Οι ΄Ελληνες ψηφοφόροι βρίσκονται μπροστά στην πιο καθοριστική ψηφοφορία από... γενέσεως ελληνικού κράτους. Πολλά είναι τα στοιχεία εκείνα που οδηγούν σε αυτήν την καθόλου μεγαλόστομη διαπίστωση.
Αρχικά, είναι πλέον γεγονός ότι ο ΄Ελληνας δεν καλείται να αποφασίσει για την κυβέρνηση της επόμενης τετραετίας, αλλά για ένα πολιτικό, και ίσως πολιτειακό, στάτους σε βάθος τουλάχιστον … εικοσαετίας…Η κυβέρνηση που θα αναδειχθεί από την κάλπη θα θέσει σε κίνηση δράσεις που θα επηρεάσουν καταλυτικά το μέλλον της πατρίδας μας. Οι ευρωπαίοι πιέζουν για διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή «επώδυνες» χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό…
Επιπλέον, στις εκλογές αυτές δε συγκρούονται κόμματα αλλά διαφορετικές λογικές, ίσως και ιδεολογίες. Απ’ τη μια ο παλαιοκομματισμός, που κατέστρεψε τη χώρα και τώρα «ποιεί την νήσσαν», ενδεδυμένος τη λεοντή του ευρωπαϊσμού – εκσυγχρονισμού. Ψηφίστε μας για να μείνουμε στο ευρώ, ειδάλλως… Από την άλλη η φέρελπις αλλά και αδοκίμαστη κεντροαριστερά, η οποία συχνά ολισθαίνει στην «παροχολογία», ενώ συχνά κατηγορείται για επίδειξη αλαζονείας…(απ’ τους μετρ του είδους βέβαια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ…)
Απ’ την άλλη πλευρά, για πρώτη φορά στην ιστορία ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος καταιγίζεται από τόσες αντιφατικές και συγκεχυμένες πληροφορίες. Η υπερπληροφόρηση ως γνωστόν οδηγεί συχνά στην παραπληροφόρηση και η τελευταία στην αποπληροφόρηση και « φτου» απ’ την αρχή. Ακόμα και οι λέξεις για πρώτη φορά παρουσιάζουν τόση σχετικότητα ως προς το εννοιολογικό περιεχόμενό τους. Αυτό θα μου πείτε δεν είναι νέο στην πολιτική. Το καινούριο στοιχείο όμως πλέον είναι ότι η ίδια λέξη αλλάζει εννοιολογικό φορτίο στο στόμα στελεχών του ίδιου κόμματος…(!) φέρνοντας σε αμηχανία τους υπόλοιπους ή καμιά φορά και στο στόμα του ίδιου προσώπου από μέρα σε μέρα… Κάτι δηλαδή σαν κυλιόμενος κωδικός ασφαλείας(!) Για παράδειγμα, τι σημαίνει «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» στο στόμα του Αντώνη, του Αλέξη και των συν αυτοίς; Πρόκειται για μια σοβαρή πολιτική πρόταση ή είναι πάλι μια προεκλογική πομφόλυγα σαν το «λεφτά υπάρχουν»…; Τα μηνύματα απ’ τις Βρυξέλλες (βλ. Βερολίνο) δεν είναι ενθαρρυντικά ως προς αυτό… Τι σημαίνει επίσης «ανάπτυξη»; Ολοι το «πιπιλίζουν» αλλά κανείς δεν εξηγεί πώς την εννοεί…
Και κάτι ακόμα: πρώτη φορά τα περιθώρια επιλογών είναι τόσο περιορισμένα. Δυστυχώς ο ελληνικός λαός, για να είμαστε ρεαλιστές, καλείται να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα υποφέρει … Γιατί οι προσφερόμενες λύσεις υπόσχονται αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, για να θυμηθούμε τη γνωστή φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ. ΄Ολοι οι δρόμοι, όπως τα κατάφεραν οι άφρονες πολιτικάντηδες που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας, θα είναι ανηφορικοί. Το παραδέχονται και οι ίδιοι πλέον σε κάποιες στιγμές – ελάχιστες η αλήθεια – πατριωτικής έξαρσης…και ειλικρίνειας.
