«Σας έριξα τώρα στα βαθιά νερά. Μάθετε, λοιπόν, να κολυμπάτε για να μην πνιγείτε» δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1980 στους Έλληνες βιομήχανους και ουσιαστικά ολόκληρο το λαό καμαρώνοντας για την...
επιτυχία του να καταστήσει την Ελλάδα το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας.
Το αν φυσικά δικαιώθηκε σε αυτή του την επιλογή, αρκεί μια σύγκριση της οικονομίας της χώρας μας τις δεκαετίες του 1960 και 1970 με το σήμερα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αφού επρόκειτο για μια μεγάλη εθνική επιτυχία, θα όφειλε λογικά να είχε παραμείνει στην πρωθυπουργία και το τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας για να καταγάγει μια ακόμη εκλογική νίκη τον Οκτώβριο του 1981, αντί να αποδράσει ως συνήθως πριν από μια ήττα, με ασφαλή προορισμό εκείνη τη φορά το λιμάνι της προεδρικής καρέκλας.
Έχει όμως ιδιαίτερη αξία να σταθούμε στη ρήση του αυτή, την οποία πολλοί νεοδημοκράτες ανασύρουν με καμάρι για έναν άνθρωπο στον οποίο απέδωσαν το χαρακτηρισμό του εθνάρχη. Τώρα πως κάποιος με πρωταγωνιστικό ρόλο σε μεγάλες εθνικές τραγωδίες (υπουργός άμυνας κατά τη δική μας “νύχτα των κρυστάλλων” στην Κωνσταντινούπολη το 1955 -πρωθυπουργός λίγες ημέρες αργότερα- και συγκρατήσας στα σύνορα τα πλήθη των μουσουλμάνων που έφευγαν φοβούμενοι τα αντίποινα, πρωθυπουργός κατά τη δεύτερη καταστροφική φάση του Αττίλα στην Κύπρο) και που ουδέποτε έλαβε σε ψήφους ένα τέτοιο ποσοστό μέσω του οποίου να καταδεικνύεται μια ευρύτατη λαϊκή αποδοχή, χαρακτηρίζεται εθνάρχης αδύνατω να το κατανοήσω.
Επανέρχομαι όμως στην επίμαχη φράση. Ας την ξαναδούμε. «Σας έριξα τώρα στα βαθιά νερά. Μάθετε, λοιπόν, να κολυμπάτε για να μην πνιγείτε».
Ο Καραμανλής εμέσως πλην σαφώς ομολογούσε με τη φράση αυτή και τη δική του αποτυχία καθώς μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια πρωθυπουργίας κατά την οποία ο ελληνικός λαός “δεν είχε μάθει να κολυμπά” ενώ ως Πιλάτος αντί για ηγέτης μετέθετε την ευθύνη της εκμάθησης κολύμβησης απευθείας στον ελληνικό λαό και όχι και στον εαυτό του καθώς ήταν στο τιμόνι χώρας.
Πώς μπορεί όμως κανείς να μάθει μόνος του κάτι τόσο επικίνδυνο που μπορεί τελικά να του στοιχίσει τη ζωή; Όπως και συνέβη τελικά.
Αλλά και πως να διδάξει το κολύμπι ο Καραμανλής όταν και ο ίδιος είχε μάθει τον ελληνικό λαό να πλατσουρίζει στα ρηχά με μπρατσάκια και στρώμα θαλάσσης; Και επί δικών του ημερών προ της επταετίας δεν αρκούσε ένα χειρόγραφο σημείωμα στελέχους της ΕΡΕ για να διοριστείς; Είναι ψέμματα ότι του παρουσιάστηκε έκθεση γερμανικού οίκου αξιολόγησης για το ΙΚΑ η οποία τότε συνιστούσε την απομάκρυνση 7000 υπαλλήλων του για να απαντήσει “πολύ ωραία αλλά πού θα τους βάλουμε αύριο όλους αυτούς;”;
Στη δεύτερη δε φάση της πολιτικής του κυριαρχίας ξεκίνησε ένα τσουνάμι κρατικοποιήσεων και ρουσφετολογικών προσλήψεων που οδήγησαν στα πρώτα στάδια του εκτροχιασμού της ελληνικής οικονομίας για να συνεχιστεί φυσικά επί ΠΑΣΟΚ. Το λογαριασμό όμως τον επιλογών αυτών τον έστειλαν στους Ελληνες φορολογούμενους ενώ οι κρατικοποιημένες εταιρείες απαξιώθηκαν και ξεπουλήθηκαν.
Αφού λοιπόν έμαθε τους Έλληνες να πλατσουρίζουν πάνω στο αερόστρωμα, ήρθε τους έδωσε μια και τους πέταξε στα βαθιά νερά. Το ομολόγησε μερικώς πλαγίως αλλά ο τυφλός πολιτικός οπαδισμός μετέτρεψε και αυτή ακόμη τη ρήση σε χρυσό απόφθεγμα.
Αν αντιστοίχως εσείς ή εγώ πάρουμε τα παιδιά μας και τα πετάξουμε στα ανοικτά δίχως να γνωρίζουν κολύμπι, θα χαρακτηριστούμε εγκληματίες με τη δίκαιη λαϊκή απαίτηση να μας κρεμάσουν ανάποδα στο Σύνταγμα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που το έκανε σε έναν ολόκληρο λαό, χαρακτηρίστηκε απλά εθνάρχης.
