Άχρωμοι, άοσμοι, απάτριδες επαναστάτες με κοκκινόμαυρες σημαίες έρχονται για να προασπίσουν τα συμφέροντα μου. Μιλούν κι αυτοί με νούμερα, με ποσοστά και δείκτες. Αλλά τουλάχιστον αυτωνών τα νούμερα τρώγονται. Ο μισθός θα συνεχίσει να πέφτει, και η σύνταξη θα ξαναγίνει εγγυημένη. Δεν έχει σημασία αν θα επιτρέψω να γίνει η Ελλάδα διεθνής πόλος έλξης μεταναστών, ή αν θα επιτρέψω να αποδυναμωθεί ο στρατός, ή αν χάσω όλα μου τα διαπραγματευτικά χαρτιά στην εξωτερική μου πολιτική, αν θα χάσω εδάφη για τα οποία οι παπούδες μου πολέμησαν, αν θα χάσω κυριαρχικά μου δικαιώματα, δεν έχει σημασία πια τίποτα.
Σημασία έχει να πέφτει ο μισθός. Δώσε μου πίσω το μισθό μου και τα δικαιώματα μου και τη σύνταξη μου, και θα το βουλώσω. Δε θα ξαναπώ τίποτα. Αν δεν μου τον δώσεις, θα τα κάνω λαμπόγυαλο για το μισθό, τη σύνταξη, για τις τράπεζες, κατά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, κατά της πλουτοκρατίας.
Σημαία δεν κρατάω εγώ, γιατί η Ελλάδα μου στάθηκε εχθρός, δεν έκανε για μένα τίποτα. Ούτε και πιστεύω πως είναι δική μου δουλειά να φτιαχτεί μια Ελλάδα σωστή. Μου αρέσει η ιδέα να είχα κι εγώ μια χώρα δυνατή. Μια χώρα που να εφαρμόζονται οι νόμοι. Μια χώρα που να αποτελεί υπόδειγμα εφαρμογής της δημοκρατίας στη σύγχρονη εποχή, μια χώρα που να προάγει τον πολιτισμό, τις τέχνες, τη μουσική, που να εξασφαλίζει μόρφωση, στέγη, δουλειά, διατροφή, υγεία και ασφάλεια στους πολίτες της, μια χώρα που να μην υπάρχουν φτωχοί.
Αλλά αυτή είναι μια δύσκολη αποστολή. Αν θες, ανέλαβε εσύ.
