Οι συγκυρίες στην Ευρώπη με την άρνηση Αμερικανών και Γάλλων να δεχθούν «αμαχητί» τη γερμανική πολιτική κυριαρχίας καθώς και οι κοινωνικές συνθήκες στη χώρα επιβάλλουν αλλαγή πλεύσης στην αναποτελεσματική πολιτική που ακολουθεί μέχρι σήμερα η Αθήνα.
Η λαϊκή επιθυμία για απόρριψη της πολιτικής λιτότητας καθώς και ο οικονομικός τομέας που δεν αποπνέει καμία σταθερότητα και φαντάζει φτερό στον άνεμο θα πρέπει να οδηγήσουν τους ιθύνοντες να τα χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικά ατού.
Προς αποφυγή κοινωνικών αναταραχών και απώλεια ψήφων τόσο Συγγρού και Κουμουνδούρου όσο και Ιπποκράτους αρχίζουν να εξετάζουν το σενάριο «παγώματος» του Μνημονίου μέχρι το Σεπτέμβριοκαι μετάθεσης για αργότερα ορισμένων μέτρων που πρέπει να ληφθούν εντός Ιουλίου και δύσκολα θα καταφέρει η όποια κυβέρνηση προκύψει (εάν προκύψει) να τα εφαρμόσει εντός του προβλεπόμενου χρόνου. Ωστόσο για να περιοριστούν στο ελάχιστο οι αντιδράσεις των δανειστών απαιτείται η παρουσίαση μιας σοβαρής και ρεαλιστικής οικονομικής πολιτικής ανάπτυξης που θα εξασφαλίσει την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων, χωρίς παράλληλα να γονατίσει τους Έλληνες. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις της πρέπει να είναι η μείωση των φόρων και η προσέλκυση ωφέλιμων επενδύσεων.
Ευκαιρία λοιπόν, αφού ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ -και όποια άλλα κόμματα συμφωνήσουν προς αυτή την κατεύθυνση- θεωρούν ότι η αναβολή λήψης μέτρων κρίνεται επί του παρόντος άκρως αναγκαία, να συγκλίνουν σε μία οικονομική πολιτική που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.
Μέχρι στιγμής στη Συγγρού συζητούν για αναβολή προς συζήτηση μέτρων ανάπτυξης, στην Κουμουνδούρου επίσης για αναβολή, ώστε να γίνει διαπραγμάτευση σε νέα βάση, ενώ στην Ιπποκράτους μιλούν για δυνατότητα παράτασης ενός έτους στο σύνολο του Μνημονίου.
Όλα ευνοϊκά λοιπόν στο να βρεθεί «χρυσή τομή» για εθνική συνεννόηση και σχηματισμό κυβέρνησης για το καλό της χώρας. Έχει γίνει κουραστικό το να επαναλαμβάνουμε ότι η ακυβερνησία και μετά τον Ιούνιο είναι ένα άκρως επικίνδυνο σενάριο για την ασφάλεια και την επιβίωση της Ελλάδας.
Αφήστε τις μικρό-κομματικές αντιπαραθέσεις που κουράζουν και βρείτε λύση, γιατί ο ιστορικός έχει βουτήξει ήδη την πένα στο μελάνι και ότι γράφεται δεν ξεγράφεται μετά. Ο ελληνικός λαός μακροθυμεί αλλά στο τέλος τιμωρεί…
