Στις επόμενες εκλογές, ο πολίτης θα κληθεί να επιλέξει, συνεχίζοντας να έχει πλήρη άγνοια της πραγματικότητας.
Είναι, λοιπόν, πιθανό για μία ακόμα φορά να ψηφίσει «αντιμνημονιακά» σχήματα που του υπόσχονται εξωπραγματική ευημερία. Ότι δηλαδή θα συνεχίσει να ζει πολύ πάνω από τις δυνατότητες, που η πραγματική οικονομία της χώρας επιτρέπει.
Κανείς δεν πιστεύει ότι η χώρα θα καταστραφεί και θα γίνουμε χειρότεροι από την Αλβανία του 1950. Βέβαια, εκεί οι άνθρωποι ήταν μαθημένοι στην φτώχεια, ενώ εμείς δεν θα αντέξουμε την βίαιη και απερίγραπτη εξαθλίωσή μας.
Γιατί φτάσαμε, όμως, σε τέτοιο σημείο, ώστε πολλοί μορφωμένοι και απλοί άνθρωποι και νέα παιδιά, να κάνουν εξωπραγματικές υποθέσεις, να πιστεύουν τα όσα απίθανα τους σερβίρονται και τελικά να οδηγούνται να πιστεύουν κραυγαλέες φαντασιώσεις: Από έλλειψη κρίσης, που προϋποθέτει γνώση. Ένα ευφυέστατο παιδάκι, που βάζει τα χέρια του στο τζάκι μαγεμένο από τη φωτιά, το κάνει από έλλειψη γνώσης. Όταν καεί, έχει και τη γνώση και πλέον και την ορθή κρίση.
Επί δύο χρόνια, κανείς από τους κατ' εξακολούθηση ανεύθυνους πολιτικούς, δεν φρόντισε να εξηγήσει στον κόσμο, γιατί η χώρα αναγκάστηκε να ζητήσει τη συνδρομή της τρόικα (ΔΝΤ, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Ευρωπαϊκή Ένωση).
Επέλεξαν την καταστροφική για τη χώρα αντιμνημονιακή υστερία, το δε άτολμο και «ποπουλίστικο» ΠΑΣΟΚ, μασούσε τα λόγια του, κρυβόταν πίσω από το μνημόνιο (δήθεν αναγκαίο κακό) και διαρκώς κορόιδευε, κερδίζοντας χρόνο και συνεχίζοντας να ανέχεται σκανδαλώδη προνόμια, κλειστά επαγγέλματα και άχρηστους φορείς του Δημοσίου.
Ας δούμε, όμως, εν συντομία το ιστορικό της επαπειλούμενης εθνικής καταστροφής: Η χώρα μας, σταθερά είχε ετήσια ελλείμματα, με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο, να αναγκάζεται να δανείζεται από τις «αγορές», δηλαδή τράπεζες και οργανισμούς, που διαχειρίζονται χρήματα αποταμιευτών και επενδυτών. Η τακτική αυτή απέδωσε, το δανεικό χρήμα έρεε άφθονο στη χώρα, άλλοι σπαταλούσαν, άλλοι λεηλατούσαν, λίγοι παρήγαγαν και ακόμα λιγότεροι έβλεπαν τον κίνδυνο. Όταν το παρακάναμε, οι «αγορές» άρχισαν να προβλέπουν αδυναμία επιστροφής των δανεικών, την ίδια στιγμή που η χώρα χρειαζόταν νέα δανεικά για να καλύψει τις ανάγκες της καθημερινότητας, τους τόκους και να επιστρέψει δανεισθέντα ποσά (ομόλογα που έληγαν).
Αποτέλεσμα ήταν τα επιτόκια δανεισμού να σκαρφαλώσουν στο 13%, κάνοντας το συνολικό χρέος επαχθές και την επιστροφή του αδύνατη. Εκεί παρενέβη η Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ) και μας εξασφάλισε 110 δισ. ευρώ με ασύγκριτα χαμηλότερο επιτόκιο 5%, που ήδη μειώθηκε στο 2,5-3,5%.
