Υπάρχει όμως και μια παράμετρος που δεν έχει σχολιαστεί αρκετά: η εθνική μας κατάθλιψη.
Ένας λαός που έμαθε να είναι περήφανος, να νομίζει τουλάχιστον πως είναι ανεξάρτητος.
Οι γέροι που ζήσαν την Εθνική Αντίσταση ζουν ακόμα. Οι μεσήλικες που ζήσαν τη Χούντα είναι ακόμη ενεργοί. Οι νεότεροι που διάβαζαν στην Ιστορία τα κατορθώματα των προγόνων, που άκουγαν τους γονείς και τους παππούδες τους να τους λένε ιστορίες, θέλουν να αποδειχτούν αντάξιοί τους.
Εδώ και δύο χρόνια ο ελληνικός λαός έχει καταστεί θεατής του διαγωνισμού οσφυοκαμψίας των Ελλήνων κρατούντων.
Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, Παπούλιας και Παπαδήμος διαγωνίζονται σε γελοιότητα και ραγιαδισμό.
Έλα όμως που ο ελληνικός λαός έχει μάθει αιώνες τώρα να μην είναι Ραγιάς!
Κι όμως αισθανόταν δυο χρόνια τώρα πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σταματήσει την εθνική κατρακύλα.
Κατέβαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο και αλλού για να δηλώσει δυναμικά και με κάθε τρόπο την αντίθεσή του, αλλά και πάλι πόσοι πίστευαν εκείνη την ώρα που ερχόταν το βράδυ και επέστρεφαν σπίτια τους ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν τόσο σύντομα;
Ένας λαός που έβλεπε τους εκπροσώπους του να παίζουν τα σκυλάκια του καναπέ στις συνόδους της Ε.Ε., που έβλεπε τους κυβερνήτες του να είναι οι πιο γραφικοί "yes man" των Βρυξελλών.
Ο λαός μπορεί να ζήσει και με λιγότερα από όσα ζούσε το 2009. Μπορεί να το ανεχτεί αυτό.
Αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί την ταπείνωσή του, την ηθική καταβαράθρωσή του.
Δεν μπορεί να καταπιεί την προσβολή του.
Δεν αντέχει την κλοπή του αυτοσεβασμού του.
Και ο συνδυασμός της εσωτερικής θέλησης για εθνική περηφάνεια με την καθημερινή εμπειρία της εθνικής ταπείνωσης προκάλεσε την εθνική μας κατάθλιψη.
Μέσα σ' όλα αυτά λοιπόν, κι ενώ μεσολάβησαν οι εκλογές με τα γνωστά αποτελέσματα, άρχισε να υπάρχει μια αχτίδα φωτός, μια φωνή εθνικής αξιοπρέπειας.
Ναι, μιλώ για το Τσίπρα ο οποίος ήταν ο μόνος που δεν κώλωσε να πάει μέσα στη Γαλλία και να απειλήσει/προειδοποιήσει τον Ολάντ για το τι θα επακολουθήσει εάν δεν τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για την Ευρώπη.
Τον προειδοποίησε ότι θα γίνει... Ολαντ-ρέου!
Από εκείνη την ώρα αμέσως ξέσπασε πόλεμος δηλώσεων ανάμεσα στον ξεστομίσαντα την ατάκα και τους γνωστούς οσφυοκάμπτες.
ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΜΜΕ σκύλιασαν μόλις άκουσαν αυτή τη φράση.
Σκύλιασαν γιατί είδαν ότι υπάρχει κι ένας που 'χει τα αρχίδια να πάει να τα πει αυτά μες στη Γαλλία.
Κι όχι να κάνει το κουτσαβάκι στα τηλεοπτικά πάνελ και να κατεβάζει τα σώβρακα μόλις περάσει τα σύνορα.
Εξάλλου, ο Ολάντ είναι ξένος και άρα ανώτερος κάθε Έλληνα στο ιδεολογικό τους σύμπαν.
(Αλήθεια, το ΠΑΣΟΚ γιατί θίχτηκε; Αντιλαμβάνεται τον παραλληλισμό κάποιου με τον Παπανδρέου ως προσβολή;)
Όσο για τη ΝΔ που χαρακτήρισε "αφελή ή επικίνδυνο" τον Τσίπρα, της απαντώ ότι έχει δίκιο.
Είναι επικίνδυνος να γκρεμίσει την Ελλάδα που έφτιαξε αυτή.
