γιαυτό άλλωστε απολαμβάνουν τη «δικαίωση» τους από τη λαϊκή ετυμηγορία. Ξεχνούν όμως ότι η θεαματική αύξηση της επιρροής τους δεν σημαίνει και δικαίωση της πολιτικής τους. Κρύβουν την αλήθεια και αποφεύγουν να απαντήσουν σε καυτά ερωτήματα όπως:
Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο που χρηματοδότησε το έλλειμμα την τριετία 2010-2012, πόσο παραπέρα θα έπρεπε να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Πόση μεγαλύτερη αύξηση των φόρων και των εισφορών θα απαιτούντο προκειμένου να ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός;
Οι τράπεζες δανείστηκαν από την ΕΚΤ 130 δις ευρώ. Χάρη σ΄αυτόν τον δανεισμό εξασφαλίστηκαν οι καταθέσεις των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, ποια θα ήταν η τύχη των αποταμιεύσεων;
Το έλλειμμα, αφαιρώντας του τόκους που καταβλήθηκαν , το 2009 ήταν 24 δις ευρώ. Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο που χρηματοδότησε το έλλειμμα, από που θα χρηματοδοτούσαμε το άνοιγμα των πολλών δις ευρώ ετησίως για εισαγωγή κρέατος, για γάλα, για δημητριακά, για φάρμακα, κ.τλ ;
Είναι αλήθεια ότι μνημόνιο είχε λάθη και παραλήψεις, δεν διεκδικεί το αλάθητο. Όμως για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να θυμηθούμε τις συνθήκες που επικρατούσαν στις αγορές, όταν αποκαλύφθηκε το μέγεθος του ελλείμματος και του χρέους. Οι συσχετισμοί των δυνάμεων εκείνη τη στιγμή στην Ευρώπη ήταν σε βάρος μας, θεωρούσαν ότι το πρόβλημα ήταν καθαρά ελληνικό και δεν μας έδιναν περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τις προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου να πείσει την Ε.Ε ότι το φαινόμενο δεν ήταν μόνο Ελληνικό, αλλά πρωτίστως Ευρωπαϊκό.
Τώρα που οι συσχετισμοί σταδιακά αλλάζουν στην Ευρώπη, οι συνθήκες είναι ώριμες για να διαπραγματευτούμε την τροποποίηση - βελτίωση του μνημονίου. Η νίκη του Ολάντ διαθέτει ισχυρή παραδειγματική σημασία. Σημαίνει τη διαφοροποίηση των εθνικών συσχετισμών δυνάμεων με ιδεολογικό περιεχόμενο. Τώρα φυσάει ένας άλλος άνεμος.
Ας μην ξεχνάμε ότι το μέλλον της Ελλάδος είναι στην Ευρώπη. Οι λογικές να καταγγείλουμε το μνημόνιο και να διαγράψουμε μονομερώς το χρέος, μοιάζουν με άλμα στο κενό.
Είναι αδιανόητο ότι η τύχη της Ελλάδος μπορεί να κρίνεται από την έκβαση μιας αφελέστατης μπλόφας. Εάν όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική, εάν οι εταίροι μας δεν μπλοφάρουν, ο κ. Τσίπρας αναλαμβάνει την ευθύνη για ότι συμβεί;
Η λογική ότι οι εταίροι μας μπλοφάρουν και παίζοντας εμείς τα ρέστα μας, θα πουν πάσο, μετατρέπει την πολιτική σε ένα απέραντο καζίνο και τους πολιτικούς σε χαρτοπαίκτες και τζογαδόρους.
Μιχάλης Σούμπλης
