Κάποια στιγμή όμως, πέραν του κορεσμού προστέθηκε και μια ακόμη παράμετρος που είχε σχέση με τα επιπλέον προσόντα που έπρεπε να έχει ένας σοσιαλιστής για να βρει δουλειά. Δεν αρκούσε δηλαδή να είσαι απλά θυρωρός πολυκατοικίας. Χρειαζόταν κι ένας τουλάχιστον μεταπτυχιακός τίτλος. Όπως αντιλαμβάνεστε άρχιζε η εποχή Σημίτη και ο σοσιαλιστής, συν τοις άλλοις, έπρεπε να είναι και τεχνοκράτης. Η ποιοτική αναβάθμιση του επαγγέλματος άνοιγε νέες προοπτικές πέραν του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα. Ήταν η ώρα η σοσιαλιστική τεχνογνωσία να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες της και στον ιδιωτικό τομέα. Κυρίως μάλιστα στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας, με έμφαση τα χρηματιστηριακά.
Και μετά ήρθε η επανίδρυση του κράτους όχι όμως και η «επανίδρυση» των επαγγελματιών σοσιαλιστών. Παρέμειναν τα χρόνια που ακολούθησαν στις θέσεις τους προκειμένου να υποδεχθούν τον… «λεφτά υπάρχουν». Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Εκείνο που παραμένει άγνωστο είναι το μέλλον του επαγγέλματος. Απ’ τη στιγμή μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ απέκτησε ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, η αναγνώριση του τίτλου σπουδών θα καταστεί μια ιδιαιτέρως πολύπλοκη υπόθεση. Θα υπερισχύσει το Λόουερ-ΠΑΣΟΚ έναντι του Μίτσιγκαν-ΣΥΡΙΖΑ ή το αντίστροφο; Και τι θα γίνει στη περίπωση που εξισωθεί το ΙΕΚ-ΔΗΜΑΡ με το πτυχίο του ΠΑΣΟΚ; Δύσκολοι καιροί για τη σοσιαλιστική εκπαίδευση.
statesmen.gr
