Στη διατήρηση των συσχετισμών ισχύος υπέρ μας κύριο λόγω παίζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας.
Όντας μια χώρα υπό την διαρκή αμφισβήτηση των συνόρων της από μία γείτονα και υποτίθεται σύμμαχο, για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στην εκμετάλλευση του υπεδάφους μας, χρειαζόμαστε ικανή δύναμη αποτροπής.
Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα θέματα άμυνας, ότι οι ένοπλες δυνάμεις έχουν αποδυναμωθεί λόγω της κρίσης. Νέες αγορές δεν προχωράνε, αναβαθμίσεις προγραμματισμένες αναβάλλονται, οι συντηρήσεις γίνονται με φειδώ.
Για να ελεγχθεί και να προστατευθεί η ΑΟΖ νοτιοανατολικά των Δωδεκανήσων χρειάζονται μέσα που ως τώρα δεν χρειαζόταν και ως εκ τούτου δεν έχουν σε αφθονία ή και καθόλου οι ΕΔ. Η τεράστια θαλάσσια έκταση απαιτεί σκάφη που να μπορουν να αναλαμβάνουν μακρόχρονες αποστολές, αεροσκάφη που να μπορούν να προστατευσουν και να προσβάλλουν θαλάσσιους στόχους, ιπτάμενα ρανταρ, Κέντρα Διοίκησης και Παρακολουθησης εγγύτερα στην περιοχή.
Η Τουρκία έχει ήδη προχωρήσει στις σχετικές προμήθειες και εξοπλιζεται ώστε κατα την ανακήρυξη της δικής της ΑΟΖ, να μπορεί όχι μόνο να την υπερασπιστεί αλλά να αποτελεί απειλή για την δική μας. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Μέχρι πριν μερικά χρόνια Ελλάδα και Τουρκία εξοπλίζονταν από τις ΗΠΑ. Η Τουρκία σε 2-3 χρόνια θα παραγει το 52% των οπλικών της συστηματων εξοικονομώντας τεράστια ποσά, αποκτώντας μεγάλη εμπειρία αλλά και σημαντική ευελιξία.
Είναι προφανές ότι αυτή τη στιγμή λεφτά για εξοπλισμούς δεν υπάρχουν.Εφόσον ομως είμαστε μέλος της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ΑΟΖ μας είναι η πιο πειρζήτητη αυτη τη στιγμή στον κόσμος, δεν θα έπρεπε στα πλαίσια της «διάσωσης» μας και για όσο διαρκεί να διαπραγματευτούμε στήριξη σε αυτό το θέμα;
Τι έχουν να πουν οι Έλληνες πολιτικοί για την παντελή υποβάθμιση της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας.Πόσες θέσεις εργασίας, πόσα χρήματα θα εξοικονομούνταν αν παράγαμε όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά που αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε. Και βιομηχανία οχημάτων έχουμε, και όπλων και αεροπορική και ναυπηγεία. Αέναα ασχολούμαστε με το αν όλα αυτά πρέπει να είναι ιδιωτικά ή κρατικά και όχι με το αν λειτουργούν σύμφωνα με το συμφέρον της χώρας.
Κι όμως κανείς δεν μιλά γι αυτά. Πιθανόν να έχουν ήδη «τακτοποιηθεί» κάτω από το τραπέζι. Ο καιρός όμως εγγύς και τίποτα δεν μένει κρυφό.
Αναζητείται ο Ηγέτης ο οποίος θα πεί επιτέλους όχι σε αυτήν την κατρακύλα.
