ιερούργησε στον Ιερό Ναό Εισοδίων Θεοτόκου Τερψιθέας Γλυφάδας, όπου κατά την διάρκεια της προέβει και εις την Διάκονον Χειροτονία του Λαμπαδαρίου του Ιερού Ναού, Θεολόγου και Αναγνώστου κ. Ιωάννη Θίλιζα.
Σε κλίμα συγκίνησης και με 22 Κληρικούς λειτουργούς οι περισσότεροι από διάφορες Μητροπόλεις, ο νεοχειροτονούμενος είπε τα παρακάτω :
Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,
εύσημος και φρικτή η ώρα ετούτη· ώρα προσευχής, ώρα ιεράς αγωνίας, έκστασης, πνιγηρής συγκίνησης και πάνω από όλα ώρα ουρανίας εκστάσεως. Ένας κατακλυσμός από πλήθος συναισθημάτων που παρασύρουν την ανθρώπινη ψυχή στην προσπάθειά της να αναλογιστεί αυτήν την ώρα, που τελείται μεν εν γη, αλλά η αναφορά και η προοπτική της εδράζονται στον ουρανό. Και εδώ ακούγεται για μία ακόμη φορά η ρήση του Προφήτου Μωυσέως: ΄΄ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος ἐγώ εἰμί΄΄ (Έξοδος, Κεφ. 4 – v.10). Η φωνή τρέμει, η γλώσσα παραλύει, τα γόνατα λυγίζουν, η ψυχή σκιρτά, ο δε νους ἰλιγγιᾶ και απορεί μπροστά στο μεγαλείο του Μυστηρίου της Ιερωσύνης, ενώπιον του ερχομού του Παναγίου Πνεύματος, διά την δωρεά του αφθίτου και αιωνίου θησαυρού, της αυτής Ιερωσύνης του Χριστού. Η ύπαρξή μου ολόκληρος συγκλονίζεται καθώς εγγίζει το ανερμήνευτο θαύμα!
Ομολογώ τον λόγο που ο Ιερός Χρυσόστομος προέφερε: ΄΄ οἷδα τῆς διακονίας ἐκείνης το μέγεθος και την πολλήν τοῦ πράγματος δυσκολίαν΄΄. Είναι ύψιστη η τιμή, μέγιστο το υπούργημα της διακονίας, αλλά και τεράστια η ευθύνη για την πρέπουσα άσκησή της. Η σιωπή θα ήταν αυθεντικότερη ίσως στάση σε μία τέτοια ώρα.
Πού να ακουμπήσει κανείς την αγωνία, την συναίσθηση της αναξιότητας και της ελλείψεως; Πού να σταθεί ο λογισμός της ευθύνης; Μόνο στον αναστάντα Κύριο, που με την φωτοπάροχο και αγιάζουσα δωρεά Του καταργεί τη διστακτικότητα. Εκείνος είναι ο οδηγήσας τα βήματά μου, από την πρώιμη παιδική μου ηλικία, εις την ώρα αυτή.
΄΄Ἐν νυξί ἐζήτησα ὃν ἠγάπησε ἡ ψυχή μου…. ἕως οὗ εὗρον...· ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀφῆκα αὐτόν΄΄. (Άσμα Ασμάτων Κεφ. 3). Με αυτά τα λόγια η Αγία Γραφή αναφέρεται στην αναζήτηση του Κυρίου από τον άνθρωπο. Γιατί για όλους εμάς και δια την αναξιότητά μου ο νικητής και αναστάς Χριστός είναι ο ΄΄ἀδελφιδός΄΄, ο αγαπημένος, ο ποθητός, το αντικείμενο της αναζήτησης για μία τελική ένωση σε μία αγάπη αιώνια, μυστηριακή. ΄΄Ἐγώ τῷ ἀδελφιδῷ μου καί ὁ ἀδελφιδός μου ἐμοί΄΄ (Άσμα Ασμάτων Κεφ. 6).
Δια τούτο δοξάζω τον οικτίρμονα και φιλάνθρωπο Θεό! Τον παρακαλώ να παραβλέψει την αμαρτωλότητα της υπάρξεώς μου, να αναπληρώσει τις ελλείψεις μου, να με ενδυναμώσει, να με ενισχύσει, αλλά και να απαλύνει την καθημερινή μου αγωνία, δια τη μέλλουσα Κρίση και το φοβερό βήμα της ουρανίας απολογίας.