Αλλά το κυριότερο είναι άλλο. Πρώτη φορά ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος θα σταθεί μπροστά στην κάλπη τόσο φοβισμένος… Αλήθεια, πόση ελευθερία μπορεί να χωρέσει μέσα στο φόβο; Πόση δημοκρατία; Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο σύμπτωμα πλέον στην πολιτική μας ζωή… Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά φύονται όλα αυτές οι ακροδεξιές παραφυάδες, οι οποίες θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια τη δημοκρατία. Αν και ταπεινά πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσουν τέτοιου είδους εκτροπές, διότι ο ΄Ελληνας έχει μια φυσική, σχεδόν ενστιγματική, αποστροφή για οτιδήποτε υποκρύπτει διαχωρισμό και περιορισμό των ελευθεριών. ΄Ισως κάποιοι θεωρήσουν αυτήν την άποψη αφελή αλλά μια δεύτερη σκέψη και μια μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας πιστεύω ότι το επιβεβαιώνει.
Φυσικά, δε θα συμφωνήσουμε συνέλληνες, τουλάχιστον σε όλα. Αυτό σημαίνει ότι στις εκλογές της 17ης Ιούνη οι επιλογές μας μπορεί να αντιτεθούν. Είμαι σίγουρος όμως ότι η όποια αντίθεση δε θα οδηγήσει σε σύγκρουση και ότι δε θα πρυτανεύσει η εμπάθεια. ΄Αλλωστε, όλοι την Ελλάδα μας αγαπάμε και, όποιοι άνθρωποι αγαπούν, έχουν πάντα αυτόν το μαγικό τρόπο να βρίσκουν μια βάση συνεννόησης. Και αυτό θα γίνει και τώρα. ΄Ο,τι και να γίνει, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, το ξημέρωμα της επόμενης μέρας πρέπει να μας βρει ενωμένους.
Αρχικά, είναι πλέον γεγονός ότι ο ΄Ελληνας δεν καλείται να αποφασίσει για την κυβέρνηση της επόμενης τετραετίας, αλλά για ένα πολιτικό, και ίσως πολιτειακό, στάτους σε βάθος τουλάχιστον … εικοσαετίας…Η κυβέρνηση που θα αναδειχθεί από την κάλπη θα θέσει σε κίνηση δράσεις που θα επηρεάσουν καταλυτικά το μέλλον της πατρίδας μας. Οι ευρωπαίοι πιέζουν για διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή «επώδυνες» χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό…
Επιπλέον, στις εκλογές αυτές δε συγκρούονται κόμματα αλλά διαφορετικές λογικές, ίσως και ιδεολογίες. Απ’ τη μια ο παλαιοκομματισμός, που κατέστρεψε τη χώρα και τώρα «ποιεί την νήσσαν», ενδεδυμένος τη λεοντή του ευρωπαϊσμού – εκσυγχρονισμού. Ψηφίστε μας για να μείνουμε στο ευρώ, ειδάλλως… Από την άλλη η φέρελπις αλλά και αδοκίμαστη κεντροαριστερά, η οποία συχνά ολισθαίνει στην «παροχολογία», ενώ συχνά κατηγορείται για επίδειξη αλαζονείας…(απ’ τους μετρ του είδους βέβαια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ…)
