τα εκατομμύρια των σκλάβων που μετακινήθηκαν με τη βία σε Αμερική και Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, σαν να μην έφθανε η αρπαγή κάθε φυσικού πόρου, χρυσού, διαμαντιών, πετρελαίου και ορυκτών, τώρα έχουμε φθάσει στο σημείο να τους κλέβουμε μέχρι και τα ψάρια!
Συγνώμη για τον πληθυντικό, παρασύρθηκα. Πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα ότι δεν ανήκουμε πλέον στην ευημερούσα Δύση, αλλά στον φτωχό, τεμπέλη Νότο και στην ταλαίπωρη εγγύς Ανατολή. Ξέχασα ότι η στοργική διεθνής οικονομική κοινότητα κάνει ό,τι μπορεί για να μας καταστήσει χώρα άξια να ονομάζεται τριτοκοσμική, ώστε να μπορεί να μας λυπάται και εμάς στο μέλλον, χωρίς τύψεις.
Εξάλλου για τα παιδιά που πεινούν στην Ελλάδα “φταίνε οι γονείς που δεν πληρώνουν φόρους”. Ο άνεργος και ο χαμηλόμισθος πως θα φοροδιαφύγουν ακριβώς; Eκείνοι που φοροδιαφεύγουν χοντρά είναι εκείνοι των οποίων τα παιδιά ΔΕΝ θα πεινάσουν, κυρία μου. Οπότε και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή. Ούτε για τα παιδιά του Νίγηρα, ούτε για τα παιδιά του γείτονα.
Ή μήπως θέλετε να μας πείσετε ότι για την τρύπα του προϋπολογισμού φταίει η αύξηση της φοροδιαφυγής; Ακόμα και ένα παιδάκι του Δημοτικού μπορεί να καταλάβει πως όταν κλείνουν κατά χιλιάδες οι επιχειρήσεις και οι άνεργοι κοντεύουν το 1,5 εκ, τα φορολογικά έσοδα του κράτους μειώνονται.
Η επί διετίας Υπουργός Εμπορίου και στη συνέχεια Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας δεν μπορεί άραγε να αντιληφθεί αυτό το απλό γεγονός; Η κα. Λαγκάρντ απλά δεν θέλει να το αντιληφθεί, γιατί αν το κάνει θα αναγκαστεί να παραδεχθεί ότι το οικονομικό μοντέλο που υποστηρίζει απλά δε λειτουργεί.
Το ίδιο ακριβώς μοντέλο ωθεί τις πολυεθνικές να μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στην Κίνα, όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες και άκρως επικίνδυνες συνθήκες για να παράγουν τα καταναλωτικά αγαθά της Δύσης. Έτσι, ο ανταγωνισμός αναγκαστικά θα πιέσει μισθούς και συνθήκες προς το χειρότερο και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.
Ο ανταγωνισμός που υποτίθεται ότι αποτελεί το κίνητρο της ανάπτυξης της οικονομίας και οδηγεί τις “χαμένες” εταιρείες σε χρεωκοπία ή σε εξαγορές και συγχωνεύσεις μεταφέρεται έτσι σε επίπεδο χωρών. Το ΔΝΤ και η τρόικα μας λένε ότι πρέπει οι μισθοί μας να συμβαδίζουν με εκείνους των χωρών που ανταγωνιζόμαστε. Δεν μας λένε, όμως, τι θα συμβεί στους χαμένους αυτού του ανταγωνισμού.
Γιατί χαμένοι θα υπάρχουν. Είναι ο νόμος της οικονομίας, όπως την έχουν διαμορφώσει. Λοιπόν; Χρεωκοπία, εξαγορά ή συγχώνευση;
Λυπάμαι τα παιδιά όλου του κόσμου. Γιατί αυτά είναι οι χαμένοι ενός παιχνιδιού που δεν έπαιξαν ποτέ.
http://xreokopimenoikairoi.wordpress.com