Και βέβαια κραταιός παραστάτης, η Πάναγνος Μητέρα, το καύχημά μας, η ελπίδα κάθε ορθόδοξης πνοής, η Κυρία Θεοτόκος, που πάντοτε υπήρξε η ιδική μου πηγή πνοής και αγιασμού. Εκείνην παρακαλώ ετούτη τη φρικτή ώρα να σταθεί για μία ακόμη φορά μεσίτρια δια την πνευματική μου ανέλιξη και καταξίωση. Η διαδρομή της ζωής μου ήταν πάντοτε υπό τη σκέπη Της. Πώς μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι όλοι οι Ναοί στους οποίους αξιώθηκα να διακονήσω ήταν όλοι αφιερωμένοι στο όνομά της; Από τον Ιερό Ναό του Γενεθλίου και Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στον τόπο καταγωγής μου, μέσα εις τον οποίο εγνώρισα την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και δέχθηκα τους ηδείς καρπούς της ενοριακής ζωής, τους Ναούς της Ζωοδόχου Πηγής και της Ευαγγελίστριας στους οποίους διηκόνησα ως ψάλτης, το Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εις τον οποίο χειροθετήθηκα Αναγνώστης υπό του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου, έως αυτό τον περικαλλή Ναό των Εισοδίων, όπου και ως ιεροψάλτης αλλά και σύντομα ως διάκονος αξιώνομαι να διακρίνω και πάλι τη βοήθεια και αντίληψή Της. Πάντα μέσα στα δικά Της χέρια, στη δική Της προστασία και καταφυγή επέρασα σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου, και με την αρωγή Της δέχθηκα όλες τις ευεργεσίες του Κυρίου μας στην ελαχιστότητά μου.
Αναλογιζόμενος όλα αυτά και αναπέμποντας δοξολογία και αίνον
στον Κύριο και Θεό, στην άχραντο Μητέρα του αλλά και σε όλους τους Αγίους της πίστεώς μας, καταθέτω ενώπιον όλων και τη μεγάλη μου ευγνωμοσύνη σε εκείνους που απετέλεσαν και αποτελούν παραστάτες αλλά και βοηθούς στην πνευματική μου πορεία.
Στη σύζυγό μου Βασιλική και τη νεογέννητη θυγατέρα μας, με τους οποίους αναλάβαμε ως μία πνευματική γροθιά, την κατά πάντα όμορφη ζωή της νέας οικογένειας και επωμιζόμαστε την κοινή πνευματική πορεία μία ιερατικής πλέον οικογένειας, βιώνοντας την εν Χριστώ αγαπητική ένωση.
Στους αγαπητούς μου γονείς Πέτρο και Σπυριδούλα, και στον αγαπημένο μου αδελφό Γεώργιο, διότι μου εχάρισαν το πλέον κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον για να διαμορφώσω τον χαρακτήρα και την κατοπινή μου πορεία μέσα στην Εκκλησία, και να παραδειγματισθώ μέσα από τα δικά τους χαρίσματα και τις δικές τους αρετές.
Τους διδασκάλους και καθηγητές στις εγκύκλιες και ακαδημαϊκές σπουδές αλλά και στην τέχνη της βυζαντινής μουσικής, ιδιαιτέρως δε τους κ. Θεόδωρο Καραλή, τον και πρώτο δάσκαλό μου στην ψαλτική τέχνη, κ. Λυκούργο Αγγελόπουλο, που ως πραγματικός μέντορας ανέλαβε να καλλιεργήσει την κλίση μου στη βυζαντινή μουσική και να την πλουτίσει με την τέχνη και εμπειρία του, και τον κ Σταμάτιο Κίσσα για την αγαστή συνεργασία που τόσα χρόνια είχαμε. Με τα δικά τους διδάγματα ωφελήθηκα ποικιλοτρόπως εις τρόπον ώστε να δύναμαι να διακονώ το ιερό ψαλτήριον.
Τον πνευματικό μου Πατέρα, Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Δημήτριο Κρασσά, διότι όντας πνευματικός μου παραστάτης ανέλαβε το δύσκολο έργο της εν Χριστώ καθοδήγησης και χειραγώγησής μου. Η παρουσία του στη ζωή μου κατέστη καταλυτική και ουσιαστική, εν συμπράξει μετά του πνευματικού πατρός της συζύγου μου. Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Σάββας ……… μας παρότρυνε στο κοινό ξεκίνημα μας και στην ανάθεση του πολυεύθυνου της ιερωσύνης. Παρακαλώ αμφοτέρους να παρίστανται στην από εδώ και εις το εξής πορεία μας ως πνευματικοί μας φύλακες.
Τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Αλέξιο Ψωίνο, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, που από τα πρώιμα νεανικά μου χρόνια, με εβοήθησε ως φοιτητή – οικότροφο του Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, και αργότερα ως ιεροψάλτη, με τις μεστές συμβουλές του. Η παρουσία του στα βήματα της ζωής μου πάντοτε διακριτική, πατρική και κατά πάντα σημαντική.
Τους εφημερίους των Ιερών Ναών εις τους οποίους διηκόνησα ως ιεροψάλτης, ιδιαιτέρως δε τους ιερείς της ενορίας μας, εξαιρέτως δε τον Αιδεσιμιλογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Κωνσταντίνο Βαρθολομαίο, που με αμέριστη προσοχή και χαρακτηριστική φροντίδα με δέχθηκε κοντά του, με καθοδήγησε και βοήθησε στην πραγματοποίηση του ιερού μου πόθου.
Τους Αιδεσιμιλογιωτάτους Πρωτοπρεσβυτέρους π. Νικόλαο Μωραιτή και π. Αθανάσιο Νόβα, οι οποίοι εδέχθησαν και μορφοποίησαν σε παιδική ηλικία τον πόθο της ιερωσύνης, και με ενεθάρρυναν στην πραγματοποίηση του.
Όλους τους ιερείς και διακόνους που περιστοιχίζοντας σήμερα το ιερό θυσιαστήριο, ενώνουν την προσευχή και δέησή τους με την δική μου αγωνία και προσευχή.
Τους καλλικελάδους ιεροψάλτες που σήμερον συνάδουν μετά των αγίων αγγέλων κατά την τέλεση της φρικτής ιερουργίας.
Τους φίλους, οικείους και συγγενείς, για την έκδηλη αγάπη και τη συνεχή στήριξή τους.
Δια το τέλος άφησα τον έχοντα τα πρωτεία. Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γλυφάδας κ.κ. Παύλο. Εσάς Σεβασμιώτατε που αποτελείτε δια εμένα, όχι μόνο ποιμένα και πατέρα, αλλά ένα συνεχές ολοζώντανο παράδειγμα θυσιαστικής προσφοράς και αφιέρωσης στην Εκκλησία και στην αρχιερωσύνη. Από εσάς ζητώ και παρακαλώ δια την προσευχή σας ώστε να μεταβληθώ και καταστώ άξιος του Ιερού τούτου Μυστηρίου, και την εν Κυρίω στήριξή σας δια την απρόσκοπτη άσκηση της ιεράς διακονίας. Ίσως οι πολλές υποσχέσεις να ακούγονται φαιδρές, δεχθείτε όμως αυτή την ελάχιστη. Συν Θεώ, θα προσπαθώ να σταθώ άξιος της μεγάλης δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μην φανώ κατώτερος των προσδοκιών και της εμπιστοσύνης σας.
Καί νύν Κύριε, πρός σε κλίνω γόνυ σώματος και ψυχῆς, καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν εμοί, ποίησόν με οἷον θέλεις καὶ ὡς θέλεις κἂν θέλω κἂν μὴ θέλω, ἳνα ἂμωμος παραστῶ ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ θυσιαστηρίου, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου και Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἱκεσίαις του Τιμίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστοῦ Ἰωάννου και πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμην!
Ο Σεβασμιώτατος με τη σειρά του, αναφερόμενος στις παρρησίες από αντίστοιχη ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου , περί Ταπεινώσεως στην οποία αρετή μέσα από τα λόγια του Αγίου, συνέδεσε ο Σεβασμιώτατος ως βασικό εφόδιο που πρέπει να έχει ο νέος Διάκονος σε όλη την Διακονία του μέσα στο ράσο, όσα χρόνια αξιωθεί από τον Κύριο. Με την προσδοκία του ότι θα τα καταφέρει στη δύσκολη αυτή εποχή που βιώνουμε ως χώρα και τοπική Εκκλησία, τον εισήγαγε δια των χειρών του, στο πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης, ενώ όλο το Εκκλησίασμα φώναξε εγκαρδίως το Άξιος!!!
π. Αντώνιος Χρήστου
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Βούλας
