Ένα κόμμα βγήκε στην εξουσία λέγοντας ψέμματα ουσιαστικά στο λαό ότι "λεφτά υπάρχουν", ενώ οι διαπραγματεύσεις για την είσοδο της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και στο μηχανισμό στήριξης είχαν ξεκινήσει πολύ πριν εκλεγεί καν κυβέρνηση... Όταν λοιπόν πάει κανείς σε εκλογές μετά από 2,5 χρόνια με τόσο σκληρά μέτρα, που γονάτισαν την μεσαία τάξη, η τιμωρία του πολιτικού συστήματος και η οργή του κόσμου για καταδίκη των μέτρων ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη... Είναι ούτως ή άλλως σίγουρο, ότι σε κάθε χώρα από την οποία περνά το ΔΝΤ η πολιτική σταθερότητα πλήττεται βαρύτατα και σε ένα ούτως ή άλλως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα όπως το δικό μας, η κατάρρευση του επισπεύστηκε έτι περισσότερο.. Το μνημόνιο όμως τι είναι; Μόνο τα σκληρά μέτρα που κλήθηκε να πάρει το ΠΑΣΟΚ επειδή δεν ήθελε να προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ή αυτές οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες; Γνώμη μου είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες, αλλά η διάλυση της κοινωνικής συνοχής και της πραγματικής οικονομίας με την σύνθλιψη εισοδημάτων από τη μιά μέρα στην άλλη αποτελούσαν για τα δύο μεγάλα κόμματα την εύκολη λύση προκειμένου να μην τα βάλουν με το πελατειακό σύστημα που οι ίδιοι διόρισαν τα τελευταία 30 χρόνια. Ας δούμε όμως τι προκύπτει από το παρόν εκλογικό αποτέλεσμα και ποια ερωτήματα εγείρονται.
Παρόν εκλογικο αποτελεσμα
Το παρόν εκλογικό αποτέλεσμα λοιπόν είναι κάτι που ξάφνιασε τους πάντες, χωρίς αμφιβολία. Κάνοντας μια μίνι δημοσκόπηση σε φίλους και γνωστούς από την Κυριακή των εκλογών και μετά, οι περισσότεροι μου απαντούσαν οτι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, αν λοιπόν δεν έβγαινε δεύτερο κόμμα πολύ θα ανησυχούσα για την εγκυρότητα του αποτελέσματος των εκλογών.. Ωραία λοιπόν, ο λαός αποφάσισε να καταδικάσει την πολιτική του μνημονίου και να επιλέξει -και να δοκιμάσει ίσως αν θέλετε- μια άλλη λύση και έναν άλλον δρόμο. Συμφωνώ και μαζί του κι εγώ, άσχετα αν δεν ψήφισα το ΣΥΡΙΖΑ.
Η οποιαδήποτε αλλαγή που συμβαίνει στο σάπιο πολιτικό σύστημα έρχεται ως ελπιδοφόρο μήνυμα ότι κάτι καινούργιο γεννιέται, έστω κι αν το άγνωστο φοβίζει πάντα... Το ζήτημα που προκύπτει λοιπόν είναι το εξής: μπορούμε να βγούμε από το μνημόνιο παραμένοντας ωστόσο στο ευρώ; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις εναλλακτικές ρεαλιστικές προτάσεις, ένα δεύτερο σχέδιο, Plan B που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι, που να εξασφαλίζει την ασφάλεια στην μετά-μνημονίου εποχή ή απλά ήταν ευχολόγια που δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ποτέ;
Δεδομένο είναι, ότι η ευρωζώνη δεν προβλέπει επουδενί την έξοδο μιας χώρας από το ευρώ, ενώ η Συνθήκη της Λισσαβόνας αναφέρει οτι υπάρχει δυνατότητα αποχώρησης κράτους μέλους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο με ίδια βούληση.
Άρα τί γίνεται τώρα; Κατά τη γνώμη μου, προκύπτει από τις ελληνικές εκλογές ένα πολύ δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί το οποίο μπορούμε και ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για εμάς.
Τι θα γίνει όμως με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν; Η ελληνική οικονομία έχει κηρύξει πτώχευση μέχρι στιγμής 4 φορές στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους (1827, 1843, 1897, 1932) (1). Ακόμη κι αν οι αιτίες είναι διαφορετικές κατά καιρούς, το πρόβλημα διαχείρισης των οικονομικών παραμένει καίριο και διαχρονικό, καθώς φαίνεται. Ακόμη κι αν διαγραφεί αύριο κιόλας το σύνολο του εξωτερικού χρέους της χώρας, αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν το χρέος θα επανεμφανισθεί σε λίγα χρόνια διογκωμένο. Άρα οι μεταρρυθμίσεις που ειναι απαραίτητες ούτως ή άλλως θα γίνουν ή θα πάνε στις καλένδες, λόγω σύγκρουσης με τα συμφέροντα των εκάστοτε εργατικών συνδικατών που δεν επιθυμούν να θιγούν;
Αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει Κυβέρνηση Αριστεράς, όπως επιθυμεί, με την ψήφο ανοχής των δύο τέως κομμάτων εξουσίας. Απλά η διερευνητική εντολή που τίθεται στη διάθεση του αρχηγού του εκάστοτε κόμματος, είτε αυτό είναι πρώτο, δεύτερο ή τρίτο, τίθεται για την δυνατότητα σχηματισμού ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και όχι για τη διεξαγωγή προεκλογικών συμμαχιών. Αυτό το αναφέρω και το επισημαίνω, καθότι το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας έδωσε προτεραιότητα να δεί τα εξω-κοινοβουλευτικά κόμματα (Οικολόγους Πράσινους, Κοινωνική Συμφωνία) πριν δει τα κοινοβουλευτικά είναι αν μη τι άλλο εμπαιγμός... Ωστόσο, το προσπερνώ και κλείνω την τοποθέτηση μου στο παρόν θέμα, αναφέροντας πως για να μπορέσει να υπάρξει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης θα πρέπει να τεθούν από το ΣΥΡΙΖΑΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ οικονομικές προτάσεις, εναλλακτικές εκείνων των μέτρων του μνημονίου, προκειμένου να διασφαλίσει την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων της χώρας σε εσωτερικό κατ'αρχάς επιπεδο και κατα δεύτερον προς το εξωτερικό, δεδομένου ότι επιθυμούμε να παραμείνουμε εντός ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Παράλληλα, όμως με όλην αυτήν τη συζήτηση και την αναμπουμπούλα που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες έχουν ακουστεί και διάφορες λέξεις που τις είχαμε ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό, όπως: Οικουμενική Κυβέρνηση, προεκλογικές και μετεκλογικές συνεργασίες, ψήφος ανοχής, κυβέρνηση μειοψηφίας, εκλογικό σύστημα. Παρακάτω ακολουθεί μια ιστορική αναδρομή στις προεκλογικές και μετεκλογικές συνεργασίες στη διάρκεια του 20ου αιώνα στις οικουμενικές κυβερνήσεις, και στις κυβερνήσεις μειοψηφίας.
