ΛΕΓΑΜΕ (προτείναμε) τεχνοκράτες. Ήρθε η ώρα τους. Δεν έκαναν πίσω οι «επαγγελματίες» από φιλότιμο.
Από ανάγκη μπήκαν στη γωνιά προσωρινά, με το «επάγγελμα» να δοκιμάζεται. Ωστόσο, η εξουσία δεν χορταίνεται και το βλέπουμε στο μελαγχολικό τους πρόσωπο. Πολιτικοί είναι και η λύσσα παραμένει. Γεννημένοι να μας κυβερνούν (χωρίς κάποιοι να’ χουν ποτέ δουλέψει στη ζωή τους) δεν αξιοποίησαν τίτλους για μεροκάματο και μόνο στης πολιτικής το μεροκάματο στήριξαν τη ζωή τους.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι μόνο αυτοί που φαίνονται (και φαίνονταν). Πίσω απ’ τους «πιστοποιημένους» και ορκισμένους ζει και αναπνέει ολόκληρος κόσμος που τρόμαξε απ’ τα απρόοπτα της πολιτικής μας ζωής. Και είναι δύσκολο να κρατάς ισορροπίες μη σε παρεξηγήσουν οι καινούριοι της εξουσίας και σου κόψουν τα φτερά. Και την εξέλιξη και τη σιγουριά της θέσης και του πόστου.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ασχολήθηκε μ’ αυτόν τον αφανή κόσμο του παρασκηνίου με τους εργαζόμενους, «εργαζόμενους» και λουφαδόρους πίσω απ’ τη βιτρίνα. Δεν τράβηξε το κουρτινάκι να τους δούμε, να τους καταγράψουμε και να αποτιμήσουμε τη δουλειά τους. Κι αν δεν τα «βγάζουν τα λεφτά τους» ως σύμβουλοι, μετακλητοί είτε αμετάθετοι και αναπόσπαστοι «ισοβίτες» των γραφείων και των διαδρόμων;
ΕΧΟΥΜΕ τηλεόραση με προγράμματα και εκπομπές, πήξαμε σε μικρολογούντες, ερευνητές και αναλυτές, αλλά δεν μας έκανε κανένας τους τη χάρη να μας ανοίξει τα μάτια για τον παραπάνω αφανή κόσμο της παραεξουσίας. Και τι να κάνει; Είναι απλό, ενημερωτικό και αποτελεσματικό. Να φορτωθεί μια κάμερα ο δημοσιογράφος (με το επιτελείο του) και να «εισβάλει» στα…στέκια τους. Εκεί όπου ανάβουν τα τηλέφωνα για δημόσιες σχέσεις των λειτουργών της παραεξουσίας. Να τους αιφνιδιάσει νόμιμα και χωρίς «ρετούς» για εικόνα αλλιώτικη, φτιαχτή και βολική, στρατιώτες της φασίνας που περιμένουν τον στρατηγό.
ΑΠΟ γραφείο σε γραφείο και καταγραφή. Ποιος, πόσοι και πού δουλεύουν, πότε διορίστηκαν και πόσα παίρνουν. Σε ειδική στήλη το τελευταίο και με υπογραφές, πριν απ’ την τελική του υπουργού. Κι ύστερα; Ιδού πεδίον δόξης και παρθένο έδαφος για την τηλεόραση και τους ανθρώπους της. Για την αλήθεια πάνω σε ένα απλό χαρτί. Χωρίς βολικά ψιμύθια για’ κείνους που πασκίζουν να την κρύψουν.
ΝΑ ξαναπάμε στους τεχνοκράτες. Δεν είναι οι καλλίτεροι, είναι οι πιο συμφέροντες. Με ημερομηνία λήξης και χωρίς το μικρόβιο της επανεκλογής που γεννάει όλα τα πολιτικά δεινά των πολιτικών καριέρας που…καραδοκούν.
