Μέχρι το 2002 ο, Χάρης Κουσουμβρής ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της «Χρυσής Αυγής»- ο τρίτος τη τάξει και ταμίας της. Τότε αποχώρησε, θυμωμένος τόσο από ορισμένους κανόνες λειτουργίας της οργάνωσης, όπως ήταν η απαίτηση για τυφλή υποταγή στον αρχηγό, όσο και από το καθαρά ναζιστικό- όχι απλώς φιλογερμανικό- πνεύμα που τη χαρακτήριζαν.
Μεταξύ άλλων, ο κ. Κουσουμβρής τονίζει ότι η μελέτη κειμένων του Χίτλερ και του Γκέμπελς ήταν όρος εκ των ων ουκ άνευ για να γίνουν αποδεκτά τα νέα μέλη. Το ίδιο φυσικά ίσχυσε για τον ίδιο, ο οποίος εντάχθηκε στη «Χρυσή Αυγή» το 1990, σε ηλικία 17 ετών, μαζί με τον αδελφό του Σωκράτη.
«Κάποιοι μας έδιναν λεφτά- τα δικά μας δεν έφθαναν»
Άκρως ενδιαφέροντα είναι όσα αναφέρει ο συγγραφέας για τους άδηλους πόρους της οργάνωσης. Τονίζει συγκεκριμένα:
«Ως ταμίας, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος...».
Σκιαγραφώντας με εντονότερα χρώματα αυτήν την εικόνα ... εξωτερικών συνεργασιών, ο συγγραφέας προσθέτει πως κάποτε ο «αρχηγός» τον είχε στείλει, με άλλους, να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ πολιτικό πρόσωπο που τον είχε καλέσει βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
Στο βιβλίο τονίζεται ακόμη: «Απ' ό,τι εμμέσως μας έδωσε να καταλάβουμε ο ίδιος ο διαβόητος ''αρχηγός'' της Χρυσής Αυγής, ''αρπαχτές'' γινόντουσαν από όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα».
Ο κ. Κουσουμβρής εξέθεσε όλες τις διαπιστώσεις και κρίσεις του για την οργάνωση γράφοντας βιβλίο, με τίτλο «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής». Είχε ανοίξει άλλωστε εκδοτικό οίκο, με την ονομασία «Ερεβος», στον Πειραιά. Αποδείχθηκε ότι ανέλαβε μεγάλο ρίσκο... Ο ίδιος και η οικογένειά του απειλήθηκαν και, τελικά, επί της ουσίας εκδιώχθηκαν.
Οι απειλές τον ανάγκασαν να εξαφανιστεί
Γνωρίζοντας καλά ότι αυτού του είδους οι απειλές δεν είναι ... ακαδημαϊκές, ούτε συνιστούν μπλόφα, ο συγγραφέας αναγκάστηκε να αλλάξει τη ζωή του. Έκλεισε το βιβλιοπωλείο, μετακόμισε από τον Πειραιά στην επαρχία, άλλαξε όλα τα τηλέφωνά του. Εν ολίγοις, εξαφανίστηκε κατά τα πρότυπα που χαρακτηρίζουν το θεσμό της «προστασίας μαρτύρων». Η διαφορά είναι ότι κ. Κουσουμβρής χρειάστηκε να μεριμνήσει ο ίδιος, για να προστατεύσει τον εαυτό του και την οικογένειά του από την οργή των παλιών ομοϊδεατών του.
Αναφέρει χαρακτηριστικά το πρώην στέλεχος της οργάνωσης:
«Η Χρυσή Αυγή από την αρχή είχε πρόβλημα γερμανοπληξίας. Αρχικά υπήρχαν σβάστικες στα γραφεία, αλλά ύστερα εξαφανίστηκαν. Ωστόσο ο Μιχαλολιάκος ήθελε να μας πείσει για την υπεροχή του Homo nordicus, του ανθρώπου από τον Βορρά. Ποιος όμως ο λόγος, όταν ο Χίτλερ στο βιβλίο του παραδέχεται ως προγόνους του τους Ελληνες;».
Ο κ. Κουσουμβρής τονίζει: «Ηταν 13 Μαΐου 1990 όταν περάσαμε για πρώτη φορά το κατώφλι της οργάνωσης στην οδό Κεφαλληνίας 74 και μου πήρε 12 χρόνια να καταλάβω το λάθος μου». Προσθέτει:
«Ο 'αρχηγός' ήταν το υπέρτατο ον για εμάς. Ο λόγος του, διαταγή. Αυτό απαιτούσε και από εμάς. Τυφλή υποταγή. Αν κάποιος τον αμφισβητούσε, αναλαμβάναμε εμείς, τα πρωτοπαλίκαρά του, να τον συνετίσουμε με κάθε είδους εκφοβισμό. Δυστυχώς, έχω αναγκαστεί να χειροδικήσω εναντίον φίλων μου επειδή αμφισβήτησαν τα λεγόμενά του».
Στο βιβλίο, ο συγγραφέας παραδέχεται ότι μισούσε στο έπακρο τους μετανάστες και τους αριστερούς. Ο ίδιος είχε συμμετάσχει σε συμπλοκές, μία εκ των οποίων – με 15 άγνωστους που του επιτέθηκαν – τον ανάγκασε να κάνει 45 ράμματα.
