Από το 2004 και μετά, ή και λίγο νωρίτερα, όταν ο Κώστας Σημίτης τον “ξεδόντιασε”, αντικαθιστώντας τον στο αξίωμα του πανίσχυρου Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ με τον τότε ανερχόμενο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, ο (περί ου ο λόγος) Κώστας Λαλιώτης κράτησε αποστάσεις ασφαλείας από την καρδιά της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Με τον Κώστα Σημίτη, οι σχέσεις τους υπήρξαν πολιτικά εχθρικές. Με τον Γιώργο Παπανδρέου δεν ταίριαξαν ποτέ. Η αναγκαστική “συγκατοίκησή” τους, είχε ημερομηνία λήξεως, ενώ ήταν στην πραγματικότητα μια σχέση χωρίς ψυχικό υπόβαθρο. Όσο για το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, μάλλον απέχει πολύ από τις ιστορικές παραστάσεις και αναμνήσεις που συνοδεύουν την εποχή Λαλιώτη. Ώστε το άλλοτε “θείο βρέφος” να διατηρεί αμετακίνητη τη θέση του σε ένα παρελθόν το οποίο εμφανίζεται στο παρόν μονάχα ως ανάμνηση. Ή έστω, αφήγηση.
Ο Κώστας Λαλιώτης υπήρξε σύμβολο μιας εποχής που ο ιστορικός του μέλλοντος θα επιχειρήσει να διαγράψει από την εθνική διαδρομή του τόπου. Μια εποχή προβληματική, σκοτεινή, περίεργη. Τότε που, καθώς το διαδίκτυο δεν είχε μπει ακόμη στη ζωή μας, τα συστημικά ΜΜΕ είχαν τόσο μεγάλη δυνατότητα παρέμβασης στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών, ώστε να κληρονομήσουν στην Ελλάδα μια γενιά… μετρίων πολιτικών. Ο πιο μετριοπαθής χαρακτηρισμός για εκείνους που ευθύνονται για το εθνικό πισωγύρισμα.
Όλα αυτά ωστόσο, δεν ακυρώνουν τη χαρισματική και έμπλεη ικανοτήτων προσωπικότητα, του πολιτικού που κατήργησε τα νοητά και υπαρκτά σύνορα ανάμεσα στην επικοινωνία και την… προπαγάνδα. Ούτε και “τσαλακώνουν” την αυταπόδεικτη προσήλωσή του στο ΠΑΣΟΚ. Το διαχρονικό και πολυπρόσωπο, αλλά πάντα μοιραίο για το μέλλον του τόπου.
Διαβάζοντας λοιπόν κανείς τη χθεσινή δήλωση του για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια να διαψεύσει τα σενάρια που τον θέλουν να λειτουργεί ως άτυπος σύμβουλος, δηλαδή… ιθύνων νους της πολιτικής εκτόξευσης της Κουμουνδούρου, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει στον Κώστα Λαλιώτη την απόλυτη συνέπεια έργων και λόγων.
Η πιο ευκρινής διαπίστωση είναι ότι το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά… αντιπαθεί, ή στέκεται αρνητικά απέναντι στο εγχείρημα Τσίπρα. Οι φράσεις που χρησιμοποιεί είναι προσεκτικές. Και το γεγονός ότι τις χρησιμοποιεί εκείνος, που σπανίως, σχεδόν ποτέ δεν κάνει λάθος, προσδίδει στη διαπίστωση πρόσθετη βαρύτητα.
Υπάρχει ωστόσο και ένα… συναισθηματικό υπονοούμενο. “Η σχέση μου με το ΠΑΣΟΚ είναι διαχρονικά δεδομένη και αδιαμφισβήτητη”, σχολιάζει με έμφαση σε κάποια αποστροφή της δήλωσής του ο Κώστας Λαλιώτης. Μα, αυτό ακριβώς υπονοούν και όσοι τον εμπλέκουν στα σενάρια… σεμιναρίων προς τον Αλέξη Τσίπρα. Από τη στιγμή που το “βαθύ” και αυθεντικό ΠΑΣΟΚ έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν κατηγορεί τον Κώστα Λαλιώτη ότι δεν είναι συνεπής με τις αρχές και τις ιδέες που επί δεκαετίες υπηρέτησε. Γιατί σίγουρα, το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, δεν είναι “εκείνο” το ΠΑΣΟΚ. Είναι… κάτι από το ΠΑΣΟΚ. Ένα πρώην μεγάλο κόμμα, που έγινε πλέον μικρομεσαία συνιστώσα της ελληνικής Κεντροαριστεράς.
statesmen.gr
