φαίνεται να χάνεται η πυξίδα του μυαλού, του ήθους και της πολιτικής διαύγειας. Δίνουν το παρόν στο “γιατί” και “τι πρέπει να γίνει”. Το ίδιο το γεγονός είναι η αφορμή ή απλώς το θέαμα, και τα θεάματα κρατούν ελάχιστα, γιατί μετά κουράζουν και ενίοτε αποπροσανατολίζουν.
Το 24grammata.com ευχαριστεί τους συγγραφείς, που ανταποκρίθηκαν σε ελάχιστο χρόνο στο κάλεσμα του: Κώστα Κρητικό, Σωτήρη Αθηναίο, Γιώργος Πρίμπας, Απόστολο Θηβαίο, Μανώλη Δημελλά, Νάσο Κατσώχη, Carlo de Grandi, Αναστασία Γκίτση, Σοφία Αυγέρη, Αλεξάνδρα Μαυρίδου, Βασιλική Τζανάκου, Γιώργο Δαμιανό.
1. γράφει ο Γιώργος Πρίμπας
Όσο βάραγαν
Ξένους και Αναρχικούς
Είχες θέαμα.
2. Τυχαίο συμβάν
γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Δεν υπολόγισαν σωστά. Κανείς δεν υποψιάστηκε την καταστροφή. Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα αυτή τη φορά, παρά τη βιαιότητα της καταστάσεως. Ένα μεγάλο κομμάτι ασυδοσίας, λοιπόν, από γαλάζιο, φθαρμένο, με ίχνη ενός παλιού άσπρου, λαμπρού, κατέπεσε στα κεφάλια των καλεσμένων. Επικράτησε πανικός. Έριξαν με βιαιότητα νερό στο πρόσωπό τους για να συνέλθουν, έπειτα εμφανίστηκαν δήθεν ανεπηρέαστοι, συνειδητοποιημένοι.. Σταυροκοπήθηκαν που τούτη τη φορά κανείς δεν έπαθε τίποτε. Μα μέσα τους, βαθιά, εγνώριζαν πια καλά, τι σόι ζημιά μπορεί να προκαλέσει μια έρμαιη, ανεκτή ασυδοσία, τι φθορά μπορεί να επιφέρει μια τέτοια, δήθεν οικοδομημένη προοπτική.
3. Με το δηλητήριο να στάζει από τα μάτια.
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Εδώ στην χώρα του ποτέ, του σχεδόν πάντα, είναι που ψάχνουμε ξανά το υπαίθριο σφαγείο.
Εφιάλτες οριακών, κρατάνε κουδούνια παρασύροντας το κοπάδι στο τελευταίο, τελευταίο σύνορο.
Αν τύχει και ξεμακρύνεις άγρια ζώα, έτοιμα, χορτασμένα τρέλα,
θα σε κάνουν μια χαψιά.
Στο φόβο πάνω γράφει το όνομα του με καμάρι, ξεσπαθώνει, ήρθε η στιγμή να μας ξεσκίσει, να χαστουκίσει κάθε ανάσα, να στραγγίξει την πλαστή μας ελευθερία.
Αυγή θλιβερή η αποψινή, άρρωστοι χρυσοί πρωταγωνιστές μα πιο ανόητοι στέκουν οι μαρμαρωμένοι πολίτες του παραμυθιού.
Στην χώρα του ποτέ, του σχεδόν πάντα, γυρνώ και το άλλο μάγουλο μα θα κρατώ πιστόλι.
4. Για τους άλλους γράφω...