Ή να ξαναφτιάξει την Ελλάδα που γκρέμισε αυτή...
Ναι, τον γουστάρω τον Τσίπρα γιατί έχει τρέλα. Ωραία τρέλα.
Έχει μια μαγκιά βαθιά ελληνική. Είναι φαίνεται από εκείνους τους ανθρώπους που μεγάλωσαν ανατριχιάζοντας στο άκουσμα των αγώνων του λαού μας για αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία και δεν του πάει να στήνει τον κώλο του σε κανέναν.
Ο Ρουσσώ έγραφε: "Ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους, η δειλία τούς διαιώνισε".
Λένε πολλοί για τις ομοιότητές του με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Εγώ θα θυμίσω τούτο μόνο που είχα γράψει και παλιότερα εδώ
"Ο Χέλμουτ Κολ, καγκελάριος της Γερμανίας την εποχή εκείνη, γράφει στα απομνημονεύματά του ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε κάποτε στη Θάτσερ (την εποχή εκείνη ήταν.... Μέρκελ στο τετράγωνο!) "μπορείς να ουρλιάζεις όσο θες, αν δεν εγκριθούν οι νέες επιδοτήσεις για τους αγρότες μου,θα θέτω βέτο μέχρι να βραχνιάσεις"!!!"
Η γλώσσα του σώματος μιλά...
Αυτοί είναι πολιτικοί ηγέτες ρε!
Όχι αυτά τα τσουτσέκια που γυρνοβολάνε με τις εμπριμέ γραβατούλες τους στα συνέδρια και πάνε τσούκου-τσούκου πίσω από κάθε ευρω-άρχοντα να του ζητιανέψουν κάνα ψιχουλάκι και να τρώνε τα άκυρά τους κατά συρροήν.
Η πολιτική θέλει τσαμπουκά.
Έτσι δίδαξε η πολιτική ιστορία του τόπου.
Όποτε πορευτήκαμε με τσαμπουκά, τουλάχιστον δε βγήκαμε χαμένοι.
Και μακάρι ο Τσίπρας να αποδειχτεί στα εξωτερικά θέματα εφάμιλλος ενός Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν αναφέρομαι καν στον σπουδαιότερο πολιτικό επί των διεθνών σχέσων που έχει αναδείξει ποτέ η Ευρώπη, τον Λευτέρη Βενιζέλο, γιατί προφανώς θα πρόκειται για... ιεροσυλία και θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει!
Δεν μπορώ να απαιτήσω από κανέναν να είναι εφάμιλλος της τεράστιας προσωπικότητας του Βενιζέλου.
Αλλά ας έχει κάποιος τουλάχιστον το τσαγανό, έστω ενός Ανδρέα!
Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητιανεύει!
Η Ελλάδα είναι πρόθυμη να συνεργαστεί, αν βέβαια συνεργαστούν και οι υπόλοιποι μαζί της. Αν τη σέβονται.
Αν δεν τη σέβονται και δεν συνεργάζονται αυτοί, τότε δεν έχουμε τίποτα να πούμε μαζί τους.
Οι λογιστές υπάρχουν για να μετράνε νουμεράκια, να μαζεύουνε έσοδα-έξοδα και να υλοποιούν αποφάσεις.
Τις αποφάσεις όμως τις παίρνουν οι πολιτικοί.
Κι ο ελληνικός λαός αυτό θέλει: πολιτικούς ηγέτες που θα τον εκπροσωπούν εκεί έξω πραγματικά.
Και έναν περήφανο λαό, για να τον εκπροσωπείς πρέπει να στέκεσαι εκεί έξω περήφανα.
Ένα αντίδοτο στην εθνική κατάθλιψη είναι αυτή η συμπεριφορά του Τσίπρα, που μας κάνει να αναθαρρούμε κι ένα κλικ να γίνεται μέσα μας, που μας αφήνει με το χαμογελαστό παράπονο "μπράβο ρε μάγκα, και λίγα τους είπες"!
Δεν ξέρω από "ευγένειες".
Αυτήν την "ευγένεια" που επικαλούνται πολλοί, εγώ την ονομάζω Ραγιαδισμό.
