Και πολύ σωστά.
Διότι έτσι ανακαλύπτεις το διαφορετικό, το αλλότριο, που μπορεί να έχει δώσει διαφορετικές και ίσως καλύτερες απαντήσεις από σένα, στα κοινά ερωτήματα της Ύπαρξης.
Και μαθαίνεις να σέβεσαι τον Άλλον.
Ωστόσο, το αρχετυπικό πρότυπο του Ταξιδευτή, είναι ο Οδυσσέας.
Κι ο Οδυσσέας δεν δίστασε να φονεύσει ανελέητα τους λαθροεισβολείς μνηστήρες, που είχαν προσβάλλει τον κόσμο του.
Ητανε ρατσιστης ο Οδυσσεας;
Ασφαλως οχι!
Περιπλανώμενος στο διαφορετικο, στο ανοίκειο, στα απεραντα πεδια των παθων και της γνωσης, ο αγαπημενος της Αθηνάς, εμαθε να προστατευει αυτο το ελαχιστο που μας οριζει στον Κοσμο.
Τα λατρεμενα προσωπα, τη μητερα Γλωσσα, εναν βωμο, τους ωραιους νεκρους μας.
Και που χωρις αυτα, χωρις τα σημεια αναφορας μας, χωρις να εχωμε γινει πρωτα εμεις το ταξιδι μας, κανενα αλλο ταξιδι δεν εχει να μας πει τιποτα.
Αναλαφροι και μετεωροι, με τους καθορισμους μας στο πουθενα, δεν ειμαστε παρα λήκυθοι τρυπητοί.
Διατρητα αγγεια, που οσο και αν πασχιζουνε να τα γεμισουνε με Νουν και Γνωσιν, θα παραμενουνε αδειανα.
Και ετσι ο Οδυσσεας, ανελαβε την ευθυνη του αιματος και εξοντωσε τους λαθροεισβολεις εως τον τελευταιον.
Χωρις ελεος.
Χωρις παθος.
Διότι στα μεγάλα ταξίδια του, όπως διδάχτηκε να σέβεται τον Άλλον, διδάχτηκε να σέβεται και τον Εαυτό σου.
