Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει:
Είσαι το νούμερο ένα πρόσωπο της τηλεόρασης. Κατάφερες να αγγίξεις
την κορυφή και πολλές φορές να την ξεπεράσεις. Να ξεπεράσεις και τα πιο
μακρινά παιδικά σου όνειρα…εκείνα που όταν καθόσουν μπροστά στο καθρέφτη και έκανες τις «μούτες» της Αλίκης στο «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» ή το νάζι της Τζένης Καρέζη στην ταινία «Δεσποινίς Διευθυντής», τη στιγμή που φλέρταρε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη , δεν φανταζόσουν. Διεκδικούσες μια θέση στο καλλιτεχνικό στερέωμα αλλά όχι τόσο ψηλά. Φαντασιωνόσουν μια λαμπερή ζωή, αλλά όχι με τόσα μπριγιάν. Τα τυπικά σου προσόντα ήταν τέτοια που δεν σου επέτρεπαν καμία διευθυντική θέση. Θα μπορούσες να είσαι στην υποδοχή του διευθυντή, αλλά όχι στην καρέκλα του. Θα μπορούσες να κάθεσαι στα πόδια του, αλλά όχι να τον στριφογυρίζεις στην καρέκλα όποτε… κι όπως ήθελες. Ήσουν όμως πανέξυπνη. Κανένα πανεπιστήμιο, κανένα διδακτορικό δεν σου εγγυάται ότι θα τα καταφέρεις. Πολλές φορές δρουν ανασταλτικά στην καριέρα σου. Ξεχνάς τη γυναικεία σου φύση και λειτουργείς μόνο ως « Δεσποινίς Διευθυντής.» Ήθελες μια ζωή στη λάμψη των μπριγιάν και προσπάθησες να βρεις τη λύση του γρίφου. Από παιδί έλυνες κάθε μέρα το ίδιο σταυρόλεξο. Σκεφτόσουν αρχικά έναν πλούσιο γάμο με επώνυμο ,στο ευρύ κοινό, σύζυγο. Αυτό όμως δεν σου αρκούσε. Σε όριζε αρχικά , κυρία του σπιτιού και της καρδιάς του, αλλά δεν θα ήσουν το είδωλο εκείνο που θα προσκυνούσαν αργότερα όλοι. Εσύ όμως βρήκες την άκρη. Έλυσες το σταυρόλεξο. Σταδιακά μπήκες στο χώρο, διεκδίκησες μια θέση … μικρότερη στην αρχή, αλλά ικανή να σε βάλει στο κύκλωμα της «λάμψης των μπριγιάν» και χρόνο με το χρόνο έμπαινες στην καρδιά… όσων είχες βάλει στο στόχαστρό σου. Δεν έχει σημασία ποιοι ήταν αυτοί. Αυτό που μετράει είναι ότι έγινες λαμπρό αστέρι. Η καριέρα σου απογειώθηκε. Έζησες μεγάλες δόξες. Το κοινό σε θεοποίησε… Σε προσκύνησε… Σε σεβάστηκε. Νόμιζες ότι θα συνεχιζόταν για πάντα. Θα ήσουν για πάντα, η «Αλίκη» των παιδικών σου χρόνων.
