Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο αυξάνονται και οι κραυγές όλων εκείνων που θέτουν διλήμματα...
στον ελληνικό λαό, προκειμένου να τον οδηγήσουν εκεί που αυτοί επιθυμούν. Οι εκλογές, για κάποιους, είναι δημοψήφισμα για την παραμονή μας στην Ευρώπη, ενώ για άλλους δημοψήφισμα για το Μνημόνιο. Πόσο πρέπον, όμως, είναι να αποφασίζεις για το μέλλον σου με βάση απόλυτα διλήμματα, μηδενιστικής λογικής;
Ας ξεκινήσουμε την ανάλυση των δεδομένων σταδιακά, προκειμένου να μην καταλήξουμε σε κάποια αυθαίρετη προσέγγιση της πολιτικής πραγματικότητας. Στο πρώτο ερώτημα «Ευρώπη ή απομόνωση», ή αλλιώς «Ευρώ ή δραχμή», η απάντηση πρέπει να είναι σαφής και το μήνυμα "διαυγές". Έξοδος από το Ευρώ –πόσο μάλλον έξοδος χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα- ισοδυναμεί με ολοκληρωτική εθνική καταστροφή. Το ποσοστό του χρέους θα αυξηθεί αυτόματα από τη μία μέρα στην άλλη, το κόστος διαβίωσης θα είναι τεράστιο, θα υπάρξει τους πρώτους μήνες, τουλάχιστον, έλλειψη βασικών αγαθών (καύσιμα, φάρμακα, πρώτες ύλες, κλπ), ενώ και η ανεργία θα εκτιναχθεί στα ύψη. Όλα αυτά τις περισσότερες φορές οδηγούν σε εσωτερικές συγκρούσεις και κοινωνικές αναταραχές με ολέθριες συνέπειες για όλους. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να τονίσουμε πως η ενδεχόμενη αποχώρησή μας από το κοινό νόμισμα θα γινόταν αναγκαστικά εκ μέρους μας, από τη στιγμή που δε θα δεχόταν να μας χρηματοδοτήσει η Ε.Ε., εφόσον θα αρνούμασταν εξ’ ολοκλήρου να διαπραγματευθούμε μια βιώσιμη λύση για όλους.
Φυσικά, μια αποχώρησή μας από το Ευρώ θα είχε επιπτώσεις και στην ομαλή λειτουργία της νομισματικής ένωσης, καθώς μεγάλο πρόβλημα -μεγαλύτερο από το δικό μας- αντιμετωπίζουν και άλλες χώρες, πραγματικές ωρολογιακές βόμβες για την επιβίωση της Ευρωζώνης, όπως η Ισπανία και η Ιταλία (χωρίς να ξεχνάμε Πορτογαλία και Ιρλανδία). Όσο, όμως, ο καιρός περνάει, τόσο περισσότερο προετοιμασμένοι είναι όλοι για μια ενδεχόμενη αποχώρησή μας, και αυτό μάς στερεί ακόμα και τη δυνατότητα του αιφνιδιασμού εκ μέρους μας. Άρα, τελειώνοντας με αυτό το πρώτο δίλημμα, καταλαβαίνουμε ευκόλως τι συμφέρει τη χώρα μας. Η συγκυρία δεν ενδείκνυται για ριψοκίνδυνους πειραματισμούς.
Όμως, ας εξετάσουμε και το δεύτερο δίλημμα που τίθεται. «Μνημόνιο ή καταγγελία;». Είναι πασιφανές (ακόμα και σε όσους δύσπιστους επέμεναν εξαρχής) πως το Μνημόνιο και η συνταγή ύφεσης του ΔΝΤ απέτυχαν ΚΑΙ στη χώρα μας. Το δόγμα της συνεχής μείωσης του μισθολογικού κόστους και της ατέρμονης φορολογίας κρίθηκε, για άλλη μια φορά, καταστροφικό. Τέτοιου είδους προγράμματα, που ενδυναμώνουν το "σπιράλ της ύφεσης" οφείλουν να αλλάξουν, όχι απλά να διορθωθούν. Η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου θα είναι επιτυχής αν, και μόνο αν, συμπεριλαμβάνει ένα σαφή χρονοδιάγραμμα, σταδιακής, και κατά το δυνατόν γρήγορης, "απαγκίστρωσης" από αυτό το πρόγραμμα λιτότητας. Ειδάλλως, η μελλοντική καταστροφή θα είναι εξίσου οδυνηρή με εκείνη της άμεσης αποχώρησης μας από το ευρώ, και μάλιστα με αρκετά δυσμενέστερες προοπτικές ανάκαμψης!
Ο λαός, στην επερχόμενη εκλογική διαδικασία, θα πρέπει να αποφασίσει, καταρχήν, βραχυπρόθεσμα, προκειμένου να διασφαλίσει μια υποτυπώδη σταθερότητα για τη χώρα του, αλλά και για να δώσει στους κυβερνώντες μια ευκαιρία να υπερασπιστούν, με τον τρόπο που αναφέραμε παραπάνω, το μέλλον του τόπου. Εάν αυτοί δεν αντιληφθούν την πραγματικότητα και την κρισιμότητα των στιγμών ταχέως, θα αποτελέσουν μια για πάντα παρελθόν από το παρόν πολιτικό σύστημα που φαίνεται να ανακατασκευάζεται και να διαμορφώνεται πάλι από την αρχή.
