Ακροβατώντας στα όρια του χάους, εν αναμονή της εκλογικής αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου και με την ολοκληρωτική καταστροφή «προ των πυλών» η...
Ελλάδα διανύει την πιο κρίσιμη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι από το αποτέλεσμα της κάλπης κρίνεται όχι μόνο η τύχη της χώρας μας, αλλά το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη.
Η διαπίστωση ότι η Ελλάδα οφείλει το τετραπλάσιο σχεδόν του ΑΕΠ της (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, συν τον ELA-δανεισμό από την ΕΚΤ - συνολικά περί το 1 τρις ?), το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατά τα φαινόμενα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πληρωθεί-, έχει σπείρει τον τρόμο και τον πανικό στην ευρωπαϊκή ήπειρο και σε άλλες γωνιές του πλανήτη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να αντιδράσει, καθώς ο διαφαινόμενος κίνδυνος για το τραπεζικό ευρωσύστημα, αλλά και για ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό «κατασκεύασμα» της Δύσης είναι τεράστιος. Το μέγα πρόβλημα είναι ότι ενδεχόμενη πτώση και έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα παρασύρει στο γκρεμό καταρχήν τις χώρες του νότου και στη συνέχεια όλες τις υπόλοιπες, τη μια μετά την άλλη, χωρίς να εξαιρούνται ούτε οι πλουσιότερες, αφού αυτές θα χάσουν τελικά τις απαιτήσεις τους (τα δάνεια που έχουν δώσει σε όλες τις υπόλοιπες).
Αν και -θεωρητικά- πρόκειται για μία υπερβολή, αποτέλεσμα του δραματικού ντόμινο που θα ακολουθήσει, σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές, είναι ο κίνδυνος να καταρρεύσει ακόμη και το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η προοπτική να συμβεί κάτι παρόμοιο μοιάζει υπερβολική, καθώς αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν που ουσιαστικά εξασφάλισε στα τελευταία περίπου 200 χρόνια της επιτυχούς λειτουργίας του, την «ηγεμονία» της δύσης σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο όσο υπερβολικά κι αν φαίνονται όλα τα παραπάνω ότι, 15 περίπου χρόνια πριν, παρά το ότι ο πλανήτης δεν ήταν τόσο δικτυωμένος όσο σήμερα, ενώ δεν υπήρχαν τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής σε αυτήν την έκταση, η κρίση της Ασίας μεταφέρθηκε αστραπιαία στη Ρωσία και στη Λατινική Αμερική - οδηγώντας πολλές χώρες στη χρεοκοπία, καθώς επίσης το «σύστημα» στα όρια του.
Με αυτή την κατάσταση να διαγράφεται σε διεθνές οικονομικό επίπεδο και την ηγέτιδα Γερμανία να επιμένει στην πολιτική της, αλλά να υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων, από την αλλαγή δεδομένων και τις πιέσεις, να βάλει λίγο νερό στο κρασί της, το αποτέλεσμα της ελληνικής κάλπης αποκτά δεσπόζουσα σημασία.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας ενισχυμένη από επιπλέον δυνάμεις της κεντροδεξιάς σε κάθε περίπτωση αποτελεί μονόδρομο προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα νέα δεδομένα ενισχύουν τη διαπραγματευτική διάσταση για τη δανειακή συνθήκη που είχε θέσει εξαρχής , (εντός της ζώνης του Ευρώ και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ο πρόεδρος της, Αντώνης Σαμαράς ο οποίος είναι αποδεκτός συνομιλητής από τους υπόλοιπους εταίρους μας και θεωρείται επίσης πειστικός και ικανός διαπραγματευτής.
Να σημειώσουμε επ' αυτού ότι δεδομένων των συνθηκών, η επικράτηση του ενός ή του άλλου κόμματος δεν αποτελεί ζήτημα ιδεολογίας, αλλά επιβίωσης. Δεν πρόκειται για την κόντρα μεταξύ δύο παιδιών για ένα παιχνίδι του δρόμου, αλλά για το μέλλον της χώρας μας και ενδεχομένως ολόκληρης της Δύσης.
Στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της σύνεσης, της ψυχραιμίας και της ορθής σκέψης. Αντιθέτως αν ακολουθήσει το δρόμο της έπαρσης, του παρορμητισμού και της σύγκρουσης τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και η καταστροφή θα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη.
Φανταζόμαστε το μέλλον μας με την Ευρώπη ή με το χάος? Αυτό είναι το εύλογο και κρίσιμο ερώτημα προς τους Έλληνες ψηφοφόρους και μένουν μόνο λίγες ημέρες μέχρι να απαντηθεί. Ας μη βιαστεί να απαντήσει κανείς και όταν το κάνει ας ξεχάσει το δικό του μέλλον, ας βάλει το χέρι στην καρδιά κι ας μιλήσει για λογαριασμό των παιδιών του.
Πως φανταζόμαστε το μέλλον μας, που θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, στην οικογένεια της Ευρώπης ή στον κόσμο του χάους;
