Η έξοδος μας από το ευρώ θα είχε τεράστιο παγκόσμιο οικονομικό κόστος και απρόβλεπτες συνέπειες για τη συνοχή και το μέλλον της Ευρωζώνης. Εκεί οφείλεται η αφόρητη καθημερινή διεθνής πίεση για υπερψήφιση του δικομματισμού, που θα εγγυηθεί τη μέγιστη δυνατή πολιτική σταθερότητα μέσω της εφαρμογής του μνημονίου – παρά τις ήδη βιωμένες καταστροφικές συνέπειες στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία. Μπροστά στο κίνδυνο ενός γενικότερου οικονομικού κραχ, εξαιτίας της «μνημονιογενούς» πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα, η χώρα μας θα εκβιαστεί αφόρητα μέχρι τις 17 Ιουνίου, ώστε να αποδεχθεί το ρόλο του ζωντανού αερόσακου. Και βέβαια, η προδιαγραφόμενη θυσία των πολιτών, του πολιτικού συστήματος ή και της δημοκρατίας στη χώρα μας, δεν φαίνεται να συγκινούν ούτε την Καγκελάριο Μέρκελ ή τον Πρόεδρο Ομπάμα αλλά ούτε και τους υπέρμαχους της διάλυσης της Ευρωζώνης.
Οπωσδήποτε η αποκατάσταση του δικομματικού κυβερνητικού ελέγχου στην Ελλάδα είναι στοίχημα για το γόητρο και τον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη. Αλλά τα πράγματα δεν είναι πια τόσο απλά ακόμη και σε ενδεχόμενη επικράτηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις 17 Ιουνίου. Ακόμα κι αν έμεινε ημιτελές, αυτό που ξεκίνησε στις 6 Μαίου, αυτό είναι που καθόρισε τις εξελίξεις στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ακόμη κι αν κερδηθεί λίγος χρόνος για να εδραιωθεί το Γερμανικοευρωπαϊκό μόρφωμα, αυτό συνεχίζει να καταρρέει από εκλογές σε εκλογές και από δημοψήφισμα σε δημοψήφισμα και η πολιτική της λιτότητας οδεύει στην ανατροπή της – μπορεί και ενωρίτερα από την απομάκρυνση της ίδιας της Μέρκελ το 2013.
Σε κάθε περίπτωση η κοινωνική αναταραχή θα είναι η καθημερινότητα στη χώρα αν το πολιτικό σύστημα δεν πετύχει να κυβερνηθεί η χώρα με βάση την ουσία της λαϊκής εντολής της 6ης Μαίου και ανεξάρτητα από ένα ενδεχόμενο συμβιβαστικό αποτέλεσμα στις 17 Ιουνίου – υπό το κράτος του φόβου. Το ζητούμενο των εκλογών της 6ης Μαίου ήταν να αλλάξει η αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική και αυτήν την αλλαγή να την καθοδηγήσουν πολιτικές δυνάμεις που δεν βαρύνονταν με τις πελατειακές και διεφθαρμένες πολιτικές, που οδήγησαν στη χρεωκοπία και την εξάρτηση της χώρας. Και το αποτέλεσμα ήταν αδιαμφισβήτητα προς αυτήν την κατεύθυνση. Και αυτή η κατεύθυνση δεν μπορεί να έχει αλλάξει μέσα σε ένα μήνα όταν μάλιστα όλες οι οικονομικές και κοινωνικές παράμετροι έχουν επιδεινωθεί.
Όμως παρά το ευνοϊκό αποτέλεσμα της 6ης Μαίου, παρά τη δυναμική της ελπίδας και της βιώσιμης προοπτικής, το πολιτικό προσωπικό δεν μπόρεσε να βρει τους κατάλληλους κωδικούς αποκλεισμού και συνεννόησης για μια επόμενη καλύτερη μέρα. Παρά τις «αγαπημένες» λέξεις-κλειδιά από τις κοινωνικές και πολιτικές αναζητήσεις των 2,5 τελευταίων ετών, όπως «πελατειακό κράτος», «κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα», «διαφθορά», «οικονομική ανισότητα», «γραφειοκρατία» και «εγκληματικότητα», οι πολιτικοί δεν κατάφεραν να ξεφύγουν ούτε στιγμή από την κομματική τους εσωστρέφεια. Ένα εκλογικό αποτέλεσμα, όσο ευνοϊκό και να προκύψει για το μέλλον της χώρας, δεν μπορεί να αλλάξει μεμιάς ένα πολιτικό σύστημα που βρισκόταν επί δεκαετίες σε κατάσταση βασικής ανεπάρκειας στην παραγωγή πολιτικών θέσεων, έτσι ώστε να παραχθούν και να υποστηριχθούν εθνικές βιώσιμες και αποδεκτές πολιτικές.
