Πολύ πριν τις εκλογές ο λαός στους αγώνες του, στις μεγαλειώδεις απεργίες του, στις πλατείες, καταδίκασε τα κόμματα που από θέσεις κυβερνητικής διαχείρισης προώθησαν τα μνημόνια και την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα.
Ο λαός δεν υπέκυψε στους φόβους και τους εκβιασμούς, δεν αποδέχτηκε το «μονόδρομο» της φτώχειας, των απολύσεων, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας.
Βέβαια, ο λαός ψήφισε για μια άμεση λύση, για μια εφικτή-υλική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από την εφιαλτική κατάσταση. Έτσι, ένα κομμάτι του λαού ανάθεσε σε κάποιους -στην αριστερή κυβέρνηση που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, στους «μπρατσωμένους» της Χρυσής Αυγής κ.λπ.- να «κάνουν τη δουλειά» για λογαριασμό των λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα, όταν νιώθει ότι οι αγώνες μέσα στα σωματεία του, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του, οι πλατείες δε το κατάφεραν.
Μπορεί, όμως, να ακυρωθεί το μνημόνιο, χωρίς έξοδο από ευρώ και ευρώ, χωρίς αμφισβήτηση του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας του ευρώ; Προσπαθώντας να λύσουμε αυτή την περίεργη εξίσωση παραθέτω τα παρακάτω στοιχεία:
Η δανειακή σύμβαση, η οποία είναι μέρος του συμφώνου σταθερότητας του ευρώ προβλέπει δυο ειδών σημαντικές αναδιαρθρώσεις. Η πρώτη αφορά στα οικονομικά (μισθοί, χαράτσια , αύξηση ΦΠΑ κ.λ.π.), η άλλη σχετίζεται με τις διαρθρωτικές αλλαγές , όπως οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση του ορίου 2% των απολύσεων, καθιέρωση ελαστικών μορφών εργασίας, κατάργηση της μονιμότητας, αποκρατικοποιήσεις κ.α.)=μνημόνιο.
Όλα τα παραπάνω, όπως ρητά αναφέρεται στο κείμενο εντάσσονται στην «πλέον επείγουσα προτεραιότητα», την ανταγωνιστικότητα του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης έναντι των άλλων εταίρων της, δηλαδή, την Ινδία και την Κίνα. Καρδιά του μνημονίου είναι « εφαρμογή …μεταρρυθμίσεων για την αύξηση της παραγωγικότητας στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών και τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος». Με απλά λόγια οι επιχειρήσεις, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, είτε στην Ελλάδα, είτε μέσω της ένωσης τους- της ευρωπαϊκής ένωσης, προκειμένου να βελτιώσουν τη θέση τους στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνιστικού περιβάλλοντος και για να αυξήσουν τα κέρδη τους απαιτούν μείωση μισθών, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μείωση των δημόσιων δαπανών για υγεία και παιδεία, ώστε το κράτος να δίνει τα χρήματα σε «επενδυτικές» δράσεις. Δεν είναι αλήθεια ότι πολλές επιχειρήσεις ωμά και εκβιαστικά απαίτησαν μειώσεις μισθών και ταυτόχρονη μείωση ασφαλιστικών εισφορών του εργοδότη, γιατί αλλιώς θα πάνε στη Βουλγαρία; Ταυτόχρονα, το δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας του ευρώ προβλέπει Ζώνες ελεύθερου εμπορίου ,όπου ντόπιοι και ευρωπαίοι επιχειρηματίες θα κάνουν επενδύσεις, αλλά με μισθούς Βουλγαρίας και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Αυτό συμπληρώνεται από την Τρίτη πλευρά του μνημονίου 2 που διατυπώνει σαφέστατα ότι πρέπει να υπάρξουν «βελτιώσεις στο επιχειρηματικό περιβάλλον» και να αφαιρεθούν «υπάρχοντα εμπόδια στο επιχειρηματικό περιβάλλον» κι αυτό σημαίνει όχι μόνο μειώσεις μισθών , μείωση ασφαλιστικών εισφορών κ.λ.π., αλλά και πλήρης άρνηση οποιαδήποτε «περιβαλλοντικών δεσμεύσεων, κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, πολεοδομικών ορίων». Δηλαδή, πλήρης ασυδοσία .Όλα θα υποτάσσονται στην ανάγκη να ενισχύσουν τα κέρδη τους και τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Πώς γίνεται, λοιπόν, να αμφισβητείς τα μνημόνια και ταυτόχρονα να διαμηνύεις σε όλους τους τόνους ότι «προτεραιότητα είναι να μείνουμε στο ευρώ και στην ευρωζώνη »;
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία, όμως, είναι ότι η Ελλάδα για να παραμείνει στο ευρώ και την ευρωζώνη πρέπει να έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή, να μην έχει έλλειμμα. Μπορεί να γίνει αυτό, χωρίς άρνηση πληρωμής του χρέους , το οποίο επιβαρύνει τον προϋπολογισμό με 68 δις ετησίως;
