Η παιδεία είναι ή θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα κάθε κόμματος κάθε πολιτικής παράταξης. Η μήπως οχι;
Στην Ελλάδα δεν είναι η παιδεία των Ελλήνων στις προτεραιότητες των κομμάτων. Τουλάχιστον οχι η ενίσχυση και η προαγωγή της.
Τα 2 πρώην κόμματα εξουσίας τα τελευταία χρόνια έχουν επικεντρωθεί στην προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Απο κοντά σιγοντάρουν και τα κόμματα της ευρύτερης δεξιάς.
Τα λεγόμενα αριστερά κόμματα είναι παγιδευμένο σε μια συνδικαλιστική ρητορεία που θέλει τα σχολεία πεδία εφαρμογής κοινωνικής πολιτικής και τα πανεπιστήμια προθάλαμους των συνδικαλιστικών και κομματικών οργανώσεων.
Κανείς δεν ασχολείται με την ουσία. Είτε γιατι δεν θέλει, είτε γιατι δεν ξέρει.
Και η ουσία είναι καταρχήν ότι ο φορολογούμενος πληρώνει φόρους για δημόσια δωρεάν παιδεία. Είναι αστείο να καιγόμαστε για το πως θα λειτουργούν τα ιδιωτικά όταν δεν έχουμε βελτιστοποιήσει τα δημόσια. Δεν μπορεί να οδηγηθούμε σε μια μέτρια δωρεάν παιδεία για τους πολλούς και σε μια κορυφαία ιδιωτική για τους έχοντες. Στόχος θα έπρεπε να είναι το δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο να παρέχουν κορυφαίας ποιότητας εκπαίδευση. Και πάλι αυτο γίνεται με πρόγραμμα που να περιλαμβάνει συγκεκριμένους στόχους -δράσεις. Πχ σε τι θέσεις βρίσκονται ´στην παγκόσμια κατάταξη τα ελληνικά πανεπιστήμια, γιατι, πως θα την βελτιώσουμε, σε πόσο χρόνο; Ένα κορυφαίο Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα αποτελούσε πόλο έλξης και για φοιτητές από το εξωτερικό. Με την κατάλληλη πολιτικη η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει το κορυφαίο κέντρο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην ΝΑ Ευρώπη, ένας ρόλος που ιστορικά της ανήκει.
Επιπλέον κανείς δεν ασχολείται σοβαρά με το επίπεδο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα ελληνόπουλα βγαίνουν από το Λύκειο και αν κρίνουμε από τους βαθμούς στην Έκθεση , αδυνατούν να χειριστούν αποτελεσματικά την πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου. Το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ επιδεινώνουν την κατάσταση. Τα σχετικά λειτουργούν ουσιαστικά 6 μήνες το χρόνο και από κάποιο σημείο και μετά προετοιμάζουν υποψήφιους φοιτητές, οχι υποψήφιους πολίτες. Ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις σχολειων και εκπαιδευτικων απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με κομματάρχες που έχουν μονίμως στο μυαλό τους είτε πως να ικανοποιήσουν τους επιχειρηματιες της παιδείας , είτε πως να προετοιμάσουν κομματικούς στρατούς πολιτική παιδείας δεν στέκεται. Για καλή τους τύχη δεν τους ρωτάει κανείς .
Πολιτικη όμως δεν είναι μόνο το Μνημόνιο.