Η τηλεόραση μια μέρα και χωρίς καμία προειδοποίηση σε ξεχνά. Σου χτύπησε, κάνα δύο φορές το κουδούνι αλλά δεν το άκουσες. Είχες στη διαπασών τη μουσική με τον αγαπημένο σου τραγουδιστή. Κάποιοι σε προειδοποίησαν ότι άκουσαν το «ντρίν» του χτύπου, αλλά εσύ τους έβγαλες τρελούς. Τους έδιωξες την άλλη μέρα από την «αυλή» σου. Τους έστειλες να συνεργαστούν με άλλη παρουσιάστρια και στάθηκαν πιο τυχεροί. Γεύτηκαν τη γοητεία της διαδρομής από τον πάτο προς την κορυφή ξανά… Το μέσο δεν παύει ποτέ να αναζητά νέα πρόσωπα και φρέσκες ιδέες. Κάποια στιγμή νομίζει κανείς ότι η τηλεόραση και οι άνθρωποί της κοιμούνται και επιλέγεις κι εσύ, ο παρουσιαστής, τον βαθύ ύπνο. Ξύπνα σου φωνάζει ο φίλος που τον έδιωξες από την «αυλή» σου κι εσύ αλλάζεις πλευρό. Κοιμάσαι βαριά… Και έρχεται μια μέρα που ξυπνάς απότομα κλαίγοντας και ουρλιάζοντας μαζί. Σε παροπλίζει το ίδιο σύστημα που σε ανέδειξε σε κορυφαίο παρουσιαστή. Τώρα είναι που αρχίζει ο δικός σου Γολγοθάς. Κάνεις συνεχώς λάθη.
Διαπραγματεύεσαι σαν να είσαι η κορυφαία σταρ. Σαν να είσαι στο τελευταίο σκαλί της κορυφής. Ανέβαινες με άνεση όλα αυτά τα χρόνια και ξέχασες να βάλεις στην καθημερινή γυμναστική σου και μια άσκηση «πόσο πιο γρήγορα θα κατέβεις τη σκάλα, χωρίς να αρρωστήσεις.» Ξέχασες ότι το κοινό στην τελευταία σου επαγγελματική προσπάθεια σε γέμισε πίκρα. Δεν σε είδε. Άλλαξε κανάλι. Δεν ήθελε να σε βλέπει πια γερασμένη. Δεν ήθελε να του θυμίζεις ότι γεράσατε παρέα. Ήθελε να αντικρίζει εκείνα τα φιλόδοξα μάτια των πρώτων σου χρόνων. Να γελάς, να ερωτοτροπείς στο φακό, να φλερτάρεις με τους καλεσμένους, να μαθαίνεις να… να… να …. Και τόσα να…. Επιμένεις να είσαι στην τηλεόραση. Θέλεις να είσαι στο προσκήνιο. Περιφρουρείς την «αυλή» σου και συζητάς μόνο μαζί τους. Δεν επιθυμείς τη γνώμη άλλων ανθρώπων που είναι πιο αντικειμενικοί. Λειτουργείς εγωιστικά και μόνο. Δεν ζητάς να επιστρέψουν κοντά σου οι άνθρωποι που έδιωξες και το μετάνιωσες από την πρώτη στιγμή. Έχασες πολύτιμους συνεργάτες γιατί έσφαλαν, που σου έλεγαν μόνο την αλήθεια. Δεν σου χάιδευαν τα αυτιά. Οι καιροί άλλαξαν κι εσύ ακόμη εκεί. Πιστή στην «Αλίκη» των παιδικών σου ονείρων. Μπαίνεις σε γραφεία διευθυντών να συζητήσεις το μέλλον σου στην τηλεόραση και βλέπεις παντού εχθρούς. Έμαθες να φοβάσαι και τη σκιά σου.
Ο διευθυντής του καναλιού σου επιμένει. «Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να αποσυρθείς για λίγο διάστημα από την τηλεόραση και να ξαναγυρίσεις όταν κάτι σημαντικό θα δείξεις στο τηλεοπτικό κοινό.» Εσύ τον ακούς και θέλεις να τον πλακώσεις στο ξύλο. Να σπάσεις τα πάντα στο γραφείο του. Ακούς φωνές. Βλέπεις φαντάσματα. Δεν σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί να έχει δίκιο. Ίσως η τελευταία έρευνα που έκανε το κανάλι για τα πρόσωπα του να σε ανέδειξε ως την πιο κουρασμένη τηλεοπτικά παρουσιάστρια. Να έχασες τη λάμψη των μπριγιάν. Εσύ νόμιζες ότι το κανάλι κοιμόταν κι επέλεγες να κοιμηθείτε παρέα.
