Ο Thomas Hobbes καλά έλεγε ότι οι άνθρωποι είμαστε βαθιά εγωιστικά πλάσματα. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενώσουμε... πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι τους εγωισμούς και τα πάθη μας και να δημιουργήσουμε συσχετισμούς δυνάμεων που πηγάζουν από ανελαστικές εγωιστικές τάσεις.
Η Κοινωνία σήμερα απαιτεί να περιορίσουμε τον εγωισμό μας είτε ανήκουμε σε κόμματα, ομάδες συμφερόντων, είτε σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, εργοδοτικές ενώσεις για να οδηγηθούμε σε βιώσιμες λύσεις που δεν έχουν απόσταση από τα πολιτικοοικονομικά δρώμενα.
Το ΚΚΕ όμως είπε και ελάλησε και από κει και πέρα δεν κουνήθηκε ρούπι. Ξαφνικά αποστασιοποιήθηκε ακολουθώντας επικοινωνιακές τακτικές διά της απουσίας του από τα τηλεοπτικά παράθυρα, με την πίστη ότι εφόσον η ουτοπική του πρόταση δεν βρίσκει έδαφος στη συζήτηση σημαίνει ότι οι υπόλοιπες προτάσεις των κομμάτων και της υπόλοιπης κοινωνίας που δεν κατέθεσε την ψήφο της στο μόνο αριστερό κόμμα που δεν έχει περάσει από επανίδρυση στον κόσμο, είναι ουτοπικές για την Κοινωνία (Ουτοπία εναντίον Ουτοπίας). Αυτό επικρατεί στο μυαλό των πειθαρχημένων (δυστυχώς μόνο κομματικά, αφού δεν πειθαρχούν οι υποστηρικτές του διόλου στα κριτήρια και τις προτάσεις της Κοινωνίας).
Εάν θεωρούν στο ΚΚΕ ότι διά της απουσίας τους από τις εξελίξεις δε θα υποστούν πολιτική φθορά με τις αλλεπάλληλες συζητήσεις που κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα, είναι γελασμένοι. Ο κόσμος δεν συγχωρεί κανέναν. Στέκεται πλέον απέναντι σε όλους και κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ενταγμένο σε κανένα σύνολο παρά μόνο σε αυτό που πραγματικά τον αντιπροσωπεύει.
Αυτό που ζητάει πλέον ο πολίτης είναι μία ουσιαστική αντιπροσώπευση που δεν είχε τελικά όλα αυτά τα χρόνια με την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτόν και την Πολιτική Εξουσία, παρά τη δημοκρατική νομιμοποίηση που ο ίδιος παραχωρούσε με την ψήφο του, να έχει μεγαλώσει τόσο επικίνδυνα που δημιουργήθηκαν ανάμεσα σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους μόνο παράλληλοι δρόμοι που δεν συναντήθηκαν τα τελευταία χρόνια πουθενά.
Αυτός είναι και ο λόγος που μπήκαν υπογραφές χωρίς εμάς, ελήφθησαν αποφάσεις χωρίς εμάς, έγιναν κρυφές συμφωνίες και γάμοι πάλι χωρίς εμάς. Σεναριογράφοι και Παραγωγοί συγκεντρώθηκαν στο ίδιο πρόσωπο και ο κόσμος βαρέθηκε τις σαπουνόπερες απ’ όποιο σημείο της ιδεολογικής γραμμής κι αν αυτές προέρχονταν. Πολλοί απορούσαν για την τόσο μεγάλη Επιτυχία της σειράς “Το Νησί”, την στιγμή που το επίπεδο των τηλεοπτικών παραγωγών ήταν τόσο χαμηλό με τα βραζιλιάνικα να έχουν πνίξει την τηλεόραση. Αποδείχθηκε ότι εάν οι θεατές λάβουν ποιότητα, τότε σίγουρα θα την προτιμήσουν.
Αυτή την ποιότητα αναζητούν σήμερα οι πολίτες και από τα κόμματα. Και όταν δεν την λαμβάνουν ως πλέον “απαιτητικοί τηλεθεατές” των πολιτικών εξελίξεων, χρησιμοποιούν την ψήφο τους και εύκολα καταδικάζουν πρακτικές του παρελθόντος.