Όταν έρχεται ο κάθε Σόιμπλε, Μπαρόζο, Τόμσεν, Ρεν, Μέρκελ, Σαρκοζί, Ρομπάι και εν μέσω απειλών και εκβιασμών μας υποδεικνύει τι πρέπει να ψηφίσουμε, ποιος είναι "επικίνδυνος" και ποιος όχι, τότε με πόση ευγένεια να απαντήσεις;
Όταν ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς της Κυβέρνησης Ολάντ κάνουν ευθείες υποδείξεις στο ελληνικό λαό, υιοθετώντας τα εκβιαστικά διλήμματα των υπολοίπων, αν έβλεπα τον Τσίπρα να τα καταπίνει για να δείξει "καλό παιδί", τότε θα ξενέρωνα με την πάρτη του.
Ευτυχώς όμως τον είδα να σηκώνεται αντρίκεια και στους εκβιασμούς των Γάλλων αξιωματούχων να απαντά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με έναν ελληνικό εκβιασμό.
Επιτέλους ένας Έλληνας πολιτικός αρχηγός είπε σε πρόεδρο μεγάλης χώρας "πρόσεξε καλά τι θα κάνεις, γιατί..."
Θα μου πει κάποιος τώρα “ε σιγά, του 'κανε τη μούρη κρέας!”
Μα αν δε τους είχε κάνει τη μούρη κρέας, αν δεν τους είχαμε ως λαός κάνει τη μούρη κρέας, δε θα έτρεχαν τώρα χεσμένοι όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι να μας… “διορθώσουν την ψήφο”! (που λέει κι η Αλέκα).
Συγνώμη, αλλά για μένα εξωτερική πολιτική σημαίνει δυνατή, βροντερή φωνή.
Σημαίνει να απαντάς με εκβιασμό στον εκβιασμό.
Σημαίνει μάχη μέχρις εσχάτων.
Δεν μπορεί αυτοί οι καριόληδες να μας καταδικάζουν σε αιώνια δυστυχία κι εμείς να θέλουμε οι Έλληνες εκπρόσωποί μας να είναι.... "ευγενικοί".
Ευγενικοί σε ποιους μωρέ; Σ' αυτούς που δεν το 'χουν σε τίποτα να μας στείλουν στα παγκάκια;
Σ' αυτούς επίθεση!
Οι "ευγενικοί" (σκυφτοί, θα τους έλεγα) πέτυχαν αυτά που ζούμε: τα δύο Μνημόνια που καταστρέφουν την Ελλάδα.
Γιατί πήγαιναν μ' ένα "ναι" βέβαιο.
Διαπραγμάτευση σημαίνει να πας με το "όχι" στα χείλη.
Σημαίνει να είσαι έτοιμος να επιτεθείς και όχι μόνο να αμύνεσαι.
Έτσι μόνο μπορεί να τα βρεις κάπου στη μέση.
Όταν τραβούν αυτοί από τη μια το σκοινί, το τραβάς κι εσύ απ' την άλλη και το σκοινί κάπου θα ισορροπήσει.
Όταν τραβούν οι άλλοι το σκοινί κι εμείς δεν το τραβάμε για να μη φανούμε πιεστικοί, είναι προφανές ότι θα ισορροπήσουμε εκεί που θέλουν οι άλλοι.
Για να είμαι σαφής, δε θεωρώ προσβλητικό το χαρακτηρισμό "Ολαντρέου" καθώς αναφερόταν στο υποθετικό και απευκτέο ενδεχόμενο να αποδειχτεί τέτοιος ο Ολάντ.
Στην ουσία επρόκειτο για προειδοποίηση περισσότερο παρά για προσβλητικο χαρακτηρισμό.
Πάντως μέχρι τώρα η μόνη επίθεση Έλληνα πρωθυπουργού που άκουσα να γίνεται σε ευρωπαικά φόρουμ ήταν η επίθεση του Γιώργου Παπανδρέου στον... ελληνικό λαό, όταν μας αποκάλεσε "μια χώρα διεφθαρμένων".
Αυτούς θέλουμε;
Ή μήπως τους... σώφρονες Τζήμερους του.. "εξοχότατη κ. Μέρκελ";;
Όταν είσαι στριμωγμένος στα σκοινιά τότε αν ρίξεις τους τόνους, πάει, χάθηκες!
Όταν είσαι στριμωγμένος τότε επιτίθεσαι.
Η γάτα που στριμώχνεται βγάζει νύχια και γρατζουνάει για να φοβίσει τον σκύλο που της ορμά και της γαυγίζει.
Αν δε βγάλει νύχια, τότε ο σκύλος την αρπάζει απ' το λαιμό και την ξεσκίζει.
Αυτά τα νύχια είναι το αντίδοτο στην εθνική μας κατάθλιψη.