Εσύ ουρλιάζεις. Θέλεις εκδίκηση. Συνωμοτείς με την «αυλή» σου και δίνετε λεπτομέρειες της συνάντησης στον τύπο. Πιστεύεις ότι έχεις τη δύναμη ακόμη να τον εξοντώσεις από τη θέση του. Δεν λογαριάζεις ότι οι καιροί άλλαξαν κι εσύ δεν είσαι κοριτσόπουλο. Δεν είσαι το πρώτο όνομα στη μαρκίζα του καναλιού.
Δοκιμάζεις τις αντοχές σου. Τρίζεις δόντια αλλά δεν σε ακούει κανείς. Μένεις στο περιθώριο και σκευωρείς. Ανατριχιάζω στην ιδέα ότι έζησες μέσα στη δόξα, φόρεσες όλα τα μπριγιάν του κόσμου και δεν έχεις το κουράγιο να αποσυρθείς, όταν είσαι ακόμη στην κορυφή. Επιμένεις να δεις τον εαυτό σου να σέρνεται στο πάτωμα από αλαζονεία. Έφτασες στον προορισμό, αλλά δεν γεύτηκες το ταξίδι. Δεν χάζεψες καθόλου στη διαδρομή για να κάνεις το δρόμο σου ξεχωριστό. Δεν είδες όλα εκείνα τα δρομάκια που θα σε γέμιζαν με εμπειρίες. Θα σε γέμιζαν ως άνθρωπο.
Έπρεπε να γνωρίζεις ότι η επιτυχία φέρνει αντιπάθειες. Ήσουν το αγαπημένο παιδί των media για πολλά χρόνια και ξαφνικά τι συνέβη και όλοι άλλαξαν στάση; Έγινες στα μάτια του κοινού το πιο ραδιούργο πλάσμα της τηλεόρασης. «Ενδιαφέρεσαι μόνο για την πάρτι σου λένε οι συνάδελφοι» κι εσύ αντιδράς αδιαφορώντας. Σφυρίζεις κλέφτικα. Πονάς γιατί δεν αντέχεις την αλαζονεία των συνεργατών σου. «Αναγνωρίζουμε ένα συναίσθημα ή μια κατάσταση στον άλλον αφού είναι γνώριμο πρώτα σε εμάς…» έλεγε ο ψυχολόγος μου. Διακρίνω την αλαζονεία στον άλλο αφού πρώτα την αναγνώρισα σε μένα, στην μητέρα μου, στον πατέρα μου, στην οικογένειά μου. Μου είναι γνώριμο το συναίσθημα. Κάνω καθρέφτη στους άλλους.
Η Κορυφή φέρνει αλαζονεία. Νομίζεις ότι όλος ο κόσμος κινείται γύρω σου. Δεν βλέπεις την αλήθεια. Ξεχνάς εύκολα. Κινείσαι με υπερβολική ταχύτητα. Σπας όλα τα κοντέρ. Τυφλώνεσαι και τυφλώνεις. Αγαπάς και περιμένεις αντάλλαγμα. Δίνεις και περιμένεις πάντα τα ρέστα.
Ο δρόμος προς την κορυφή, θέλει σωστή διαχείριση. Θέλει σωστό κουμάντο και δυνατούς συνεργάτες. Θέλει να αγαπάς τον εαυτό σου και να τον σέβεσαι. Να μην περιμένεις πάντα τα ρέστα. Να αφήνεις μπουρμπουάρ.
Η διαδρομή της πτώσης θέλει τσαγανό. Θέλει σε όλη τη διαδρομή να θυμάσαι από πού ξεκίνησες… Να μάθεις να μοιράζεσαι. Να δώσεις στους νεότερους τα σκήπτρα όταν είσαι ακόμη ψηλά. Τότε μόνο τα δίνεις εσύ. Σε άλλη περίπτωση σου τα παίρνουν αναγκαστικά, με βία. Αν ήσουν καλός δάσκαλος θα φανεί στους μαθητές σου.
entertv.gr
