Φθάσαμε λοιπόν στο δια ταύτα… Σύντομη η διαδρομή, αλλά ειπώθηκαν πολλά και γράφθηκαν περισσότερα.
Μπορεί να μην είχαν απολύτως καμία σχέση με τον πυρήνα, αλλά εξήντλησαν ευήκοα και μη ώτα, προσέφεραν θέαμα ίσως και άλλοθι για όσους το ‘χουν ανάγκη. Οι μεν να προτρέπουν για ψύχραιμη ανάγνωση και λήθη, οι δε για «δικαιοσύνη» και για εκτόνωση της οργής στην κάλπη. Τι ακριβώς εννοούν και οι μεν και οι δε, οι περισσότεροι υποψιάζομαι βασίμως, αν έχουν καταλάβει, δεν συνειδητοποίησαν. Άλλοι εκουσίως κι άλλοι, πάλι, ακουσίως. Το βέβαιο είναι ότι ευθύνη για ό,τι μας συνέβη και πρόκειται να μας συμβεί δεν έχουν μόνο οι υπέρμαχοι ή οι πολέμιοι της μιας ή της άλλης άποψης. Έχουν στον βαθμό που τους αναλογεί –αλλά τους αναλογεί…- και οι ακούσιοι.
Αυτό γιατί, αυτό που διακυβεύεται δεν είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης την 6η Μαΐου, αλλά η Ελλάδα που η λογική και η αξιοπρέπεια μπορούν από κοινού να δημιουργήσουν από την επομένη. Το διαπιστώνουν οι πάντες, κυρίως εκείνοι που ανακάλυψαν εσχάτως την ελληνική σημαία, με την οποία αντικατέστησαν μπροστά στον τηλεφακό την κομματική, άρτος και θέαμα, πανηγύρι, εμποροπανήγυρη, να ροκανίσουμε το χρόνο και οποιαδήποτε πιθανότητα συνειδητών επιλογών…
Εξηγούμαι: Υπήρξα ευθύς εξ’ αρχής ενάντιος της επιλογής η χώρα να παραδοθεί άνευ όρων στις αγκάλες του ΔΝΤ και των ευρωπαίων πλιατσικολόγων. Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι άλλος δρόμος υπήρχε, αλλά δεν σχετιζόταν με τα συμφέροντα της χώρας και γι’ αυτό δεν ακολουθήθηκε. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσα κάλλιστα να παραμυθιαστώ και να συναινέσω. Να συνθηκολογήσω με την ιδέα ενός μνημονίου η αυστηρή τήρηση του οποίου θα επέτρεπε στη χώρα μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια, ν’ αλλάξει περπατησιά, να εξασφαλίσει ένα υγιές περιβάλλον διαβίωσης για τα παιδιά μου. Ό,τι ακολούθησε όμως, δεν κατάφερε να με πείσει. Και δεν το έκανε διότι όσα τα δυο τελευταία χρόνια συνέβησαν δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, με το νοικοκύρεμα τους κράτους, αλλά με την δραστική και αναπάντεχη καταβαράθρωση του ανθρώπινου δυναμικού της και φυσικά, της υπεραξίας της… Θυμίζω πως η χώρα δεν είχε ορυκτό πλούτο, μέχρις ότου δεσμεύσει με το 2ο Μνημόνιο τα προικιά της για τα επόμενα τριάντα ή και περισσότερα χρόνια, αποδεχόμενη ν’ αποπληρώσει με κάθε τίμημα τόσα όσα είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα καταφέρει να αποπληρώσει στον αιώνα τον άπαντα. Τα παραδείγματα δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, που συνηγορούν στην διαπίστωση: Η στόχευση συγκεκριμένη και, πολύ φοβούμαι, απολύτως επιτυχής για όσους την έθεσαν. Ο αποπληθωρισμός. Η διαρκής αύξηση του κόστους διαβίωσης, η φοροληστρική επιδρομή κι εν τέλει, η εξαθλίωση. Η μόνη σίγουρη οδός για να πουληθούν αποκτήματα κι υπεραξίες σε τιμή ευκαιρίας εν ριπή οφθαλμού. Η εύκολη και συντομότερη οδός για να μετατρέψεις διανόηση, κουλτούρα και πολιτισμό σε… κατσαβίδι! Ναι – ναι, σε κατσαβίδι… Σε εργαλείο, σε μέσον προσοδοφόρο, ικανό να παράξει αποτέλεσμα μετρήσιμο και το σημαντικότερο, επωφελές.
Με σκιάχτρο την «πτώχευση» που είναι ήδη εδώ και μετρά ένα και πλέον εκατομμύριο ανέργους, πολλά εκατομμύρια υποαμοιβομένων, δεκάδων που θέτουν καθημερινά πλέον τέλος στη ζωή τους, το έγκλημα εξελίσσεται, με τους υπέρμαχους και τους πολέμιους ν’ αναλώνονται στην ανταλλαγή ευήκοων επιχειρημάτων που στερούνται περιεχομένου. Και το λέω αυτό διότι απλά, δεν παράγουν οτιδήποτε. Δεν στρέφουν την ελληνική κοινωνία, την χώρα, προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Της επιτρέπουν απλώς να σύρεται όλο και περισσότερο στις αγκάλες των αλλοδαπών πλιατσικολόγων, στο όνομα του να μην ξεπουληθούν σε κάποιον από τους ημεδαπούς που θα τρέξει την κατάλληλη στιγμή να φέρει τα μαύρα από το εξωτερικό για να μας εξαγοράσει όσο-όσο…
Φαντάζομαι ότι το πρόβλημα της χώρας, δεν είναι σε ποιόν θα ξεπουληθεί. Το πρόβλημα φαντάζομαι είναι το αν και υπό ποιες προϋποθέσεις θα το κάνει, εφόσον είναι διατεθειμένη να το κάνει… Φαντάζομαι επίσης πως ζητούμενο για την 7η Μαΐου δεν είναι το πώς θα συνεχίσουμε να επιβιώνουμε εισάγοντας το 80% και πλέον των ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά το πώς θα βάλουμε την «μηχανή» την δική μας να δουλέψει. Να εξαγάγει, όχι να εισαγάγει.
Σ’ αυτές τις εκλογές, σκέφτομαι, λόγο και άποψη για το ποιος θα μας εκπροσωπήσει στο Κοινοβούλιο και με τις αποφάσεις του θα προδιαγράψει το μέλλον, θα έπρεπε να έχουν όχι οι εκπρόσωποι της τρίτης ηλικίας. Όχι της γενιάς των σημερινών σαραντάρηδων ή πενηντάρηδων. Αυτοί είναι τα «κατσαβίδια», που όποιο στο δρόμο στραβώσει θα βρεθεί με συνοπτικές διαδικασίες στον κάλαθο…
Λόγο την 6η Μαΐου θα ‘πρεπε να ‘χαν οι σημερινοί 15άρηδες. Αυτοί που θα κληθούν να διαχειριστούν τις σημερινές επιλογές και να τις προσαρμόσουν, να τις εναρμονίσουν με τις ανάγκες και τα θέλω τους. Κι αυτοί θέλουν δουλειές. Δεν θέλουν επιείκεια. Θέλουν αποτέλεσμα, δεν θέλουν ελεημοσύνη. Θέλουν προσδοκία, όχι ανέξοδες κραυγές. Και φοβάμαι ειλικρινά ότι κανείς από το σημερινό πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να υπαινιχθεί οτιδήποτε τέτοιο, πόσο μάλλον να μετουσιώσει σε πράξεις τις ανάγκες τους…
