Για να αποκατασταθεί η ισορροπία το δίκαιο είναι να μάθουμε ακριβώς και εμπεριστατωμένα, χωρίς φόβο και κινδυνολογία, τις συνέπειες εξόδου από το ευρώ. Να μας περιγράψει κάποιος ακριβώς πώς θα είναι η καθημερινότητά μας τις πρώτες μέρες, τους πρώτους μήνες, ακόμα και τα πρώτα χρόνια μετά τη βίαιη επιστροφή στη δραχμή.
Ο μέσος Ελληνας έχει ένα τεράστιο κενό γνώσης για το συγκεκριμένο ζήτημα, που τον αφορά άμεσα και αφορά και την ψήφο του στις επόμενες εκλογές. Και το αντιμετωπίζει με τη λογική «και τι θα γίνει, δηλαδή, αποκλείεται να είναι χειρότερα από τώρα». Ενώ στην πραγματικότητα, αν ρίξουμε μια ματιά και σε όλα τα κράτη που πέρασαν τέτοιες ή παρόμοιες καταστάσεις βίαιης προσαρμογής σ’ ένα νέο νομισματικό σύστημα, αυτά που ζούμε τώρα, τα πολύ δύσκολα, θα μας θυμίζουν συνθήκες Σκανδιναβίας και Ελβετίας σε σχέση μ’ αυτά που θα ζήσουμε αν μας επιβληθεί η επιστροφή στη δραχμή.
Κι επειδή όσοι προβλέπουν το μέλλον (ακόμα κι αν είναι ειδικοί οικονομολόγοι) παρεξηγούνται, ως και λοιδωρούνται επειδή τάχα «εξυπηρετούν συμφέροντα» και «βάζουν διλήμματα για να είναι φοβισμένος και υποταγμένος ο λαός», ας απαντήσουμε με εικόνες. Τι έγινε στο Εκουαδόρ το 2008, στην Αργεντινή το 2002, τι έγινε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τι έγινε ακόμα και στην ηττημένη Γερμανία αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ας μάθουμε, ως αντίβαρο, και τι έγινε στην Ισλανδία το 2008, διότι πολύς κόσμος προβάλλει την Ισλανδία ως το καλύτερο «παράδειγμα» πτώχευσης. Κι όταν τα μάθουμε όλα αυτά καλά και κάνουμε και τις απαραίτητες συγκρίσεις και αναγωγές σχετικά με το τι έγινε σ’ αυτές τις χώρες και τι θα μπορούσε να γίνει στη δική μας, τότε μόνο να αποφασίσουμε αν θέλουμε ευρώ ή δραχμή.