Γιατί ο τρόπος να ξεπεράσεις την κατάθλιψη είναι να ξεσπάσεις.
Ως λαός να ξεσπάσεις ενάντια σ' αυτούς που σε βουλιάζουν.
Έτσι θα ξαναποκτήσουμε ως λαός τον αυτοσεβασμό μας, την αξιοπρέπειά μας, την όποια περηφάνεια μας απέμεινε μες στα συντρίμμια της μνημονιακής καταστροφής.
Έτσι θα ελπίσουμε και πάλι πως τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν.
Έτσι θα νικήσουμε την εθνική μας κατάθλιψη.
Δείχνοντας τα νύχια μας!
Όχι αυτά τα τσουτσέκια που γυρνοβολάνε με τις εμπριμέ γραβατούλες τους στα συνέδρια και πάνε τσούκου-τσούκου πίσω από κάθε ευρω-άρχοντα να του ζητιανέψουν κάνα ψιχουλάκι και να τρώνε τα άκυρά τους κατά συρροήν.
Η πολιτική θέλει τσαμπουκά.
Έτσι δίδαξε η πολιτική ιστορία του τόπου.
Όποτε πορευτήκαμε με τσαμπουκά, τουλάχιστον δε βγήκαμε χαμένοι.
Και μακάρι ο Τσίπρας να αποδειχτεί στα εξωτερικά θέματα εφάμιλλος ενός Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν αναφέρομαι καν στον σπουδαιότερο πολιτικό επί των διεθνών σχέσων που έχει αναδείξει ποτέ η Ευρώπη, τον Λευτέρη Βενιζέλο, γιατί προφανώς θα πρόκειται για... ιεροσυλία και θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει!
Δεν μπορώ να απαιτήσω από κανέναν να είναι εφάμιλλος της τεράστιας προσωπικότητας του Βενιζέλου.
Αλλά ας έχει κάποιος τουλάχιστον το τσαγανό, έστω ενός Ανδρέα!
Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητιανεύει!
Η Ελλάδα είναι πρόθυμη να συνεργαστεί, αν βέβαια συνεργαστούν και οι υπόλοιποι μαζί της. Αν τη σέβονται.
Αν δεν τη σέβονται και δεν συνεργάζονται αυτοί, τότε δεν έχουμε τίποτα να πούμε μαζί τους.
Οι λογιστές υπάρχουν για να μετράνε νουμεράκια, να μαζεύουνε έσοδα-έξοδα και να υλοποιούν αποφάσεις.
Τις αποφάσεις όμως τις παίρνουν οι πολιτικοί.
Κι ο ελληνικός λαός αυτό θέλει: πολιτικούς ηγέτες που θα τον εκπροσωπούν εκεί έξω πραγματικά.
Και έναν περήφανο λαό, για να τον εκπροσωπείς πρέπει να στέκεσαι εκεί έξω περήφανα.
Ένα αντίδοτο στην εθνική κατάθλιψη είναι αυτή η συμπεριφορά του Τσίπρα, που μας κάνει να αναθαρρούμε κι ένα κλικ να γίνεται μέσα μας, που μας αφήνει με το χαμογελαστό παράπονο "μπράβο ρε μάγκα, και λίγα τους είπες"!
Δεν ξέρω από "ευγένειες".
Αυτήν την "ευγένεια" που επικαλούνται πολλοί, εγώ την ονομάζω Ραγιαδισμό.
Όταν έρχεται ο κάθε Σόιμπλε, Μπαρόζο, Τόμσεν, Ρεν, Μέρκελ, Σαρκοζί, Ρομπάι και εν μέσω απειλών και εκβιασμών μας υποδεικνύει τι πρέπει να ψηφίσουμε, ποιος είναι "επικίνδυνος" και ποιος όχι, τότε με πόση ευγένεια να απαντήσεις;
Όταν ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς της Κυβέρνησης Ολάντ κάνουν ευθείες υποδείξεις στο ελληνικό λαό, υιοθετώντας τα εκβιαστικά διλήμματα των υπολοίπων, αν έβλεπα τον Τσίπρα να τα καταπίνει για να δείξει "καλό παιδί", τότε θα ξενέρωνα με την πάρτη του.
Ευτυχώς όμως τον είδα να σηκώνεται αντρίκεια και στους εκβιασμούς των Γάλλων αξιωματούχων να απαντά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με έναν ελληνικό εκβιασμό.
