του επικοινωνιολόγου Γιάννη Λέκκα
Η πρωτοβουλία Σαμαρά να περικόψει 30% του υπουργικού μισθού, όπως εξάλλου έκανε τις... προάλλες και ο Ολάντ στην Γαλλία, αποτελεί από μόνη της μία αξιοσημείωτη κίνηση. Στη χώρα του μνημονίου όπου πάνω από 2 εκατομμύρια Έλληνες είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, ήταν ηθικά απαράδεκτο ένας κοινοβουλευτικός υπουργός ή υφυπουργός να λαμβάνει αποζημίωση 98.760 ευρώ ετησίως και ένας εξωκοινοβουλευτικός 91.320. Μιλάμε για ασύλληπτα στο νου ποσά, ξέχωρα από τις μίζες και τα "δωράκια" που αρκετοί υπουργοί ελάμβαναν κατά το παρελθόν.
Το 1 εκατομμύριο και κάτι ευρώ που θα εξοικονομηθούν από την μείωση των υπουργικών μισθών είναι σαφώς σημαντικό, όμως αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό για τα κατεστραμμένα δημοσιονομικά του κράτους μας. Όσο σημαντικός και αν είναι ο συμβολισμός αυτής της κίνησης, θα χάσει γρήγορα την σημασία του αν δεν ληφθούν μέτρα και για τον απλό κόσμο που βλέπει τους κόπους μιας ζωής να εξαντλώνται μέσα στα 4 χρόνια της κρίσης. Οι εκατομμύρια άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι μορφωμένοι 25άρηδες που ο μισθός τους ισούται το 1/10 του νέου μισθού των υπουργών, πρωτίστως καίγονται για την επιβίωση με το πενιχρό εισόδημά τους, και όχι για το αν θα μειωθούν χίλια ή δύο χιλιάδες ευρώ οι παχυλοί μισθοί των κυβερνητικών μελών.
Καλή λοιπόν σε συμβολικό επίπεδο η πρωτοβουλία Σαμαρά, όμως οι προτεραιότητες στην περίπτωσή μας είναι άλλες. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει άμεσα πως θα γίνει πράξη μία σειρά μέτρων όπως η επαναφορά του εξευτελιστικού κατώτατου μισθού σε ανθρώπινα επίπεδα, η αποκατάσταση του επιδόματος ανεργίας από το οποίο εξαρτούνται εκατομμύρια οικογένειες, η επαναφορά της μετενέργειας, η κατάργηση των χαρατσιών για μικρομεσαίους και ανέργους, η ρύθμιση χρεών για υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα και, πάνω απ' όλα, η θέσπιση αναπτυξιακών μέτρων που τόσο απαραίτητα είναι για να κινηθεί η αγορά. Μόνο έτσι θα διασωθούν η κοινωνία και η οικονομία από το διαφαινόμενο τέλμα τους.
Και κλείνοντας, αξίζει να υπενθυμισθεί η λαϊκή φράση ότι θυσία δεν είναι να στερείσαι από αυτά που σου περισσεύουν αλλά από αυτά που σου λείπουν. Και η πλειοψηφία των τρέχοντων υπουργών δεν στερείται προσωπικής περιουσίας ή σταθερού εισοδήματος, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως πρόκειται είτε για πανεπιστημιακούς, είτε για επί χρόνια βουλευτές. Αν μπορούν να χαρίσουν στον λαό ακόμα μεγαλύτερο μέρος από τον μισθό τους ας το κάνουν. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο ο προκλητικός μισθός τους όσο η οικονομική εξαθλίωση και κοινωνική εξουθένωση των Ελλήνων που "ζουν" με μικρό ή με καθόλου μισθό. Ας βρουν επιτέλους οι νέοι υπουργοί τις χειροπιαστές λύσεις που έχει ανάγκη η κοινωνία και ας δώσουν στους εαυτούς τους ότι μισθό θέλουν. Η θυσία που οφείλουν να επιτελέσουν δεν είναι να λάβουν από το κράτος μερικές χιλιάδες ευρώ λιγότερα, που έτσι και αλλιώς δεν θα τους λείψουν, αλλά να εργαστούν ανιδιοτελώς για να προσφέρουν ξανά στους Έλληνες και τις οικογένειές τους το δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή και αξιοκρατικό βίο. Μπορούν να κάνουν για εμάς αυτή την θυσία;
