Στο περιθώριο λοιπόν των σεναρίων μετεκλογικών συνεργασιών, που απορρίπτει από θέση αρχής, συνείδησης και εθνικού ρεαλισμού ο Αντώνης Σαμαράς, ορισμένα ΜΜΕ ωστόσο επιμένουν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα, η συζήτηση αφορά πρωτίστως το όνομα του πρωθυπουργού.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μάλιστα, έχει προχωρήσει σε μια πολιτική ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, καθώς κατανοεί ότι στις κάλπες της 6ης Μαϊου το ΠΑΣΟΚ απειλείται με πολιτικό αφανισμό, επιχειρεί να εμφανίσει εαυτόν ως αδιάφορο για την πρωθυπουργία.
Είναι δε η πρώτη φορά από την ημέρα ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, που ένας Πρόεδρός του εξαιρεί τον εαυτό του από τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας. Ένα στρατηγικό λάθος από την πλευρά της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που οδηγεί σε περαιτέρω αποσυσπείρωση την κομματική βάση του. Η οποία είναι απογοητευμένη από το ΠΑΣΟΚ που επέβαλε και στήριξε το Μνημόνιο. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Η συζήτηση περί του προσώπου του πρωθυπουργού είναι θεσμικά και πολιτικά στρεβλωτική. Το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός της χώρας την 7η Μαϊου, δεν αποτελεί… συμπληρωματική λεπτομέρεια. Δεν μπορεί να προσεγγίζεται ως παράμετρος δευτερεύουσας ή ήσσονος σημασίας. Είναι το κατεξοχήν ζήτημα αιχμής, για τη βιωσιμότητα μιας διακυβέρνησης.
Ειδικά μετά το συνταγματικό «πραξικόπημα» του ΠΑΣΟΚ το 1985, που αφαίρεσε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ουσιαστικές αρμοδιότητες, το πολίτευμά μας είναι αμιγώς πρωθυπουργοκεντρικό. Και πρωθυπουργός δεν μπορεί να είναι κάποιος άλλος, παρά εκείνος τον οποίο έχει μόλις εμπιστευτεί στην κάλπη, η πλειοψηφία των πολιτών.
Εκείνος έχει την πολιτική νομιμοποίηση να ηγηθεί της χώρας. Κάθε άλλη συζήτηση οδηγεί ουσιαστικά σε «εκτροπή» της ετυμηγορίας των Ελλήνων πολιτών, που ορισμένοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν. Και εκείνος που το βράδυ της 6ης Μαϊου θα έχει την πολιτική νομιμοποίηση της κοινωνίας, θα είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
statesmen.gr
