Η ιστορία ξεκίνα το 480πχ όταν η σύγκλητος των ελληνικών στρατευμάτων αποφάσισε να...
εγκαταλείψει τις Θερμοπύλες ενώ ο Λεωνίδας να παραμείνει για να εξοικονομήσουν χρόνο και να ξαναοργανώσουν το στρατό. Ο Λεωνίδας έπρεπε ν’ αποφασίσει αν θα σώσει τον εαυτό του και τους 300 έστω κι αν καταστρεφόταν ο ελληνικός στρατός ή εάν θα θυσιαζόταν για το κοινό καλό. Την ιστορία όλοι τη γνωρίζουμε. Ο Λεωνίδας ως αληθινός ηγέτης φέρθηκε αναλόγως.
Πιο πρόσφατα, το 1825 ο Ιμπραήμ εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Ο Παπαφλέσσας παρακάλεσε τους αγωνιστές ν’ αντιδράσουν αλλά μάταια. Έχοντας το κυρίαρχο φόβο πως θα θεωρηθούν επιθετικοί από την τότε ηγεσία και σκεπτόμενοι το συμφέρον τους αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτα και έμειναν αδρανείς. Ο Παπαφλέσσας προβάλει αντίσταση και σκοτώνεται έχοντας σαν σκοπό ν’ ανακόψει την επέλαση και να ξυπνήσει τον ελληνικό λαό. Άλλος ένας ηγέτης που φέρθηκε αντάξια του μεγέθους του.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως όλα αυτά είναι ξεπερασμένα και μακριά από το σήμερα. Δυστυχώς όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην σημερινή πολιτική αρχή λείπει ο ηγέτης, αυτός που θα οδηγήσει τη χώρα πέρα από το προσωπικό και το κομματικό όφελος, πέρα από κάθε κοροϊδία. Ο λαός αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι ευάλωτος και εύπιστος μπορεί όμως την επόμενη στιγμή να μετατραπεί σε δυνατό και επικίνδυνο. Επιβάλλεται οι 300, όχι του Λεωνίδα αλλά του σημερινού κοινοβουλίου, να καταλάβουν ότι το κοινωνικό όφελος προέχει του προσωπικού. Κάποιος από τους δυο πρέπει να θυσιαστεί και σ’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας, ο ηγέτης (οι πολιτικοί) ή ο λαός. Άραγε υπάρχουν πραγματικοί ηγέτες σήμερα; Η ιστορία είναι στα χέρια τους.
