Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή προτάσσεται σκοπίμως ως ένα από τα κυρίαρχα διλήμματα που θα έπρεπε να απασχολούν τη σημερινή κοινωνία.
Είναι πράγματι όμως αυτό το πραγματικό δίλημμα στο οποίο ο ελληνικός λαός οφείλει να δώσει απάντηση; Μπορεί όντως μία από τις δύο επιλογές να αποτελέσει το σωτήριο εργαλείο οικονομικής πολιτικής το οποίο θα μας βγάλει από το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει; Κατ’ αρχάς, αξίζει να σημειώσουμε ότι η επιλογή νομίσματος στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποιημένη οικονομία των αγορών, αποτελεί εργαλείο νομισματικής πολιτικής το οποίο δεν μπορεί να επηρεάσει τους δείκτες της πραγματικής οικονομίας παρά μόνο βραχυμεσοπρόθεσμα. Σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, τα νομισματικά εργαλεία (αύξηση της προσφοράς χρήματος, έλεγχος των επιτοκίων, διαμόρφωση ισοτιμιών κ.α.) δεν είναι ικανά να δημιουργήσουν επαρκείς όρους ανάκαμψης για μια εθνική οικονομία, πόσο μάλλον σε ένα περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης...
Η απειλή διωγμού της χώρας μας από το ευρώ και την Ευρωζώνη, χρησιμοποιείται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τους ηγέτες της τρόικας ως εκβιαστικό εργαλείο για την ανεμπόδιστη εφαρμογή νέων επονείδιστων μέτρων και την αδιαμαρτύρητη εφαρμογή ενός σχεδίου μόνιμης ομηρίας του ελληνικού λαού. Η πραγματικότητα είναι ότι με την παραμονή μας στην ευρωζώνη των τραπεζιτών, η εσωτερική υποτίμηση της εγχώριας πραγματικής οικονομίας θα είναι ραγδαία και θα οδηγήσει σε κοινωνικό διαμελισμό. Ο φαύλος κύκλος ύφεσης-χρέους θα μεγαλώνει συνεχώς προς όφελος των πιστωτών, οι πραγματικοί μισθοί θα υποχωρήσουν σε πρωτοφανή επίπεδα με την πρόφαση της αύξησης ανταγωνιστικότητας και η ελληνική κοινωνία θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη εξαθλίωση. Από την άλλη, κυρίως οι παραδοσιακές δυνάμεις της αριστεράς, προτάσσουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως μέτρο για την τόνωση της εθνικής οικονομίας. Ισχυρίζονται ότι με τον τρόπο αυτό θα ενισχυόταν η εγχώρια παραγωγή και θα βελτιωνόταν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Και σε αυτήν την περίπτωση όμως μας λένε ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι μία τέτοια εξέλιξη, θα οδηγούσε αρχικά το εθνικό νόμισμα σε διαδοχικές υποτιμήσεις. Ως αποτέλεσμα, οι καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες θα απαξιώνονταν συνεχώς, οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών θα αυξάνονταν δραματικά και εν γένει η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών θα έπεφτε κατακόρυφα. Επίσης, τα επιτόκια δανεισμού θα αυξάνονταν ραγδαία με αποτέλεσμα τη δημιουργία αβεβαιότητας και χρηματοπιστωτικής αναταραχής. Η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας μας θα ήταν αδύνατο να δρομολογηθεί σε ένα εγχώριο περιβάλλον ανεργίας-πληθωρισμού και σε ένα διεθνές περιβάλλον οικονομικής κρίσης και χαμηλής συνολικής ζήτησης. Το εξωτερικό χρέος θα συνέχιζε να αποπληρώνεται σε ευρώ, γεγονός το οποίο θα το καταστούσε μη εξυπηρετήσιμο. Η μονομερής διαγραφή του χρέους δε θα έλυνε το πρόβλημα σε βάθος καθώς δε θα καταπολεμούσε τα βαθιά συστημικά αίτια τα οποία τροφοδοτούν τον μηχανισμό αναπαραγωγής του καπιταλιστικού χρέους. Ας πάψουμε λοιπόν να υποκρινόμαστε. Το πραγματικό δίλημμα είναι το ποιό κοινωνικό σύστημα θέλουμε και ποιά τάξη θα βρίσκεται στην εξουσία. Ποιά τάξη δηλαδή θα έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και τα κύρια οικονομικά εργαλεία. Ποιά τάξη θα ελέγχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ποιά τάξη θα διαχειρίζεται τον κοινωνικό πλούτο. Κι εμείς δηλώνουμε ευθαρσώς ότι η τάξη αυτή θα πρέπει να είναι το 99% της κοινωνίας που παράγει το 99% του πλούτου και όχι το παρασιτικό 1% της κοινωνίας που νέμεται το 99% του πλούτου. Έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον σε όλους μας ότι παρά το γεγονός ότι είμαστε εντός της ζώνης του ευρώ είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι. Τα μέτρα που λαμβάνονται μας εξαθλιώνουν όλο και περισσότερο και μας φέρνουν πιο κοντά στο θάνατο παρά στην οικονομική ανάπτυξη. Τα χρήματα που αρπάζονται από το υστέρημα των πολιτών πέφτουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα χρέους, εκεί που ο χρόνος σταματάει και ο κόπος εξαφανίζεται. Εργασιακά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα καταργούνται εν μια νυκτί, και οι μισθοί μας προσεγγίζουν επίπεδα Βουλγαρίας. Το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουμε μια κατάληξη έχει: την πλήρη εξαθλίωσή και τον εξανδραποδισμό του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται αυτό το σενάριο, είναι η κατάσταση στην οποία κατατείνουμε εάν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε αυτήν την πρωτοφανή επίθεση στα βασικά μας δικαιώματα, στο δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία κ.λ.π. Η μόνη λύση που μας απομένει πλέον, είναι η οριστική ανατροπή αυτού του ανθρωποφάγου συστήματος που έχει ως επίκεντρο το κέρδος και τις αγορές και την αντικατάστασή του με ένα κοινωνικό σύστημα με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι η οικοδόμηση της Ευρώπης των λαών όπου οι νταβατζήδες και τα τσιράκια τους θα έχουν εκτοπιστεί στο περιθώριο της ιστορίας.
Γκίκα Ιωάννα, Οικονομολόγος, μέλος της ομάδας οικονομολόγων του Κινήματος Δεν Πληρώνω, υποψήφια στην περιφέρεια Ιωαννίνων.
Παπαδόπουλος Ηλίας, Οικονομολόγος, μέλος της ομάδας οικονομολόγων του Κινήματος Δεν Πληρώνω, υποψήφιος στη Β’Αθηνών.