Ο δικομματισμός αναπαράγοντας απλά το Μνημόνιο-2 δεν παράγει δική του πολιτική. Ωστόσο αποκτά τη δυναμική του από την απροκάλυπτη στήριξη των ξένων που τον ενισχύουν για το δικό τους συμφέρον. Στον αντίποδα, ο ανερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ ενώ φαίνεται να αναδιαμορφώνει το πολιτικό σύστημα σε σχέση με τα ποσοστά του, ωστόσο δεν δείχνει προς το παρόν επαρκής, θεωρητικά και πρακτικά, να καθοδηγήσει την κοινωνία έτσι ώστε να αμφισβητηθεί στην πράξη ο θυσιαστικός ρόλος που της επιφυλάσσουν οι ξένοι για τα δικά τους συμφέροντα. Για να αυξήσουν την πιθανότητα να μείνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά, στο παιγνίδι της εξουσίας, χρειάζονται όχι μόνο μελετημένες εναλλακτικές θέσεις αλλά και βιώσιμα σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών – από τώρα.
Η σκόνη του θυμού ακόμη δεν έχει καθαρίσει. Όσο δεν πείθεται ο λαός ότι οι θεσμοί που ευνοούν τη διαφθορά και την ατιμωρησία θα αλλάξουν… Όσο δεν διασφαλίζεται προγραμματικά και δεσμευτικά ότι οι περικοπές έχουν όρια και ημερομηνία λήξης… Όσο η φορολογία παραμένει υπερβολική και άδικη… Όσο υπάρχει ο φόβος για την αποτυχία των πολιτικών πειραματισμών… Όσο υπάρχει ο φόβος ενός ακόμη χειρότερου αγνώστου να ενισχύει τις ήδη υπάρχουσες φοβίες μιας σκληρής κι αβάστακτης καθημερινότητας… Όσο υπάρχει ο φόβος του ανεξέλεγκτου, της οικονομικής καταστροφής, της διάλυσης της προσωπικής και οικογενειακής ζωής… Όσο βασιλεύει αυτή η αβεβαιότητα τότε αυτή η βίαιη διατάραξη της ζωής δεν θα πάψει στιγμή να αναθερμαίνει και να προκαλεί το θυμό.
Στις 6 Μαίου ο λαός μίλησε για αυτήν τη βίαιη ανατροπή της ζωής του και «κατονόμασε» τους υπαίτιους. Το ίδιο πιστεύω θα κάνει και στις 16 Ιουνίου. Η προσπάθεια εκβιασμού της ψήφου μέσα από τον εκφοβισμό θα έχει αντίθετα αποτελέσματα. Ούτε ο δίκαιος θυμός των πολιτών «θεραπεύεται» με φόβο, ούτε ο φόβος με περισσότερο φόβο. Αντίθετα θα οδηγήσουν σε περισσότερο θυμό και απελπισία και ιδιαίτερα όσο ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι στην ουσία χρησιμοποιείται σαν αντικείμενο θυσίας πολλαπλής χρήσης σε βωμούς ξένων και αντιφατικών συμφερόντων.
Αλλά όπως στη ζωή το περιεχόμενο της ελπίδας συχνά ανακαθορίζεται από τις συνθήκες, κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύει και για τη θυσία. Ποιος ξέρει…Μπορεί σήμερα, ο Ευριπίδης, να μην έβαζε στο τέλος την Ιφιγένεια να αυτοκτονεί…
http://gnathion.blogspot.com/
