Γράφει ο Βασίλης Θασίτης
Αίσθηση και πολλές συζητήσεις προκάλεσε η χθεσινή αποκάλυψη της «δημοκρατίας» ότι η Ρένα Δούρου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και «υπαρχηγός» του Αλέξη Τσίπρα, έχει αποκρύψει από...το βιογραφικό της τη συνεργασία της με το Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων του υπουργείου Εθνικής Αμυνας κατά την «αμαρτωλή» περίοδο του Ακη Τσοχατζόπουλου και (στη συνέχεια) του Γιάννου Παπαντωνίου.
Η κυρία Δούρου υποχρεώθηκε να επιβεβαιώσει την αποκάλυψη, αλλά πιάστηκε «οφσάιντ» με τις παραπλανητικές δικαιολογίες που επικαλείται για την «πρόσληψή» της. Επίσης, αυτό στο οποίο δεν απαντά είναι γιατί έχει αποκρύψει από το βιογραφικό της τη συνεργασία με το εν λόγω Ινστιτούτο την περίοδο Τσοχατζόπουλου. Το ερώτημα γίνεται εντονότερο από τη στιγμή που η ίδια θεωρεί ότι όλα έγιναν αξιοκρατικά και άμεμπτα.
Το θέμα εξελίσσεται σε μείζον, από ηθικής και πολιτικής πλευράς, τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την κυρία Δούρου, καθώς το κλίμα έχει ήδη επιβαρυνθεί από τις προσχωρήσεις στην Κουμουνδούρου πρώην στενών συνεργατών του κ. Τσοχατζόπουλου.
Μάλιστα η σημερινή βουλευτής, εκτός από τη συνεργασία της με τον εξ απορρήτων του τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας Γιάννη Δρόσο, που ήταν επικεφαλής του Ινστιτούτου, φέρεται να συνεργαζόταν στενά και με τον έτερο έμπιστο του κ. Τσοχατζόπουλου, Βαγγέλη Χωραφά, ο οποίος στηρίζει τώρα κι αυτός -όπως ο Αντ. Κοτσακάς- τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Χωραφάς ήταν για χρόνια διευθυντής του επιτελείου (ΕΠΥΕΘΑ) του κ. Τσοχατζόπουλου με πολύ αυξημένες αρμοδιότητες.
Με τον κ. Δρόσο (στον οποίο ο κ. Τσοχατζόπουλος είχε αναθέσει παράλληλα και την κομβική θέση του αναπληρωτή γενικού διευθυντή αμυντικής βιομηχανίας, έρευνας και τεχνολογίας) λάμβανε μέρος και σε συσκέψεις με άλλα επιτελικά στελέχη της ομάδας εργασίας του Ινστιτούτου.
Εμφανώς αμήχανη η κυρία Δούρου, αναφερόμενη στην αποκάλυψή μας, έκανε λόγο για «ανυπόστατα δημοσιεύματα» και «ψεύδη», αλλά επί της ουσίας επιβεβαιώνει το δημοσίευμα μέχρι κεραίας: «Δυστυχώς και η πολιτική, το σύμπαν ολόκληρο είναι πλέον κίτρινα... Τους υπουργούς δεν τους βάλαμε εμείς στις θέσεις τους, ούτε θα εργαζόμαστε σε έναν χώρο μόνο αν οι υπουργοί είναι της αρεσκείας μας. Το συγκεκριμένο Ινστιτούτο δεν είναι του Ακη Τσοχατζόπουλου ή του Γιάννου Παπαντωνίου αλλά ανήκε στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Γυρνώντας από τις σπουδές μου στο εξωτερικό έστειλα ένα βιογραφικό το 2001 και προσλήφθηκα αμέσως χωρίς να έχω κάποιον να βοηθήσει ως είθισται... Κάθισα σε αυτό δύο χρόνια και το 2003 παραιτήθηκα.
Αυτά τα δύο χρόνια που δούλεψα ως αναλύτρια, δεν είχα δει ποτέ τους υπουργούς, αλλά γνώρισα πολύ σημαντικές προσωπικότητες και επιστήμονες που πέρασαν από εκεί, συνεργαστήκαμε και έμαθα αρκετά πράγματα. Φτάνει με αυτά τα δημοσιεύματα πάει πολύ... πια!!!».
Οι αβάσιμες δικαιολογίες της Δούρου και η σιωπή για την απουσία από το βιογραφικό
Στο άγχος της να δικαιολογήσει τη συνεργασία που είχε στο διάστημα 2001-2003 (όταν «μεγαλουργούσαν» οι κ. Τσοχατζόπουλος και Παπαντωνίου, τους οποίους κατά τα λοιπά ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί συνυπεύθυνους για την καταστροφή της Ελλάδας), η κυρία Δούρου προβάλλει δικαιολογίες που για τους γνωρίζοντες δεν ευσταθούν. Προσπαθεί να παραπλανήσει, αλλά δεν το καταφέρνει.
Κατ' αρχάς, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του ΥΠΕΘΑ «το ΙΑΑ είναι ΝΠΙΔ εποπτευόμενο από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Ιδρύθηκε το 1996 (ΠΔ 320/ΦΕΚ Α' 217 / 1996) και άρχισε να λειτουργεί εντός του 1998. Διοικείται από επταμελές Δ.Σ., το οποίο διορίζεται από τον υπουργό Εθνικής Αμύνης. Η χρηματοδότησή του προέρχεται κυρίως από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ενώ μέρος των λειτουργικών του εξόδων καλύπτεται από τις εκδόσεις και τη συμμετοχή του σε εθνικά και ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα».
Είναι προφανές, επομένως, ότι το Ινστιτούτο ναι μεν υπάγεται στο υπουργείο αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί «τσιφλίκι» του υπουργού. Κατά δεύτερον, η κυρία Δούρου γιατί δεν εξηγεί με ποια ακριβώς διαδικασία προσλήφθηκε; Με διαγωνισμό; Επί τη βάσει του πτυχίου της και μόνον; Ποιος έκανε την επιλογή; Ο κ. Δρόσος; Ο κ. Χωραφάς; Κάποιος ανώτερος των δύο και για ποιον λόγο; Η ίδια διατείνεται ότι δεν τη βοήθησε κανείς, αν και αποτελούσε κοινό μυστικό ότι το Ινστιτούτο ήταν «άντρο» βολέματος ημετέρων και φίλων του κ. Τσοχατζόπουλου.
Προκαλεί επίσης εντύπωση το γεγονός ότι «προσλήφθηκε» ως αναλύτρια σε θέματα τουρκικής πολιτικής, αν και δεν είχε καμιά σχετική εμπειρία καθώς, όπως αναγνωρίζει και η ίδια, βρισκόταν σε πολύ νεαρά ηλικία και μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της σε ένα μάλλον πολύ συνηθισμένο αντικείμενο, τις πολιτικές επιστήμες, ύστερα από τη φοίτησή της στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης. Θα είχε λοιπόν ενδιαφέρον να εξηγήσει ποια ακριβώς ήταν η δραστηριότητά της ως αναλύτρια αυτή τη διετία και ποια η συγκεκριμένη σχέση εργασίας που είχε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι είχε συμμετάσχει στη συγγραφή βιβλίου του Ινστιτούτου το 2002 με θέμα «το τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001»...
