Πώς θα πήγαινε στον Βενιζέλο ο Φώτης με άδεια χέρια, καθώς από το βράδυ της Κυριακής έλεγε και ξανάλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να...
συγκυβερνήσει με αυτούς που ο λαός αποδοκίμασε στην κάλπη; Κι εκεί του ‘ρθε η … φώτιση(εκτός από το όνομα έχει και τη χάρη, άρα): οικουμενική, με τον ΣΥΡΙΖΑ εκ των ων ουκ άνευ.
Με τη λογική του Φώτη και πολλών στη ΔΗΜΑΡ μια σύνθεση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ είναι κάργα συντηρητική, αλλά ολίγη ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ αυτομάτως την κάνουν προοδευτική. Εξ άλλου το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτοδίκαια καθεστωτικό και νεοφιλελεύθερο, κατά την ίδια αντίληψη, αλλά σε συνάρτηση με τις συμμαχίες που κάνει: η σύμπραξη με ΝΔ και ΛΑΟΣ, του έδωσε συντηρητική χροιά, ενώ αν ας πούμε ήταν διατεθειμένο ( και το έπαιρνε και πρακτικά) να συμπράξει με τη ΔΗΜΑΡ, θα ήταν κεντροαριστερό και προοδευτικό.
Τέλοσπάντων, αυτό το συντηρητικό μείγμα θα γινόταν προοδευτικό με την παρουσία των ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την πρώτη αν και με τη λογική, απλώς θα αραίωνε απορροφώντας τα πιο αδύναμα στοιχεία του.
Επί της ουσίας τώρα, ο Κουβέλης έχει απλώς μέγα πρόβλημα και προσπαθεί να το λύσει δια της πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ όταν ξεκίνησε πριν δυο χρόνια ήθελε μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ αλλά η πολιτική της καταστροφής που αυτό ακολούθησε και η σύμπλευση με τη ΝΔ- η ΔΗΜΑΡ διακατέχεται έντονα από το αντιδεξιό σύνδρομο - κατέστρεψαν κάθε τέτοια δυνατότητα. Παρά ταύτα, μέσα στο κόμμα υπάρχουν φωνές της «λογικής» και της «ευθύνης», που επιμένουν σε έναν συστημικό προσανατολισμό, κατεύθυνση η οποία όμως ηττήθηκε στην κάλπη και σύμφωνα με τη χθεσινή δημοσκόπηση της MARC η τάση είναι περαιτέρω πτωτική για τη ΔΗΜΑΡ, με διαρροή 14% προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επομένως το κόμμα δεν θέλει με τίποτα νέες εκλογές.
Από την άλλη μια σύμπραξη με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, θα σηματοδοτούσε το πολιτικό της τέλος, και για αυτό άλλωστε στις δηλώσεις του ο Κουβέλης έδωσε έμφαση στο ζήτημα της απαιτούμενης «ευρείας λαϊκής νομιμοποίησης» για το σχηματισμό κυβέρνησης. Επιπλέον μια τέτοια επιλογή, πέρα από τον κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο, δεν θα περνούσε ανώδυνα στο κόμμα, μέσα στο οποίο υπάρχει μια τάση που επιθυμεί την προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο μεταξύ, ο Τσίπρας στιγμάτισε προκαταβολικά μια τέτοια σύμπραξη με τη ρετσινιά του «αριστερού Καρατζαφέρη».
Επομένως, τι μένει για να μην χρεωθεί ασυνέπεια ως προς το προφίλ της ευθύνης και της διάθεσης να διευκολύνει τη διακυβέρνηση της χώρας μέσα από μια κυβέρνηση συνεργασίας; Η οικουμενική, με τη συμμετοχή του νικητή των εκλογών.
Ωστόσο, γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, επιπλέον και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι βοηθάει την αναστήλωση των ποσοστών της. Από το «ναι» σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι, έως την πρόταση για την οικουμενική, προφανώς υπάρχει απόσταση και ακόμη χειρότερα υπάρχει η εικόνα ενός χώρου που παρά το μήνυμα των εκλογών το οποίο επικαλείται, εμφανίζεται να είναι σε συνεννόηση με τον ένα πόλο των ηττημένων του δικομματισμού (Βενιζέλο), με σκοπό την πίεση ή την παγίδευση του Τσίπρα. Την ίδια ώρα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύεται στην πρώτη θέση και η δυναμική του ανεβαίνει.
Πώς θα αντιμετωπιστούν τελικά τα διλήμματα του Κουβέλη θα το δούμε εντός των επόμενων ωρών ή ημερών...
topontiki.gr
