«Με αυτή τη μεγάλη δύναμη της Αριστεράς στη Γαλλία [σ.σ. το ποσοστό Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές] ο πρόεδρος Ολάντ γνωρίζει ότι δεν μπορεί... με ευκολία να αθετήσει τις υποσχέσεις του και να γίνει ένας Ολαντρέ-ου διότι θα έχει ως αποτέλεσμα αυτό την εξέλιξη που είχαμε και στην Ελλάδα».
Αυτή ήταν η δήλωση του Τσίπρα στο πλαίσο της συνέντευξης Τύπου στα γαλλικά ΜΜΕ κατά την επίσκεψή του στο Παρίσι και στην οποία τα εκεί μέσα δεν φαίνεται να έδωσαν τόση σημασία όση δόθηκε εδώ. Ο Τσίπρας επί της ουσίας δεν χαρακτήρισε «Ολαντρέου» τον Πρόεδρο της Γαλλίας, έσπευσε ωστόσο να προκαταλάβει τον χαρακτήρα μιας πιθανής εξέλιξης. Θυμίζει τα περί «αριστερού Καρατζαφέρη» που ειπώθηκαν στο εσωτερικό με στόχο δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ.
Ακόμη όμως κι αν αυτή η δήλωση στην πράξη συνιστά ατόπημα καθότι ενδέχεται να αποτελεί υπόδειξη στον Πρόεδρο της Γαλλίας, δεν είναι μεγαλύτερο από όλες τις παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας από παράγοντες του ευρωπαϊκού και διεθνούς κατεστημένου όλη την τελευταία διετία, από την επιβολή δημοσιονομικής πολιτικής έως την απόπειρα χειραγώγησης των πολιτικών θεσμών.
Από την άλλη ουδείς αναμάρτητος, εξ όσων τον κατηγορούν.
Γιατί είναι λιγότερο ατόπημα (ή λιγότερο μικρομεγαλισμός, 13% έχει πια), απέναντι στον ελληνικό λαό αυτή τη φορά, η αυτοαναγόρευση του Βενιζέλου ως «εκπροσώπου του ελληνικού λαού» στο πλαίσιο της συνάντησης με Ολάντ;
Από την άλλη, χώροι όπως η ΔΗΜΑΡ ας θυμηθούν και τα δικά τους πεπραγμένα. Πριν τρεις μήνες ήταν το κόμμα του Φώτη Κουβέλη που έτρεχε να μαζέψει δηλώσεις του υπεύθυνου Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής του κόμματος εναντίον της γερμανικής Αριστεράς με αφορμή την καταψήφιση του πακέτου στήριξης προς την Ελλάδα στη γερμανική Βουλή. Σύμφωνα με εκείνη τη δήλωση, την οποία ο συντάκτης της υποχρεώθηκε να την χρεωθεί ως προσωπική του θέση, «τουλάχιστον απογοήτευση προκάλεσε η καταψήφιση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα από το κόμμα "Αριστερά" (Die Linke), κατά τη σημερινή ψηφοφορία στη γερμανική βουλή. Αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επαναστατικό δρόμο του συμβιβασμού με τον λαϊκισμό. Ευτυχώς, άλλες προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις - SPD και Πράσινοι - δεν ακολούθησαν τον ίδιο ολισθηρό δρόμο στο γερμανικό κοινοβούλιο». Ήταν λιγότερο ατόπημα μια τέτοια δήλωση επειδή η γερμανική αριστερά δεν συγκαταλέγεται στους επίσημους συμμάχους της Ελλάδας;
