Απαλλαγή, εδώ και τώρα από το μνημόνιο προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.
Τα δύο διλήμματα δεν είναι τυχαία. Συμπυκνώνουν τα ζητήματα που κυριαρχούν στη ζωή και στον δημόσιο διάλογο.
Αρνούμενοι όμως το ένα και επιμένοντας στο άλλο, τα κόμματα προσπαθούν να επιβάλλουν κάτι αφύσικο.
Να μας κάνουν να σκεφτούμε μονοσήμαντα.
Στην πραγματικότητα όλοι σκεφτόμαστε και τα δύο. Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Γιατί κανείς δεν θα ήθελε μνημόνιο αν δεν έμπαινε θέμα παραμονής στο ευρώ.
Και κανείς δεν θα σκεφτόταν δραχμή αν δεν είχε βιώσει το μνημόνιο, όπως εφαρμόσθηκε την τελευταία διετία.
Άρα, σημείο πρώτο, οι πολιτικοί είναι αδιόρθωτα αφοριστικοί και συσκοτίζουν με μισές αλήθειες. Όχι μόνο ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος αλλά και ο κ Τσίπρας και Καμμένος.
Επιπλέον δεν βάζουν μυαλό. Η διλημματική σκέψη οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση. Με μετωπική σύγκρουση η μετεκλογική συνεργασία είναι σχεδόν αδύνατη. Έτσι απέτυχαν μια πρώτη φορά, έτσι ετοιμάζονται να αποτύχουν μια δεύτερη.
Δεν μπορούν οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς να αρνούνται τη θετική προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ και του αντιμνημονιακού μπλοκ μέχρι σήμερα. Αν οι εκλογές είχαν δώσει 50% στα δύο κόμματα θα προχωρούσαμε ήσυχα και ταπεινά και μνημονιακά. Διαπραγματευτική διάθεση μηδέν. Και θα ανακοίνωναν μέτρα 14 δις τον Ιούνιο
Και θα χαιρόμασταν και θα περιοριζόμασταν στην ανακοίνωση αναπτυξιακών μέτρων που τώρα πια ευαγγελίζεται όλη η Ευρώπη.
Ούτε από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αν. Έλληνες μπορούν να παραγνωρίζουν ότι οδηγούν σε ακαριαία έξοδο από το Ευρώ και την Ευρώπη, η συλλήβδην απόρριψη του μνημονίου και οι κορώνες για επαχθές χρέος- ότι δηλαδή το χρέος των 360 δις της Ελλάδας είναι δημιούργημα άλλων και δεν το αναγνωρίζουμε- ,
Τα κόμματα υπερβάλλουν ή αποσιωπούν σε μια περίοδο που οι πολίτες ψάχνονται και αγωνιούν.
Φωνές ψυχραιμίας , όπως του κ. Κουβέλη εκλαμβάνονται ως αδύναμες. Κι όσο κι αν στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μελαγχολική εκφορά του λόγου ενισχύει την εικόνα αδυναμίας, στην πραγματικότητα ο κ. Κουβέλης μιλώντας για σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο, προτείνει τον δρόμο σκέψης που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε.
Οι πολίτες στις δημοσκοπήσεις το λένε ξεκάθαρα.
Το 33% του εκλογικού σώματος λέει ναι στο μνημόνιο και φυσικά ναι στο ευρώ.
Το 17% λέει ναι στη δραχμή και φυσικά όχι στο μνημόνιο.
Και εννοείται πως το 0%, δεν υπάρχει δηλαδή κανείς που να λέει ναι στο μνημόνιο και ναι στη δραχμή.
Απομένει το άλλο 50% των συμπολιτών μας που ψάχνονται γιατί λένε όχι στο μνημόνιο και ναι στο ευρώ.
Επειδή όμως η τομή αυτών των δύο δεν είναι σε όλα συμβατή, δηλαδή το καθόλου μνημόνιο που θέλουν δεν το μπορούμε μαζί με συμμετοχή στο ευρώ , στην ουσία πρέπει να πούμε “πόσο μνημόνιο”.
Να συνδυάσουμε το θέλω με το μπορώ.
Να διαπραγματευθούμε
Το μνημόνιο περιέχει μέτρα τριετίας στους ακόλουθους τομείς.
Μείωση Δημοσίου.
Δαπάνες Υγείας.
Μισθολογικά, φορολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά.
Ερώτημα πρώτον.
Ζητάμε επιμήκυνση του χρονικού ορίζοντα εφαρμογής;
Δεύτερον. Για όλα τα μέτρα;
Ποια διαπραγματευόμαστε πρώτα; Ποια μετά; Γιατί;
Τρίτον. Υπάρχουν κάποιες πολύ σκληρές θέσεις, απ' όπου δεν θέλουμε να υποχωρήσουμε; Οι περίφημες κόκκινες γραμμές ;
Τα περισσότερα κόμματα δεν έβαλαν μυαλό από τα αποτελέσματα των εκλογών.
Κι όμως ήταν τόσο καθαρό πως στις 6 Μαΐου οι “οπαδοί” έγιναν “φίλαθλοι”.
Δηλαδή οι πολίτες ψήφισαν πολιτικές όχι τίτλους κι ονόματα. Το 60% του εκλογικού σώματος άλλαξε κόμμα και προτίμηση.
Κι έτσι δεν τους στοιχίζει και τώρα τίποτε, εκεί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν Ν.Δ. κι ανάποδα.
Οι πολίτες το δηλώνουν πάλι ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά τις εκλογές. Ένας στους τρεις έχει ή σκέφτεται να αλλάξει επιλογή σε διάστημα λίγων ημερών!
Αυτός ο διάλογος, αυτές οι συγκρούσεις θα ήταν παραγωγικές στο δρόμο για τις εκλογές .
Θα ξεκαθάριζαν τις θέσεις του κάθε κόμματος και ο ανταγωνισμός θα τα έσπρωχνε σε συγκλίσεις.
Δηλαδή σε βελτίωση των θέσεων για το καλό των Ελλήνων.
Τα μισά διλήμματα πολώνουν, δηλαδή κουφαίνουν , απομονώνουν.
Τότε μόνο θα πείσουμε και τους εταίρους /δανειστές/ συνεταίρους του χρέους ότι είμαστε έτοιμοι να μετέχουμε της Ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης. Αλλιώς θα παραμείνουμε φωνακλάδες Βαλκάνιοι κι αυτός είναι ο τρόπος να χάνεις στις διαπραγματεύσεις. Όταν δεν ακούς τον άλλο.
Αυτό δηλαδή που με ακρίβεια κάνουν καθαρά οι εκπρόσωποι των κομμάτων καθημερινά στα παράθυρα και τις συζητήσεις των εκπομπών και δελτίων. Φωνές και χάβρα , προσπάθεια επιβολής, αδυναμία συμβολής.
Αυτό δεν είναι Ευρώπη. Είναι μια Ελλάδα παλιά, που επαναλαμβάνει τα λάθη της με νέους πρωταγωνιστές. Μια Ελλάδα αδιέξοδη.