Το όνειρο μιας ευρύτερης αριστεράς ακολουθεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χιλιάδες ανθρώπους και ειδικά νέους που δεν ήταν ποτέ στρατευμένοι σε νόρμες κομματικής ή άλλης πειθαρχίας, που δεν ξεκίνησαν να στρατολογούνται από τα 16 στα σχολεία, που δεν έπιασαν τα κομματικά φοιτητικά τραπέζια στις εισόδους των πανεπιστημίων, αναπαραγάγοντας τα πολιτικά ποιήματα, αλλά προτίμησαν να ζήσουν ελεύθεροι σε μια κοινωνία(τουλάχιστον έτσι νόμιζαν), για να μπορούν σήμερα να χρησιμοποιούν το πολιτικό τους ένστικτο εύστοχα, το οποίο σίγουρα κοιμόταν ή είχε μάθει να κοιμάται. Τώρα όμως ξύπνησε και καλό είναι να ξυπνήσουν μαζί του και οι άνθρωποι που μένουν ακλώνητοι στις απόψεις τους σε μία εποχή που όλα αλλάζουν, μαζί και οι ζωές μας και οι επόμενες ζωές.
Μπορεί όλοι να περιμένουν να δουν τα τελικά πολιτικά αποτελέσματα, αλλά κάποιοι μπορούν και τα προβλέπουν, όχι γιατί χρησιμοποιούν ένα είδος μαντικής τέχνης, αλλά γιατί αισθάνονται πλέον το δίκαιο, την αδικία, την κοροιδία μέσα από τα εσωτερικά τους βιώματα που πραγματώνονται καθημερινά από τους αλλεπάλληλους πολιτικούς βιασμούς των προσωπικοτήτων τους. Δυστυχώς άλλη είναι η πραγματικότητα που ζουν οι εξουσιαστές και άλλη αυτή που ζουν οι εξουσιαζόμενοι. Εάν μας αντιπροσώπευαν άνθρωποι που βίωναν κάτι παρόμοιο ένα είναι σίγουρο: ότι θα άλλαζαν επικοινωνιακή τακτική.
Η Κοινωνία σήμερα απαιτεί να περιορίσουμε τον εγωισμό μας είτε ανήκουμε σε κόμματα, ομάδες συμφερόντων, είτε σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, εργοδοτικές ενώσεις για να οδηγηθούμε σε βιώσιμες λύσεις που δεν έχουν απόσταση από τα πολιτικοοικονομικά δρώμενα.
Το ΚΚΕ όμως είπε και ελάλησε και από κει και πέρα δεν κουνήθηκε ρούπι. Ξαφνικά αποστασιοποιήθηκε ακολουθώντας επικοινωνιακές τακτικές διά της απουσίας του από τα τηλεοπτικά παράθυρα, με την πίστη ότι εφόσον η ουτοπική του πρόταση δεν βρίσκει έδαφος στη συζήτηση σημαίνει ότι οι υπόλοιπες προτάσεις των κομμάτων και της υπόλοιπης κοινωνίας που δεν κατέθεσε την ψήφο της στο μόνο αριστερό κόμμα που δεν έχει περάσει από επανίδρυση στον κόσμο, είναι ουτοπικές για την Κοινωνία (Ουτοπία εναντίον Ουτοπίας). Αυτό επικρατεί στο μυαλό των πειθαρχημένων (δυστυχώς μόνο κομματικά, αφού δεν πειθαρχούν οι υποστηρικτές του διόλου στα κριτήρια και τις προτάσεις της Κοινωνίας).
Εάν θεωρούν στο ΚΚΕ ότι διά της απουσίας τους από τις εξελίξεις δε θα υποστούν πολιτική φθορά με τις αλλεπάλληλες συζητήσεις που κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα, είναι γελασμένοι. Ο κόσμος δεν συγχωρεί κανέναν. Στέκεται πλέον απέναντι σε όλους και κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ενταγμένο σε κανένα σύνολο παρά μόνο σε αυτό που πραγματικά τον αντιπροσωπεύει.