επιτυχία του να καταστήσει την Ελλάδα το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας.
Το αν φυσικά δικαιώθηκε σε αυτή του την επιλογή, αρκεί μια σύγκριση της οικονομίας της χώρας μας τις δεκαετίες του 1960 και 1970 με το σήμερα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αφού επρόκειτο για μια μεγάλη εθνική επιτυχία, θα όφειλε λογικά να είχε παραμείνει στην πρωθυπουργία και το τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας για να καταγάγει μια ακόμη εκλογική νίκη τον Οκτώβριο του 1981, αντί να αποδράσει ως συνήθως πριν από μια ήττα, με ασφαλή προορισμό εκείνη τη φορά το λιμάνι της προεδρικής καρέκλας.
Έχει όμως ιδιαίτερη αξία να σταθούμε στη ρήση του αυτή, την οποία πολλοί νεοδημοκράτες ανασύρουν με καμάρι για έναν άνθρωπο στον οποίο απέδωσαν το χαρακτηρισμό του εθνάρχη. Τώρα πως κάποιος με πρωταγωνιστικό ρόλο σε μεγάλες εθνικές τραγωδίες (υπουργός άμυνας κατά τη δική μας “νύχτα των κρυστάλλων” στην Κωνσταντινούπολη το 1955 -πρωθυπουργός λίγες ημέρες αργότερα- και συγκρατήσας στα σύνορα τα πλήθη των μουσουλμάνων που έφευγαν φοβούμενοι τα αντίποινα, πρωθυπουργός κατά τη δεύτερη καταστροφική φάση του Αττίλα στην Κύπρο) και που ουδέποτε έλαβε σε ψήφους ένα τέτοιο ποσοστό μέσω του οποίου να καταδεικνύεται μια ευρύτατη λαϊκή αποδοχή, χαρακτηρίζεται εθνάρχης αδύνατω να το κατανοήσω.
Επανέρχομαι όμως στην επίμαχη φράση. Ας την ξαναδούμε. «Σας έριξα τώρα στα βαθιά νερά. Μάθετε, λοιπόν, να κολυμπάτε για να μην πνιγείτε».
Ο Καραμανλής εμέσως πλην σαφώς ομολογούσε με τη φράση αυτή και τη δική του αποτυχία καθώς μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια πρωθυπουργίας κατά την οποία ο ελληνικός λαός “δεν είχε μάθει να κολυμπά” ενώ ως Πιλάτος αντί για ηγέτης μετέθετε την ευθύνη της εκμάθησης κολύμβησης απευθείας στον ελληνικό λαό και όχι και στον εαυτό του καθώς ήταν στο τιμόνι χώρας.
Πώς μπορεί όμως κανείς να μάθει μόνος του κάτι τόσο επικίνδυνο που μπορεί τελικά να του στοιχίσει τη ζωή; Όπως και συνέβη τελικά.
Αλλά και πως να διδάξει το κολύμπι ο Καραμανλής όταν και ο ίδιος είχε μάθει τον ελληνικό λαό να πλατσουρίζει στα ρηχά με μπρατσάκια και στρώμα θαλάσσης; Και επί δικών του ημερών προ της επταετίας δεν αρκούσε ένα χειρόγραφο σημείωμα στελέχους της ΕΡΕ για να διοριστείς; Είναι ψέμματα ότι του παρουσιάστηκε έκθεση γερμανικού οίκου αξιολόγησης για το ΙΚΑ η οποία τότε συνιστούσε την απομάκρυνση 7000 υπαλλήλων του για να απαντήσει “πολύ ωραία αλλά πού θα τους βάλουμε αύριο όλους αυτούς;”;
Στη δεύτερη δε φάση της πολιτικής του κυριαρχίας ξεκίνησε ένα τσουνάμι κρατικοποιήσεων και ρουσφετολογικών προσλήψεων που οδήγησαν στα πρώτα στάδια του εκτροχιασμού της ελληνικής οικονομίας για να συνεχιστεί φυσικά επί ΠΑΣΟΚ. Το λογαριασμό όμως τον επιλογών αυτών τον έστειλαν στους Ελληνες φορολογούμενους ενώ οι κρατικοποιημένες εταιρείες απαξιώθηκαν και ξεπουλήθηκαν.
Αφού λοιπόν έμαθε τους Έλληνες να πλατσουρίζουν πάνω στο αερόστρωμα, ήρθε τους έδωσε μια και τους πέταξε στα βαθιά νερά. Το ομολόγησε μερικώς πλαγίως αλλά ο τυφλός πολιτικός οπαδισμός μετέτρεψε και αυτή ακόμη τη ρήση σε χρυσό απόφθεγμα.
Αν αντιστοίχως εσείς ή εγώ πάρουμε τα παιδιά μας και τα πετάξουμε στα ανοικτά δίχως να γνωρίζουν κολύμπι, θα χαρακτηριστούμε εγκληματίες με τη δίκαιη λαϊκή απαίτηση να μας κρεμάσουν ανάποδα στο Σύνταγμα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που το έκανε σε έναν ολόκληρο λαό, χαρακτηρίστηκε απλά εθνάρχης.
