των προτέρων το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου. Σκληρή κόντρα λοιπόν στην Ευρώπη με τους Νότιους να συσπειρώνονται γύρω από Ολλάντ και Μόντι, ενώ οι Βόρειοι βλέπουν τη Γερμανία ως εγγυήτρια της προώθησης των επιδιώξεων τους.
Τα πράγματα δεν φαίνονται τόσο εύκολα για την Ελλάδα, αφού χάσαμε πολύ χρόνο στις προεκλογικές περιόδους, κάτι που έπρεπε να έχει αποφευχθεί. Χαρακτηριστική της δύσκολης κατάστασης είναι η επιστολή που απέστειλε ο Αντώνης Σαμαράς στους ηγέτες της Ε.Ε., μέσω Παπούλια, ζητώντας ανάσα για την Ελλάδα. Ενδιαφέρον θα είχε να γνωρίζαμε σε τι τόνους είναι γραμμένη η συγκεκριμένη επιστολή, προκειμένου να βγουν συμπεράσματα, σε συνδυασμό με τις προγραμματικές δηλώσεις, για τις προθέσεις της κυβέρνησης σε σχέση με την αναμενόμενη διαπραγμάτευση των επαχθών όρων του Μνημονίου.
Σε ό,τι αφορά την κοινή γνώμη αρχίζει να υπάρχει έντονη αμφιβολία για το αν πράγματι θα υλοποιηθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις από τη ΝΔ αλλά και από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Οι δηλώσεις πάντως του υφυπουργού Εργασίας, Νίκου Νικολόπουλου, άφησαν να εννοηθεί ότι η αποκατάσταση μισθών και συντάξεων θα γίνει μετά το Μεσοπρόθεσμο, δηλαδή το 2016! Ελπίζουμε να μην είναι αυτή η τακτική της συγκυβέρνησης, γιατί τότε η δημοτικότητά της θα πέσει κατακόρυφα με φυσική συνέπεια την κατάρρευση.
Η κατάσταση είναι σίγουρα δύσκολη, αλλά με το να κρύβονται οι πολιτικοί αδυνατούν να προσφέρουν το οτιδήποτε. Στην παρούσα φάση οι κυβερνώντες μοιάζουν με τον στρουθοκάμηλο, που έχοντας το κεφάλι του μέσα στη γη, περιμένει να φύγει ο εχθρός. Ο εχθρός όμως δεν φεύγει παρά μόνο όταν καταλάβει ότι απέναντί του έχει ένα αποφασισμένο κράτος, έτοιμο να αντιμετωπίσει με τα κατάλληλα «όπλα» την όποια αυταρχική πολιτική που στρέφεται εναντίον του.
Κύριοι πολιτικοί, η Ελλάδα δεν είναι τυχαία χώρα. Έχει απεριόριστες δυνατότητες και μακραίωνη ιστορία. Δυστυχώς αυτά δεν φτάνουν, εάν δεν συνοδεύονται από ρεαλιστικές και πολυδιάστατες πολιτικές μακροχρόνιας εμβέλειας. Οι Έλληνες απανταχού μοιάζουμε με τα ελεφαντάκια στο τσίρκο, τα οποία από μικρά τα δένουν σ’ ένα πασαλάκι, το οποίο μεγαλώνοντας το βλέπουμε σαν αξεπέραστο εμπόδιο για ελευθερία, ενώ το σίγουρο είναι πως με μια μας κίνηση, αρκεί να είναι η ενδεδειγμένη και την κατάλληλη χρονική στιγμή, το πασαλάκι «ξεριζώνεται» και οι αλυσίδες σπάνε.
Δεν θα είμαι ένας ακόμα, ο οποίος θα φωνάξει «ξυπνήστε ρε», αφού ήδη τα γεγονότα τα έφεραν έτσι, ώστε πολλοί από εμάς άνοιξαν το ένα μάτι και θα ανοίξουν και το άλλο μ’ όλα αυτά που έπονται. Το θέμα τώρα είναι να μην μας κυριεύσει ο φόβος πολίτες και πολιτικούς. Είναι άλλο να χάνεις από τον αντίπαλο και άλλο από τον φόβο. Έχουμε βγάλει χειρότερες μέρες και αυτό που ακούγεται δεν είναι επικήδειος αλλά προεόρτιο.
