Ομως αγαπάει τη ζωή και της είναι ευγνώμων. Πέρασε με άριστα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης παρά τα κινητικά προβλήματά του και είναι ένας νέος άνθρωπος που απαιτεί τα δικαιώματά του.
Πρόκειται για τον 20χρονο Ραφαήλ Παπαδόπουλο, ο οποίος δίνει με τις πρωτιές του το δικό του μήνυμα σε όσους φοβούνται τη ζωή και τα δύσκολα. Οταν τον ακούς να παίζει τζουρά, ξέρεις ότι η ζωή χορεύει μαζί του ένα ζεϊμπέκικο. Ο Ραφαήλ Παπαδόπουλος γεννήθηκε με σπαστική τετραπληγία. Η μητέρα του τον νανούριζε κρατώντας στο άλλο χέρι της βιβλία με τη θεωρία του Σπινόζα. Στα δώδεκα χρόνια του αναγκάστηκε να περιμένει έξι μήνες για να κατασκευαστεί μια μπάρα αναπήρων στο σχολείο του για να μπορεί να ανεβαίνει χωρίς πρόβλημα στις αίθουσες.
Και στα δεκαοκτώ του έσπασε τα κοντέρ στις πανελλαδικές εξετάσεις, γράφοντας άριστα και συγκεντρώνοντας 19.952 μόρια. Σήμερα είναι δευτεροετής φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Ο Ραφαήλ διαβάζει λογοτεχνία, αγαπάει την ιστορία και το θέατρο, λατρεύει το ρεμπέτικο και ιδιαίτερα τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη που τα παίζει στον τζουρά και θέλει να κάνει καριέρα στην πολιτική για να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο, όπως λέει.
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
«Με ενδιαφέρει η πολιτική και θέλω να ασχοληθώ με τα κοινά. Ενημερώνομαι για ό,τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή, διαβάζω πολλές εφημερίδες, βλέπω τηλεόραση και πιστεύω ότι το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών θα μου δώσει τα βασικά εφόδια για να στα αδιοδρομήσω ως πολιτικός» δηλώνει.
Τα λόγια του έχουν σταθερότητα αλλά και σπιρτάδα, είναι ξεκάθαρα: «Ξέρω καλά ότι οι πολιτικοί έχουν απαξιωθεί. Εύκολα σήμερα κάποιος με όχι καθαρές προθέσεις μπορεί να εμφανιστεί ως εθνοσωτήρας. Και εγώ είμαι απογοητευμένος από τους πολιτικούς. Αν με ρωτήσετε, ανήκω σε αυτό που λέμε αδιευκρίνιστη ψήφος. Ετσι όπως είναι σήμερα η πολιτική, δεν με εκφράζει. Ούτε και για τα υπάρχοντα κόμματα έχω την καλύτερη ιδέα. Είναι πολύ λίγοι οι πολιτικοί που εκτιμώ» λέει.
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ
Στην πρώτη επίσκεψή του στο ΑΠΘ διαπίστωσε πως παρ’ ότι οι αίθουσες στο πανεπιστήμιο ήταν προσβάσιμες σε άτομα με αναπηρίες, τα αμφιθέατρα δεν είχαν ράμπες. Εδώ αρχίζει και ο αγώνας του. «Τρία χρόνια παλεύαμε στο σχολείο να τοποθετηθεί ειδικός ανελκυστήρας. Τελικά, τον έβαλαν έξι μήνες πριν αποφοιτήσει ο Ραφαήλ. Τουλάχιστον θα μείνει για κάποιο άλλο παιδί» αναφέρει η μητέρα του Ελισσάβετ Δήμου. Πάντως, ο Ραφαήλ δεν χάνει μάθημα στο πανεπιστήμιο.
Από τα σχολικά του χρόνια ο 20χρονος θέλει να θυμάται μόνο τα καλά. Το νηπιαγωγείο του Αγίου Στυλιανού, όπου φοίτησε, την αγαπημένη του δασκάλα στις τρεις πρώτες τάξεις του 83ου Δημοτικού Αθανασία Αποστόλου, την αγάπη και υποστήριξη που είχε από τους συμμαθητές και καθηγητές του στο γυμνάσιο της γειτονιάς του και ιδιαίτερα από τον διευθυντή του σχολείου Δημήτριο Γεωργάκη. «Χρωστάω πάρα πολλά στον τότε διευθυντή και στο σχολείο μου» τονίζει ο Ραφαήλ.
Χαρακτηρίζει τα κινητικά προβλήματα που αντιμετωπίζει «μερική έλλειψη απολύτου κινητικής ελευθερίας». Στον ελεύθερο χρόνο του σερφάρει στο Internet και παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια στον υπολογιστή.
Οι φίλοι του από το 20ό Λύκειο Θεσσαλονίκης τον φωνάζουν ακόμη και σήμερα Ραφαήλο. Στο λύκειο, όπως πάντα, ήταν δημοφιλής, αγαπητός και εκτός από τις άριστες επιδόσεις του στα μαθήματα, ξεχώριζε για τον χαρακτήρα του. Εκανε πολλές πλάκες, βοηθούσε τους συμμαθητές του όταν τον χρειάζονταν στα μαθήματα, σχεδόν πάντα ήταν η ψυχή της παρέας. Μπορεί να περπατά με δυσκολία και πάντα με ένα «πι», όμως το μυαλό του δεν το σταματά τίποτε και η καρδιά του είναι πάντα ανοιχτή για όλους.
Ψηφίστηκε «Πρόσωπο της χρονιάς» το 2011 στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» συγκεντρώνοντας 6.438 ψήφους. «Πληροφορήθηκα τυχαία ότι συμπεριλήφθηκα στη λίστα με τους υποψήφιους για το «Πρόσωπο της χρονιάς», ωστόσο δεν περίμενα να ψηφιστώ, καθώς υπήρχαν πολύ ξεχωριστές προσωπικότητες. Είμαι περήφανος και έκπληκτος από το αποτέλεσμα, είναι πολύ συγκινητικό» λέει ο Ραφαήλ. Εχει την εξήγηση για όλα στη ζωή του, που σε καθηλώνει: «Η μητέρα μου μου έλεγε όταν ήμουν μικρός μια φράση του Αριστοτέλη. “Το πρώτο κινούν ακίνητο”, δηλαδή αυτό που κινεί τα πάντα, το μυαλό μας, δεν χρειάζεται να κινείται».
«Η ζωή του Βαμβακάρη είναι σαν μυθιστόρημα»
Οσον αφορά το ρεμπέτικο και τον Βαμβακάρη ο Ραφαήλ δηλώνει: «Γνώρισα τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη από έναν οικογενειακό φίλο και αργότερα έμαθα μόνος μου να τα παίζω στον τζουρά. Οταν επισκέφτηκα το μουσείο-σπίτι του στη Σύρο, δεν μπορούσα να σταματήσω να γράφω στο βιβλίο επισκεπτών. Δεν είναι μόνον η μουσική του. Η ζωή τού Μάρκου είναι σαν ένα μυθιστόρημα».
entertv.gr