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Για ταπεινασμένα σκυλιά δε θα μιλήσω
Για τους άλλους γράφω, τους κατά, δική μου, φαντασίαν συμπολίτες μου
Όταν έγινε το περιστατικό βρισκόμουν στην πλατεία ενός μικρού χωριού στην Εύβοια. Δεν είχα δει πιο χαρούμενους ανθρώπους, ζητωκραυγές, σφυρίγματα, τα κινητά να “ανάβουν” και τα μάτια να γυαλίζουν λες και ανακάλυψαν τη γειτόνισσα με τον εραστή της, λες και έβαλε γκολ η ομάδα, λες και οι πεινασμένοι λύκοι βρήκαν ζεστό κρέας και το τραβούσαν όσο ήταν ακόμα ζωντανό για να χορτάσουν. Μόνο (!;) το 8% του χωριού είχε ψηφίσει τα πεινασμένα σκυλιά, αλλά όλη η πλατεία χαιρόταν με το κάζο της Κανέλλη. Θέαμα να ναι και ό,τι να 'ναι. Κάποιοι πετάχτηκαν και φώναζαν “άλλες δυο μονάδες θα ανέβουμε τώρα”, ενώ οι άλλοι τους κοίταγαν με βλέμμα που δήλωνε “μπράβο παιδιά, με την αξία σας ανεβήκατε”. Πλήρωσα τον καφέ και έφυγα απ το χωριό. Έφυγα γεμάτος οργή, θεωρώντας, μάταια, ότι στην πόλη θα είναι διαφορετικά. Βλέπετε ο καθένας κουβαλάει την Ελλάδα που θα ήθελε στην ψυχή του. Είναι θλιβερό αλλά μόνο σε τέτοια κανιβαλιστικά στιγμιότυπα καταλαβαίνεις ποιοι είναι, πραγματικά, οι συμπολίτες σου. Τελικά, έκανα λάθος που έφυγα. Έκανα λάθος να γυρίσω την πλάτη σε μια εμετική κοινωνία, που είτε θέλω, είτε δε θέλω την κουβαλάω μέσα μου...
5. σιγά τον “άνδρα”
γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος
Το είδαμε και αυτό να βιοπραγεί ένας “άνδρας” σε δυο γυναίκες και να θεωρείται πράξη άμυνας και αυτοπροστασίας.
Πρόβλημα ανδρισμού πρέπει να έχουν οξύτατο, αφού δεν είχαν τους όρχεις να ζητήσουν συγγνώμη, έστω και εκ των υστέρων.
Αν δεν ήταν στη τηλεόραση αυτός ο “άνδρας” και βρισκόταν στο δρόμο, κρατούσε μαχαίρι, όπλο ή γκλοπ, έχετε αναλογιστεί ποια θα ήταν η τύχη των διαφωνούντων, που θα είχαν το θράσος να διαφωνήσουν; Άλλωστε στο δρόμο βρίσκονται καθημερινά και έτσι ενεργούν, αλλά θέαμα δε βγάζουν.
6. Γράφει η Αναστασία Γκίτση
"Γι αυτό σου λέγω,
οι μάσκες πέσανε!
Ιδανικοί καιροί για ανεπαρκείς".
7. Στροφή στην ουσία
Γράφει ο Νάσος Κατσώχης
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω εκτενώς ένα απεχθές περιστατικό απεχθών ανθρώπων (των δύο κυρίως εμπλεκομένων στο επεισόδιο βουλευτών) , το οποίο κακώς προβάλλεται καθ' υπερβολή, γιατί θεωρώ ότι στην πιο κρίσιμη ώρα έρχεται να αποπροσανατολίσει πλήρως την κοινή γνώμη από απείρως πιο σοβαρά ζητήματα. Είναι γνωστό ότι τα κανάλια, χρόνια τώρα, παίζουν πάνω στην αρχέγονη ''έλξη'' που ασκούν στο φιλοθέαμον κοινό ειδεχθή περιστατικά βίας, εις άγραν της ημαρτημένης τηλεθέασης. Όσο ασχολούμαστε με τέτοια, τόσο αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο πάνω στο οποίο αναπαράγονται τέτοιες πρακτικές. Στροφή στην ουσία.
8. Γράφει η Βασιλική Τζανάκου
Κλάμα δριμύ, γέλωτας πένθιμος τι να διαλέξεις
εμφύλιο εμφύλιο σπαραγμό
της Θύμησης οι σκέψεις
Πολιτική κραυγή, πολιτική αμνησία
Που χει σαν μάνα την ασυδοσία
9. “Δε χτυπάμε γυναίκες”....αρκεί να μη διαφωνούν.