Απ’ την άλλη πλευρά, για πρώτη φορά στην ιστορία ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος καταιγίζεται από τόσες αντιφατικές και συγκεχυμένες πληροφορίες. Η υπερπληροφόρηση ως γνωστόν οδηγεί συχνά στην παραπληροφόρηση και η τελευταία στην αποπληροφόρηση και « φτου» απ’ την αρχή. Ακόμα και οι λέξεις για πρώτη φορά παρουσιάζουν τόση σχετικότητα ως προς το εννοιολογικό περιεχόμενό τους. Αυτό θα μου πείτε δεν είναι νέο στην πολιτική. Το καινούριο στοιχείο όμως πλέον είναι ότι η ίδια λέξη αλλάζει εννοιολογικό φορτίο στο στόμα στελεχών του ίδιου κόμματος…(!) φέρνοντας σε αμηχανία τους υπόλοιπους ή καμιά φορά και στο στόμα του ίδιου προσώπου από μέρα σε μέρα… Κάτι δηλαδή σαν κυλιόμενος κωδικός ασφαλείας(!) Για παράδειγμα, τι σημαίνει «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» στο στόμα του Αντώνη, του Αλέξη και των συν αυτοίς; Πρόκειται για μια σοβαρή πολιτική πρόταση ή είναι πάλι μια προεκλογική πομφόλυγα σαν το «λεφτά υπάρχουν»…; Τα μηνύματα απ’ τις Βρυξέλλες (βλ. Βερολίνο) δεν είναι ενθαρρυντικά ως προς αυτό… Τι σημαίνει επίσης «ανάπτυξη»; Ολοι το «πιπιλίζουν» αλλά κανείς δεν εξηγεί πώς την εννοεί…
Και κάτι ακόμα: πρώτη φορά τα περιθώρια επιλογών είναι τόσο περιορισμένα. Δυστυχώς ο ελληνικός λαός, για να είμαστε ρεαλιστές, καλείται να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα υποφέρει … Γιατί οι προσφερόμενες λύσεις υπόσχονται αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, για να θυμηθούμε τη γνωστή φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ. ΄Ολοι οι δρόμοι, όπως τα κατάφεραν οι άφρονες πολιτικάντηδες που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας, θα είναι ανηφορικοί. Το παραδέχονται και οι ίδιοι πλέον σε κάποιες στιγμές – ελάχιστες η αλήθεια – πατριωτικής έξαρσης…και ειλικρίνειας.
Αλλά το κυριότερο είναι άλλο. Πρώτη φορά ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος θα σταθεί μπροστά στην κάλπη τόσο φοβισμένος… Αλήθεια, πόση ελευθερία μπορεί να χωρέσει μέσα στο φόβο; Πόση δημοκρατία; Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο σύμπτωμα πλέον στην πολιτική μας ζωή… Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά φύονται όλα αυτές οι ακροδεξιές παραφυάδες, οι οποίες θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια τη δημοκρατία. Αν και ταπεινά πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσουν τέτοιου είδους εκτροπές, διότι ο ΄Ελληνας έχει μια φυσική, σχεδόν ενστιγματική, αποστροφή για οτιδήποτε υποκρύπτει διαχωρισμό και περιορισμό των ελευθεριών. ΄Ισως κάποιοι θεωρήσουν αυτήν την άποψη αφελή αλλά μια δεύτερη σκέψη και μια μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας πιστεύω ότι το επιβεβαιώνει.
Φυσικά, δε θα συμφωνήσουμε συνέλληνες, τουλάχιστον σε όλα. Αυτό σημαίνει ότι στις εκλογές της 17ης Ιούνη οι επιλογές μας μπορεί να αντιτεθούν. Είμαι σίγουρος όμως ότι η όποια αντίθεση δε θα οδηγήσει σε σύγκρουση και ότι δε θα πρυτανεύσει η εμπάθεια. ΄Αλλωστε, όλοι την Ελλάδα μας αγαπάμε και, όποιοι άνθρωποι αγαπούν, έχουν πάντα αυτόν το μαγικό τρόπο να βρίσκουν μια βάση συνεννόησης. Και αυτό θα γίνει και τώρα. ΄Ο,τι και να γίνει, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, το ξημέρωμα της επόμενης μέρας πρέπει να μας βρει ενωμένους.
