Σε λίγες μέρες, το εκλογικό σώμα της χώρας μας καλείται να πάει στις κάλπες και να δηλώσει τις προτιμήσεις του σχετικά με... το ποιον προτιμά να το εκπροσωπεί τα επόμενα 4 χρόνια. Πολίτευμα της χώρας μας είναι η “Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία”. Το “Δημοκρατία” είναι η σημαντικότερη λέξη από τις τρεις, αφού οι άλλες δύο απλώς ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αυτή πρέπει να ασκείται. Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του Συντάγματος: “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα”.
Όλα αυτά είναι αυτονόητα αν θέλουμε να μιλάμε για Δημοκρατία (Δημοκρατία < δήμος+κράτος ή αλλιώς το πολίτευμα που η δύναμη-εξουσία ανήκει στο λαό ). Τι γίνεται, όμως, όταν το πρώτο άρθρο του Συντάγματος έχει παραβιαστεί στο σύνολό του; Όταν το δικαίωμα στην ψήφο μας παραχωρείται από έναν πρωθυπουργό που διορίστηκε από μία κυβέρνηση που εκλέχθηκε λέγοντας ψέματα και, έπειτα, έλαβε μέτρα που παραβιάζουν ξεκάθαρα το Σύνταγμα; Προφανώς και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση Δημοκρατία, αλλά η πλήρης απαξίωσή της και η απόδειξη πως η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ήταν μία αυταπάτη. Ήταν μια Δημοκρατία που λαμβάνονταν υπόψιν οι απόψεις όλων όσων έβρισκαν αντιπρόσωπο του εαυτού τους στα 20-25 κόμματα που υπήρχαν, ή καλύτερα στα 5 που έμπαιναν στη Βουλή, ή καλύτερα στο 1 που έβγαινε κυβέρνηση! Μια Δημοκρατία, που επί 3 χρόνια και 364 μέρες, οι πολίτες δε διαδραμάτιζαν κανέναν απολύτως ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Μία Δημοκρατία όπου οι πολιτικές απόψεις ήταν χωρισμένες σε “πακετάκια” και ήσουν αναγκασμένος να επιλέξεις ένα από αυτά.
Παρ’ όλα αυτά, οι κυβερνήσεις των τελευταίων 2,5 ετών μας απάλλαξαν από τη διαδικασία της συζήτησης με τον εαυτό μας για το κατά πόσο “Κοινοβουλευτισμός” και “Δημοκρατία” είναι -στη θεωρία- ταυτόσημες έννοιες, και μας απέδειξαν -στην πράξη- ότι το πολίτευμά μας δεν είναι Δημοκρατία. Και δεν είναι Δημοκρατία, αφού μία “δημοκρατικά” εκλεγμένη κυβέρνηση έκανε ότι έκανε τα τελευταία 2,5 χρόνια και κανείς δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Είναι ίσως ολιγαρχία, με τη μόνη διαφορά ότι οι κυβερνώντες ψηφίστηκαν -λέγοντας όμως ψέματα και δίνοντας εξωπραγματικές υποσχέσεις- και ότι η “θυτία” τους κρατάει μόνο 4 χρόνια, σύμφωνα με το ήδη παραβιασμένο Σύνταγμα.
Για να υπάρξει μία αληθινή Δημοκρατία, χρειάζονται μια σειρά από μέτρα που πρέπει να παρθούν. Αυτά ίσως τα πούμε κάποια άλλη φορά, όταν τα έχω ξεκαθαρίσει κι εγώ πλήρως-όσο γίνεται δηλαδή. Το σίγουρο όμως είναι, ότι σήμερα δεν έχουμε Δημοκρατία και ότι τόσα χρόνια ζούσαμε με την αυταπάτη ότι κατοικούσαμε μία δημοκρατική χώρα. Και επειδή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, πολλοί ίσως να μου πουν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν το λιγότερο δημοκρατική. Έλεγες ελεύθερα τις απόψεις σου, διαδήλωνες ελεύθερα, διάβαζες και άκουγες ότι ήθελες χωρίς να δίνεις λογαριασμό κ.λπ. κ.λπ. Θα τους έλεγα να ξανακοιτάξουν την ετυμολογία της λέξης και ίσως αλλάξουν γνώμη. Άλλο Ελευθερία και άλλο Δημοκρατία.
Υ.Γ.: Ας μην ξεχνάμε, πως ακόμα και ο Χίτλερ -ο διασημότερος αντι-δημοκράτης όλων των εποχών- εκλέχθηκε “δημοκρατικά”!