Αυτό που ζητάει πλέον ο πολίτης είναι μία ουσιαστική αντιπροσώπευση που δεν είχε τελικά όλα αυτά τα χρόνια με την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτόν και την Πολιτική Εξουσία, παρά τη δημοκρατική νομιμοποίηση που ο ίδιος παραχωρούσε με την ψήφο του, να έχει μεγαλώσει τόσο επικίνδυνα που δημιουργήθηκαν ανάμεσα σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους μόνο παράλληλοι δρόμοι που δεν συναντήθηκαν τα τελευταία χρόνια πουθενά.
Αυτός είναι και ο λόγος που μπήκαν υπογραφές χωρίς εμάς, ελήφθησαν αποφάσεις χωρίς εμάς, έγιναν κρυφές συμφωνίες και γάμοι πάλι χωρίς εμάς. Σεναριογράφοι και Παραγωγοί συγκεντρώθηκαν στο ίδιο πρόσωπο και ο κόσμος βαρέθηκε τις σαπουνόπερες απ’ όποιο σημείο της ιδεολογικής γραμμής κι αν αυτές προέρχονταν. Πολλοί απορούσαν για την τόσο μεγάλη Επιτυχία της σειράς “Το Νησί”, την στιγμή που το επίπεδο των τηλεοπτικών παραγωγών ήταν τόσο χαμηλό με τα βραζιλιάνικα να έχουν πνίξει την τηλεόραση. Αποδείχθηκε ότι εάν οι θεατές λάβουν ποιότητα, τότε σίγουρα θα την προτιμήσουν.
Αυτή την ποιότητα αναζητούν σήμερα οι πολίτες και από τα κόμματα. Και όταν δεν την λαμβάνουν ως πλέον “απαιτητικοί τηλεθεατές” των πολιτικών εξελίξεων, χρησιμοποιούν την ψήφο τους και εύκολα καταδικάζουν πρακτικές του παρελθόντος.
Το όνειρο μιας ευρύτερης αριστεράς ακολουθεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χιλιάδες ανθρώπους και ειδικά νέους που δεν ήταν ποτέ στρατευμένοι σε νόρμες κομματικής ή άλλης πειθαρχίας, που δεν ξεκίνησαν να στρατολογούνται από τα 16 στα σχολεία, που δεν έπιασαν τα κομματικά φοιτητικά τραπέζια στις εισόδους των πανεπιστημίων, αναπαραγάγοντας τα πολιτικά ποιήματα, αλλά προτίμησαν να ζήσουν ελεύθεροι σε μια κοινωνία(τουλάχιστον έτσι νόμιζαν), για να μπορούν σήμερα να χρησιμοποιούν το πολιτικό τους ένστικτο εύστοχα, το οποίο σίγουρα κοιμόταν ή είχε μάθει να κοιμάται. Τώρα όμως ξύπνησε και καλό είναι να ξυπνήσουν μαζί του και οι άνθρωποι που μένουν ακλώνητοι στις απόψεις τους σε μία εποχή που όλα αλλάζουν, μαζί και οι ζωές μας και οι επόμενες ζωές.
Μπορεί όλοι να περιμένουν να δουν τα τελικά πολιτικά αποτελέσματα, αλλά κάποιοι μπορούν και τα προβλέπουν, όχι γιατί χρησιμοποιούν ένα είδος μαντικής τέχνης, αλλά γιατί αισθάνονται πλέον το δίκαιο, την αδικία, την κοροιδία μέσα από τα εσωτερικά τους βιώματα που πραγματώνονται καθημερινά από τους αλλεπάλληλους πολιτικούς βιασμούς των προσωπικοτήτων τους. Δυστυχώς άλλη είναι η πραγματικότητα που ζουν οι εξουσιαστές και άλλη αυτή που ζουν οι εξουσιαζόμενοι. Εάν μας αντιπροσώπευαν άνθρωποι που βίωναν κάτι παρόμοιο ένα είναι σίγουρο: ότι θα άλλαζαν επικοινωνιακή τακτική.