Με ποιο τρόπο θα ενισχύσεις τους μικρούς αγρότες, εμπόρους, βιοτέχνες, αν οι τράπεζες αρνηθούν να δώσουν χρήματα ; Ποιος θα αποφασίσει να μη δίνονται τα περισσότερα κεφάλαια του ΕΣΠΑ στις μεγάλες επιχειρήσεις- όπως γίνεται σήμερα; Τι θα γίνει αν οι μεγαλοκαταθέτες αποσύρουν τα κεφάλαιά τους και τα βγάλουν στο εξωτερικό; Πώς θα φορολογήσεις το μεγάλο κεφάλαιο, χωρίς να εμποδίσεις την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων- που ορίζεται στο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας του ευρώ ; Μπορεί να γίνει αυτό χωρίς εθνικοποίηση των τραπεζών και έλεγχο από τους ίδιους τους εργαζόμενους ;
Πριν από λίγες μέρες η εφημερίδα «Le monde» είχε ως πρωτοσέλιδο «απαγορεύεται η ελεύθερη χρήση σπόρων στη Γαλλία» και αποκάλυψε ότι από πέρυσι η ευρωπαϊκή ένωση έχει ψηφίσει νόμο γι’ αυτό που προβλέπει ότι οι ιδιοκτήτες σπόρων θα καταβάλλουν “αποζημίωση στους ιδιοκτήτες του πιστοποιητικού PVC” - εννοώντας, το να πληρώνονται οι εταιρείες σπόρων - “με στόχο αυτές να συνεχίσουν να αφιερώνουν την δύναμη τους στην έρευνα και τη συνεχή βελτίωση των γενετικών πόρων". Αν αυτό δεν ελλοχεύει ένα τεράστιο κίνδυνο η διατροφή σε παγκόσμιο επίπεδο να ελέγχεται από λίγες πολυεθνικές τροφίμων, τι είναι ; Μετά το υποχρεωτικό ξερίζωμα ντόπιων ποικιλιών (βλ. πορτοκάλια), τις ποσοστώσεις, τη συμβολαιακή γεωργία κ.α.) έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα στον έλεγχο της αγροτικής παραγωγής. Μπορεί μια κυβέρνηση στην Ελλάδα να αμφισβητήσει το μνημόνιο και ταυτόχρονα να υιοθετεί την κοινή αγροτική πολιτική, μέρος της οποίας είναι και τα παραπάνω ;
Έχοντας πολλά ακόμα να πούμε, επιλέγω να προσθέσω ακόμα δυο ερωτήματα.
Όλη η φιλολογία για καταγγελία της δανειακής σύμβασης στηρίζεται στην υπόθεση ότι οι Ευρωπαίοι (Μέρκελ, Ολάντ κ.λ.π.) θα δεχτούν να διαπραγματευτούν, πολύ περισσότερο να υποχωρήσουν. Κι αν δε γίνει αυτό ; Πόσο έχεις εσύ-απευθυνόμενη σε κάθε πολιτική δύναμη- προετοιμάσει τον κόσμο, λέγοντας του την αλήθεια- για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή ένωση , όχι μόνο στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και στης δημιουργίας ενός κοινωνικού μετώπου που θα έρθει σε ρήξη με αυτή;
Τέλος, επειδή, όμως, αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά ίσως τρομάζουν και φαίνονται μεγάλα, προσωπικά, θα έθετα τα εξής ερωτήματα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές- μιλώντας εκ μέρους της κοινωνικής πλειοψηφίας των εργαζομένων κι όχι μόνο μέρους αυτής :
Δεσμεύεστε;
Να καταγγείλετε άμεσα τη δανειακή σύμβαση και τα δυο μνημόνια που τη συνοδεύουν;
Να ακυρωθούν όλες οι μισθολογικές περικοπές και άμεση επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του 2009;
Να δοθεί επίδομα ανεργίας, ίσο μα το βασικό μισθό, χωρίς προϋποθέσεις;
Να καταργηθούν οι διατάξεις περί ελαστικής ή εκ περιτροπής εργασίας, ατομικές συμβάσεις;
Να απαγορευτούν οι απολύσεις ; θα αποζημιώνονται οι απολυμένοι με το προηγούμενο καθεστώς; θα γίνουν μαζικοί διορισμοί σε υγεία και παιδεία;
Να καταργηθούν όλα τα φορομπηχτικά μέτρα; να αυξηθεί η φορολογία του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών κερδών και των εφοπλιστών;
Να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων σε είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, καύσιμα, τιμολόγια ΔΕΚΟ);
Να μη μείνει κανένας πολίτης εκτεθειμένος για χρέη στις τράπεζες ;Να διαγραφούν όλα τα χρέη για αγορά πρώτης κατοικίας;
Να μειωθούν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και να ακυρωθούν οι εξοπλιστικές παραγγελίες (βλ. υποβρύχια);
Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι;
Να μη γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις;
Να δοθούν ίσα δικαιώματα στους μετανάστες και τα απαραίτητα χαρτιά για να συνεχίσουν το θλιβερό ταξίδι της μετανάστευσης προς άλλες χώρες (επιδίωξη πολλών);
Να αποκατασταθούν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και ταυτόχρονα να διαλυθούν όλοι οι μηχανισμοί κρατικής καταστολής;
Να μη πληρωθεί το χρέος, που δε φάγαμε μαζί και όλα τα δάνεια πηγαίνουν προς την εξυπηρέτησή του; Να μη φορτωθεί η Ελλάδα με νέα δάνεια;
Όλα αυτά για να γίνουν χρειάζεται ο λαός να οργανωθεί (στα σωματεία του, στις γειτονιές, στις επιτροπές), χρειάζεται η Αριστερά να ενωθεί στη βάση των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας, ξεκαθαρίζοντας ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο σύμμαχος.
Για όλα αυτά θα ξαναψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
aristeroblog.gr