Αυτό που άρχισε να τον προβληματίζει – και τελικά να τον κλονίζει - σε ιδεολογικό επίπεδο, ήταν η διαπίστωση πως η θεωρία του Homo nordicus και η αναζήτηση ενός «ανώτατου φυλετικού τύπου», ερχόταν σε αντίθεση με τον εθνικισμό. Η απορία του συγγραφέα: «Ποιος ο λόγος λοιπόν να λατρεύουμε τη Γερμανία, εφόσον εμείς (σ.σ. εννοεί οι Ελληνες) ενσαρκωθήκαμε στο όνειρο ενός εκ των μεγαθηρίων της ιδέας (σ.σ.: εννοεί τον Χίτλερ).
Όταν οι Γερμανοί μεθούσαν με ούζο Ο κ. Κουσουμβρής αναφέρεται και στις διεθνείς σχέσεις της οργάνωσης:
«Ερχονταν από Νότια Αφρική, Γερμανία, Ιταλία και αλλού στελέχη από ναζιστικές, ακροδεξιές, ρατσιστικές οργανώσεις για να ανταλλάξουμε απόψεις. Στην αρχή, και κυρίως τους Γερμανούς, τους αντιμετωπίζαμε με δέος... Οσο όμως τους ζούσα τόσο τους σιχαινόμουν. Ξυπνούσαν το μεσημέρι, κατέβαζαν ένα μπουκάλι ούζο μονορούφι, άκουγαν σκληρή μουσική και μέσα στο μεθύσι πετούσαν και ρατσιστικές βρισιές».
Ο συγγραφέας καταλογίζει επίσης τραγικές αντιφάσεις στις απόψεις της «Χρυσής Αυγής» για το δικτάτορα Μεταξά, προτού καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η οργάνωση, τελικά, «συμπλέει με το σύστημα».
Πρώην ομοϊδεάτες του, όπως λέει, τον κατηγόρησαν άδικα για μια ληστεία στην Καλαμάτα και τον έσυραν σε δίκη. Τονίζει:
«Γράφοντας το βιβλίο, ενήργησα μακριά από τις ατομικές μου ορμές με σκοπό όχι να καταστεί το κείμενο αυτό μια εκδικητική πράξη απέναντι σε μία συμβιβασμένη παράταξη, αλλά να προστατεύσω τον αγνό αγωνιστή από τα πλοκάμια του συστήματος».
Ο «Περίανδρος» και οι δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας
Το γεγονός ότι η «Χρυσή Αυγή» τα τελευταία χρόνια δρα, παρεμβαίνει και ... δέρνει με αφορμή υποθέσεις σχετικές με το μεταναστευτικό θέμα, έχει παραδώσει – εν μέρει- στη λήθη το υπόλοιπο «έργο» της. Η οργάνωση κατά καιρούς βιαιοπραγεί εναντίον οποιουδήποτε «μη αρεστού».
Το καλοκαίρι του 1998, ο δεύτερος στην ιεραρχία της οργάνωσης Αντ. Ανδρουτσόπουλος, γνωστός και ως «Περίανδρος», έγινε φυγόδικος. Κατηγορήθηκε για την επίθεση εναντίον αριστερών φοιτητών και κυρίως για τον βαρύτατο τραυματισμό του φοιτητή Φιλοσοφικής, Δημήτρη Κουσαρή, ο οποίος έφθασε «μισό βήμα» πριν από το θάνατο.
Ο «Περίανδρος» παραδόθηκε στις αρχές το 2005. Δικάστηκε και καταδικάστηκε για δυο απόπειρες ανθρωποκτονίας, αλλά στη φυλακή έμεινε μόλις πέντε έτη. Ο «Περίανδρος» κατηγόρησε τον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής» κ. Μιχαλολιάκο πως «πρόδωσε τον αγώνα». Ισχυρίστηκε ότι κάποιοι εντός των τειχών της οργάνωσης τον υπονόμευσαν.
Η εξέλιξη αυτή πιθανόν αν μην ήταν άσχετη από μια άλλη ιδιότητα του «Περίανδρου»: Είχε συγκροτήσει μια υπο- οργάνωση μέσα στη «Χρυσή Αυγή», με επωνυμία που παρέμενε πιστή στις ... χρωματολογικές προτιμήσεις του χώρου: «Χρυσοί Αετοί». Πολλοί θεωρούσαν ότι ο «Περίανδρος» θα χρησιμοποιούσε τους «Χρυσούς Αετούς» ως οργανωτικό όχημα που θα τον έφερνε κάποια στιγμή στην κορυφή της ιεραρχίας της «Χρυσής Αυγής».
Διασπάσεις, αμφισβητήσεις, καταγγελίες
Νωρίτερα, η «Χρυσή Αυγή» βίωσε δυο διασπάσεις. Η πρώτη έγινε το 1990. Τότε έφυγε από την οργάνωση, μαζί με 20 περίπου στελέχη, ο οικονομολόγος Ι. Περδικάρης, συντάκτης του «ιδεολογικού μανιφέστου» της οργάνωσης, από τη δεκαετία του '80. Εν αντιθέσει προς ακροδεξιό «ακτιβισμό» και την έντονη πολιτική δράση που επιθυμούσε ο κ. Μιχαλολιάκος, ο «θεωρητικός Περδικάρης» επιθυμούσε να προσλάβει η οργάνωση περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός κέντρου ναζιστικών- εθνικοσοσιαλιστικών μελετών και αναζητήσεων.
Μία ακόμη διάσπαση συντελέστηκε το 1998. Τότε, ομάδα στελεχών ακολούθησε τον Ι. Γιαννόπουλο, ο οποίος αποχώρησε, επικρίνοντας τον κ. Μιχαλολιάκο ως υπαίτιο για τη μετατροπή της «Χρυσής Αυγής» σε «ακροδεξιό ψηφοθηρικό αχταρμά».
