Το Φ βρίσκεται στο τέλος της αλφαβήτου, μα πρώτο στην καθημερινότητα του Έλληνα. Ακόμα και τότε που ήταν νεόπλουτος, μες στην μπόχα της πολιτιστικής του φτώχιας ζούσε.
Δεν ήξερε τι σημαίνει αίθουσα θεάτρου, κινηματογράφου, δεν ήξερε τι σημαίνει ξεφυλλίζω κάποιο έντυπο ή διαβάζω ένα βιβλίο. Αλλά ας μιλήσουμε και για την άλλη φτώχια την κανονική, με σάρκα και οστά, που μας κοιτάζει απορημένη, που την αφήσαμε να εισχωρήσει στις ζωές μας, χωρίς να σεβόμαστε το χρόνο που μας δόθηκε να ζήσουμε..
Το οξυμένο ένστικτο της επιβίωσης, ίσως να σώσει πολλούς από εμάς που παλεύουμε για τα προς το ζην, μα αυτό δεν επιβραβεύει κανενός είδους κώφευση, αποσιώπηση και επανάπαυση του κράτους.
Φτωχοί όπου ζουν σε σπίτια με προβλήματα υγρασίας, σε σκοτεινά σπίτια, σε σπίτια χωρίς θέρμανση. Φτωχοί όπου βάζουν το τελευταίο τους ευρώ στον καθρέφτη, να το κάνουν δύο! Σε μία σάπια κοινωνία που παίζει Μονόπολη με σκάνδαλα εκατομμυρίων. Εκατομμυρίων ευρώ. Εκατομμυρίων ανθρώπων. Πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπων, ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, χωρίς τους πρόσφατα πτωχεύσαντες. Δεκάδες περιουσίες δημιουργήθηκαν από το αίμα των φτωχών. Το αίμα νερό δε γίνεται όμως. Και θα έρθει η ώρα της δίψας όλων αυτών που μας κάνανε να λέμε το νερό νεράκι και τη ζωή, ζωούλα!
Φτωχοί είμαστε, μα πλούσιοι. Με έναν εσωτερικό πλούτο, που θα ντρεπόταν να τον αντικρίσει ακόμα και ο θησαυρός του Αλή Μπαμπά! Και άσε τα εύπορα καθάρματα, να φτιάχνουν βίλες, πατώντας επί πτωμάτων. Όλα αυτά τα πτώματα, μία νύχτα θα γίνουν zombie και θα αρχίσουν να ψάχνουν για βραδινό! Πλούσιε αυτής της χώρας, όταν σύντομα γίνεις κολατσιό, θα με κοιτάζεις με φτωχό βλέμμα, να σου χαρίσω πλούσια συγχώρεση; «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» θα σου λέει το βαθύπλουτο βλέμμα μου..
Δεν ήξερε τι σημαίνει αίθουσα θεάτρου, κινηματογράφου, δεν ήξερε τι σημαίνει ξεφυλλίζω κάποιο έντυπο ή διαβάζω ένα βιβλίο. Αλλά ας μιλήσουμε και για την άλλη φτώχια την κανονική, με σάρκα και οστά, που μας κοιτάζει απορημένη, που την αφήσαμε να εισχωρήσει στις ζωές μας, χωρίς να σεβόμαστε το χρόνο που μας δόθηκε να ζήσουμε..
Το οξυμένο ένστικτο της επιβίωσης, ίσως να σώσει πολλούς από εμάς που παλεύουμε για τα προς το ζην, μα αυτό δεν επιβραβεύει κανενός είδους κώφευση, αποσιώπηση και επανάπαυση του κράτους.
Φτωχοί όπου ζουν σε σπίτια με προβλήματα υγρασίας, σε σκοτεινά σπίτια, σε σπίτια χωρίς θέρμανση. Φτωχοί όπου βάζουν το τελευταίο τους ευρώ στον καθρέφτη, να το κάνουν δύο! Σε μία σάπια κοινωνία που παίζει Μονόπολη με σκάνδαλα εκατομμυρίων. Εκατομμυρίων ευρώ. Εκατομμυρίων ανθρώπων. Πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπων, ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, χωρίς τους πρόσφατα πτωχεύσαντες. Δεκάδες περιουσίες δημιουργήθηκαν από το αίμα των φτωχών. Το αίμα νερό δε γίνεται όμως. Και θα έρθει η ώρα της δίψας όλων αυτών που μας κάνανε να λέμε το νερό νεράκι και τη ζωή, ζωούλα!
Φτωχοί είμαστε, μα πλούσιοι. Με έναν εσωτερικό πλούτο, που θα ντρεπόταν να τον αντικρίσει ακόμα και ο θησαυρός του Αλή Μπαμπά! Και άσε τα εύπορα καθάρματα, να φτιάχνουν βίλες, πατώντας επί πτωμάτων. Όλα αυτά τα πτώματα, μία νύχτα θα γίνουν zombie και θα αρχίσουν να ψάχνουν για βραδινό! Πλούσιε αυτής της χώρας, όταν σύντομα γίνεις κολατσιό, θα με κοιτάζεις με φτωχό βλέμμα, να σου χαρίσω πλούσια συγχώρεση; «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» θα σου λέει το βαθύπλουτο βλέμμα μου..