γράφει η Σοφία Αυγέρη
Μια απλή, λαϊκή και χιλιοειπωμένη φράση μου ήρθε στο μυαλό, όταν είδα σήμερα την εικόνα ενός νέου άνδρα, ακμαίου, καλοντυμένου και ευπαρουσίαστου, να γρονθοκοπά μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μητέρα του, με στυλ και δεξιοτεχνία μποξέρ… Τα αυλάκια του μυαλού, όπως γράφει και ο ποιητής, δεν τα ελέγχουμε, ό,τι γράφτηκε μέσα τους ούτε ξεγράφεται ούτε ρωτά πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα ξεπροβάλλει μπροστά μας. “Τη γυναίκα δεν τη χτυπάς ούτε με τριαντάφυλλο’’. Πάντα μου φαίνονταν γλυκανάλατη και σεξιστική αυτή η ρήση, συχνά δε χαμογελούσα ειρωνικά, όταν την άκουγα από ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας..
Αλήθεια μια παλιά, ινδική παροιμία, που μας ήρθε εξ Εσπερίας μόλις πριν από 100 περίπου χρόνια, στην Ελλάδα, πόσο γερά δέθηκε και στέριωσε μέσα στην προφορική μας παράδοση, ώστε να τη θεωρούμε δικιά μας! Το “ δε χτυπάμε γυναίκες’’ αποτέλεσε βασικό γνώμονα συμπεριφοράς των παππούδων και των πατεράδων μας απέναντι στις γυναίκες - έστω και μέσα σε ένα κλίμα μικροαστισμού και καθωσπρεπισμού, έστω και με παρεκκλίσεις - . Όλοι σεβάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων αυτή την αρχή ως αξιωματική, ακόμα και αν χτυπούσαν τη γυναίκα τους στο σπίτι ... Η ξένη γυναίκα όμως είναι άλλο... Ποιοι δεν τη σεβάστηκαν ; Οι βασανιστές στα ξερονήσια, στον εμφύλιο πόλεμο κάποιοι ΄΄πατριώτες΄΄, στην Κατοχή κάποιοι άλλοι .. Πολλοί μάλιστα από αυτούς μεταγενέστερα ζήτησαν συγχώρεση από τα θύματά τους , θύματα και οι ίδιοι μιας νοσηρής εποχής ..
Σε τέτοιες εποχές μόνο - που εγώ ευτυχώς δεν έζησα αλλά γνώρισα μέσα από τις μαρτυρίες των μεγάλων και από το ιστορικό υλικό - θα έπρεπε να απαντούν οι σκηνές ντροπής που κατέγραψε ο τηλεοπτικός φακός σήμερα, 7 του Ιούνη, με το 'κομμούνι’ ’να εξαπολύεται ως βρισιά από έναν Έλληνα νέο.-
10. Δίνη
γράφει η Αλεξάνδρα Μαυρίδου
Αλλάζουν τα όρια συνεχώς
Παλιό σκοτάδι μάς κύκλωσε ξανά
Φόβοι, σκιές, φαντάσματα
παραπλανιούνται στ' άδειο δωμάτιο
Χαράχτηκαν οι σιωπές στο πάτωμα
τρίζουν, κραυγάζουν "λύτρωση"
Απ' τις γρίλιες τρύπωσε το φως
κι η λάσπη ξανάγινε ζωή,
αναπνέει.
11. η βία δεν αρμόζει....
γράφει ο Carlo de Grandi
Με λύπη μου είδα τα σημερινά τεκταινόμενα έκτροπα που διαδραματίστηκαν στο κανάλι ΑΝΤ1, τα οποία είμαι βέβαιος, ότι είναι καταδικαστέα τοις πάσι.
Τέτοιου είδους βία δεν αρμόζει σ' ένα Δημοκρατικό Κράτος, το οποίο μάλιστα ήταν και ο προπομπός της μετάδοσης του πολιτισμού και του δημοκρατικού πνεύματος.
12. Ανεπαισθήτως με έκλεισαν...
γράφει ο Κώστας Κρητικός
Δεν ξέρω πως θα βγω από τούτη την Κρίση
αλλά ξέρω πως μπήκα:
μέσα από ένα χαζοκούτι, ολόγυμνος,
έχοντας ντύσει την ψυχική μου γύμνια με την ακριβότερη πορφύρα,
όπως κάνουν όλοι η Κροίσοι που δεν ξέρουν από Κρίση.
Δεν ξέρω πως θα βγω, δεν ξέρω και αν ακόμα θέλω να βγω.
Λατρεύω, όπως ο καπνιστής την νικοτίνη, αυτό το χαζοκούτι
μόνο που να, με ζάλισαν, ολημερίς, με αυτά τα χαστούκια και τις γκρίνιες τους
