Σε διάφορους ειδησεογραφικούς οργανισμούς διάβαζα χθες και προχθές την είδηση (ανάλυση καλύτερα) ότι είναι πολύ πιθανόν πριν το Grexit (την ελληνική έξοδο από το ευρώ) να έρθει το…
Spexit. Δηλαδή η ισπανική έξοδος. Το Spexit είναι βέβαια ο νέος όρος της αγοράς τώρα που η Ισπανία οδεύει στην κατάρρευση και ίσως σε ένα πρόγραμμα διάσωσης.
Τα προγνωστικά, όμως λένε ότι η Ισπανία θα εγκαταλείψει το ευρώ πολύ πριν την Ελλάδα, και οι αναλυτές μιλούν ήδη για αρκετούς λόγους για τους οποίους ακόμη και αν η Ισπανία θα βγει από το ευρώ, ίσως να μην την πειράζει και ιδιαίτερα. Και αυτό καθώς η ίδια η χώρα έχει κουραστεί από τα μέτρα λιτότητας που έχει λάβει τόσο καιρό, ενώ διαθέτει τόσο βιομηχανικές υποδομές όσο και αγορές για να την βοηθήσουν σε μια αυτόνομη πορεία. Η μεγαλύτερη αστοχία των αναλύσεων αυτών είναι ότι και η Ισπανία δεν είναι τόσο απλή υπόθεση να βγει από το ευρώ. Όπως δεν είναι και για την Ελλάδα.
Όσο για τους Έλληνες που πίστεψαν ότι τα πράγματα ίσως να είναι καλύτερα για τους ίδιους επειδή βρέθηκε κάποιος με μεγαλύτερο πρόβλημα, το κακό είναι ότι αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο τους το ζήτημα. Και το ζήτημα για εμάς είναι ότι συνεχίζουμε να ζητάμε χωρίς να παράγουμε, ελπίζοντας ότι κάτι θα μας σώσει...
Δύσκολο. Η πραγματικότητα λέει ότι το σπιράλ του θανάτου έχει ήδη αρχίσει να μας πνίγει. Λίγους μήνες μετά την απόφαση του κράτους να προχωρήσει σε μονομερή στάση πληρωμών, το τελευταίο διάστημα κάνουν το ίδιο και οι πολίτες. Και οι δύο επιλέγουν να κρατήσουν στην άκρη και για ώρα ανάγκης τα όποια κεφάλαια έχουν στην διάθεσή τους. Προχθές πήγα στην εφορία για μια ρύθμιση και ο ταμίας με θυμόταν από τον περασμένο μήνα, και για πρώτη φορά μου χαμογέλασε.
«Τόσο σπάνια, βλέπετε πολίτες που πληρώνουν;», ρώτησα…
-Πολύ αραιότερα απ ότι νομίζετε, μου απάντησε.
Καθόλου περίεργο που ο υπηρεσιακός υπουργός Οικονομικών Ζαννιάς, ζήτησε από τους προϊσταμένους των οκτώ μεγαλύτερων ΔΟΥ, των πέντε μεγαλύτερων τελωνείων και των γενικών διευθυντών του υπουργείου Οικονομικών, την άμεση και πλήρη ενεργοποίηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού καλώντας τους μάλιστα να εισπράξουν 400 εκατ. ευρώ έως το τέλος Ιουνίου από τα ληξιπρόθεσμα. Μάλιστα, θέλοντας να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους εφόρους για να ενεργοποιηθούν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τους έδωσε την εξής εντολή: «Αν θέλετε να πληρωθείτε εισπράξτε».
Το κακό από την στάση πληρωμών του κράτους και τις αντίστοιχη στάση των πολιτών, είναι ότι ολόκληροι επιχειρηματικοί κλάδοι οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση. Κάτι που σύντομα θα έχει πολύ σοβαρότερες κοινωνικές συνέπειες απ’ αυτές που βιώνουμε σήμερα.
Μετά την τραπεζική κρίση, το πρόβλημα πέρασε στα ακίνητα, μετά στην οικοδομή. Ακολούθησε το αυτοκίνητο, οι μεταφορές (αεροπορικές και ακτοπλοϊκές)και τις τελευταίες ημέρες φτάσαμε στα πολύ πιο βασικά: το φάρμακο και την ενέργεια. Αν το κράτος δεν αρχίσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του και να επιστρέφει τον ΦΠΑ, πως θα μπορέσει να πέσει χρήμα για να κινηθεί η αγορά;
Χρήμα, ωστόσο δεν υπάρχει. Κι αν οι δανειστές δεν συνεχίσουν να πληρώνουν, το πρόβλημα ρευστότητας, θα γίνει ακόμη πιο σοβαρό. Οι στρόφιγγες θα κλείσουν περισσότερο και από την πλευρά τους οι πολίτες δεν θα έχουν για να καλύψουν τους νέους φόρους που μπαίνουν για να επιστραφούν τα χρήματα των δανειστών.
Πως είπατε; Αδιέξοδο; Ναι ακριβώς αυτό.
Και δυστυχώς αυτό δεν είναι πρόβλημα ελαστικότητας του μνημονίου, αλλά κεντρικού σχεδιασμού οικονομίας.
topontiki.gr