Επιτέλους ένας Έλληνας πολιτικός αρχηγός είπε σε πρόεδρο μεγάλης χώρας "πρόσεξε καλά τι θα κάνεις, γιατί..."
Θα μου πει κάποιος τώρα “ε σιγά, του 'κανε τη μούρη κρέας!”
Μα αν δε τους είχε κάνει τη μούρη κρέας, αν δεν τους είχαμε ως λαός κάνει τη μούρη κρέας, δε θα έτρεχαν τώρα χεσμένοι όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι να μας… “διορθώσουν την ψήφο”! (που λέει κι η Αλέκα).
Συγνώμη, αλλά για μένα εξωτερική πολιτική σημαίνει δυνατή, βροντερή φωνή.
Σημαίνει να απαντάς με εκβιασμό στον εκβιασμό.
Σημαίνει μάχη μέχρις εσχάτων.
Δεν μπορεί αυτοί οι καριόληδες να μας καταδικάζουν σε αιώνια δυστυχία κι εμείς να θέλουμε οι Έλληνες εκπρόσωποί μας να είναι.... "ευγενικοί".
Ευγενικοί σε ποιους μωρέ; Σ' αυτούς που δεν το 'χουν σε τίποτα να μας στείλουν στα παγκάκια;
Σ' αυτούς επίθεση!
Οι "ευγενικοί" (σκυφτοί, θα τους έλεγα) πέτυχαν αυτά που ζούμε: τα δύο Μνημόνια που καταστρέφουν την Ελλάδα.
Γιατί πήγαιναν μ' ένα "ναι" βέβαιο.
Διαπραγμάτευση σημαίνει να πας με το "όχι" στα χείλη.
Σημαίνει να είσαι έτοιμος να επιτεθείς και όχι μόνο να αμύνεσαι.
Έτσι μόνο μπορεί να τα βρεις κάπου στη μέση.
Όταν τραβούν αυτοί από τη μια το σκοινί, το τραβάς κι εσύ απ' την άλλη και το σκοινί κάπου θα ισορροπήσει.
Όταν τραβούν οι άλλοι το σκοινί κι εμείς δεν το τραβάμε για να μη φανούμε πιεστικοί, είναι προφανές ότι θα ισορροπήσουμε εκεί που θέλουν οι άλλοι.
Για να είμαι σαφής, δε θεωρώ προσβλητικό το χαρακτηρισμό "Ολαντρέου" καθώς αναφερόταν στο υποθετικό και απευκτέο ενδεχόμενο να αποδειχτεί τέτοιος ο Ολάντ.
Στην ουσία επρόκειτο για προειδοποίηση περισσότερο παρά για προσβλητικο χαρακτηρισμό.
Πάντως μέχρι τώρα η μόνη επίθεση Έλληνα πρωθυπουργού που άκουσα να γίνεται σε ευρωπαικά φόρουμ ήταν η επίθεση του Γιώργου Παπανδρέου στον... ελληνικό λαό, όταν μας αποκάλεσε "μια χώρα διεφθαρμένων".
Αυτούς θέλουμε;
Ή μήπως τους... σώφρονες Τζήμερους του.. "εξοχότατη κ. Μέρκελ";;
Όταν είσαι στριμωγμένος στα σκοινιά τότε αν ρίξεις τους τόνους, πάει, χάθηκες!
Όταν είσαι στριμωγμένος τότε επιτίθεσαι.
Η γάτα που στριμώχνεται βγάζει νύχια και γρατζουνάει για να φοβίσει τον σκύλο που της ορμά και της γαυγίζει.
Αν δε βγάλει νύχια, τότε ο σκύλος την αρπάζει απ' το λαιμό και την ξεσκίζει.
Αυτά τα νύχια είναι το αντίδοτο στην εθνική μας κατάθλιψη.
Γιατί ο τρόπος να ξεπεράσεις την κατάθλιψη είναι να ξεσπάσεις.
Ως λαός να ξεσπάσεις ενάντια σ' αυτούς που σε βουλιάζουν.
Έτσι θα ξαναποκτήσουμε ως λαός τον αυτοσεβασμό μας, την αξιοπρέπειά μας, την όποια περηφάνεια μας απέμεινε μες στα συντρίμμια της μνημονιακής καταστροφής.
Έτσι θα ελπίσουμε και πάλι πως τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν.
Έτσι θα νικήσουμε την εθνική μας κατάθλιψη.
Δείχνοντας τα νύχια μας!