Επειδή, όμως, αυτά ήταν χρήματα ευρωπαϊκών κυρίως αλλά και άλλων κρατών, δηλαδή των φορολογούμενων πολιτών τους, έβαλαν αυστηρούς όρους για δημοσιονομική πειθαρχία. Ζήτησαν άμεσο περιορισμό της ασυδοσίας, της σπατάλης, της λεηλασίας και της φοροδιαφυγής. Αυτό, όμως, δεν άρεσε στους προνομιούχους και στις συμμορίες και ξεκίνησε μία άνευ προηγουμένου εκστρατεία παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης, που θέλει να διώξει δανειστές και «στρατούς κατοχής», νομίζοντας ότι το «πάρτυ» θα συνεχιστεί με αέρα κοπανιστό. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά: ακυβερνησία, κατάρρευση της αγοράς, διόγκωση της ανεργίας, πείνα και δυστυχία.
Το ΠΑΣΟΚ με την απόλυτη ενθάρρυνση των αριστερών συντρόφων του, απέφυγε τις αποφασιστικές παρεμβάσεις και παρέμεινε αδιόρθωτα προσηλωμένο στα συμφέροντα του κομματικού - συνδικαλιστικού κατεστημένου, ιδίως των ΔΕΚΟ, που αποσπούν προνόμια εκβιάζοντας την κοινωνία. Αυτά τα προνόμια προσπαθούν να συντηρήσουν όσοι αντιμάχονται τις ιδιωτικοποιήσεις, επικαλούμενοι το εθνικό συμφέρον. Ο ιδιωτικός τομέας δεν αντέχει άλλο να συντηρεί το υπερτροφικό και αντιπαραγωγικό Δημόσιο.
Αν λοιπόν δεν ξυπνήσουμε έγκαιρα, ώστε να ξεκινήσει με ταχύτατους ρυθμούς η αποσοβιετοποίηση της οικονομίας, η χώρα θα καταρρεύσει. Διότι, πέρα από το υπέρογκο δημόσιο χρέος της, υπάρχει και πολύ σημαντικό ιδιωτικό χρέος, που και αυτό με τη σειρά του τροφοδοτεί την ύφεση. Η κρατικοποιημένη οικονομία μας, σήμερα καλείται να κάνει αυτά που έπρεπε να είχαν γίνει τρεις δεκαετίες πριν.
Οι λαϊκιστές γνωρίζουν, ότι τα ταμεία των τραπεζών είναι τελείως άδεια, αφού υπάρχουν μεν 165,5 δισ. ευρώ καταθέσεις, αλλά αποσιωπούν οι άθλιοι τα 260 δισ. ευρώ χορηγήσεις σε πτωχευμένες, καταρρέουσες ή και οριακά διασωζόμενες επιχειρήσεις. Αν καταγγείλουμε μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, δεν πρόκειται να πάρουμε ούτε ένα ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δεν θα εισρεύσει ζεστό χρήμα στις τράπεζες, ούτε από εκεί στις επιχειρήσεις, οπότε αντίο Ελλάδα!
Και τότε θα ξυπνήσουμε βίαια σε μία απερίγραπτη κόλαση, με 1,5 εκατ. ανέργους, απαξίωση και δήμευση περιουσιών, πληθωρισμό στο 30-40%, ελλείψεις ειδών πρώτης ανάγκης (τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων), και ισοπέδωση -ελλείψη πόρων- των μισθών των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.
Ας σκεφθούν όλα αυτά πολύ καλά, οι υποστηρικτές των αντιμνημονιακών κομμάτων, πριν καταστρέψουν και το δικό τους και το δικό μας μέλλον.
* Στέλιος Σταυρίδης - Διπλ. Μηχ/γος Πολυτεχνείου Ζυρίχης, Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου Ideales
