Τις μέρες αυτές που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εγώ θα ασκήσω γιά δεύτερη φορά το εκλογικό μου δικαίωμα, ίσως και τώρα που διαβάζεις, εγώ ο Έλληνας συμπολίτης σου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να επιλέγω...
ποιός πολιτικός προσανατολισμός θα καθορίσει τις τύχες της χώρας μου και θα χαράξει την πορεία μέσα στην καταιγίδα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, γιά την οποία δεν θεωρώ στο παραμικρό υπεύθυνο, τόσο εμένα, όσο εσένα ή οποιονδήποτε άλλον μέσο Ευρωπαίο πολίτη.
Παρακολουθώ την ευρωπαϊκή επικαιρότητα με επίκεντρο την γερμανική, αφού οι δεσμοί μου με την χώρα σου λογω συγγενικών μου προσώπων, αλλά και δικής μου πενταετούς παρεπιδημίας στην Γερμανία, είναι υπαρκτοί. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην χώρα μου, αλλά και στην δική σου αποκρύπτουν επιμελώς ειδήσεις και πληροφορίες που θα μας έκαναν πιό ενημερωμένους, και πιό έτοιμους να αντιμετωπίσουμε μιά εχθρική γιά μας διακυβέρνηση, η οποία καθιστά εμάς ελεύθερους να κάνουμε ότι μας διατάζουν, ενώ εξασφαλίζει και δίνει ασυλία στους διατάσσοντες.
Εχεις ακούσει και διαβάσει πολλά τώρα τελευταία για την χώρα μου και τους συμπατριώτες μου, τα περισότερα αρνητικά, τα οποία δεν θα επιχειρήσω να σχολιάσω ή να ανατρέψω. Παρομοίως έχω ακούσει και εγώ πολλά αρνητικά γιά τους δικούς σου συμπατριώτες και μάλιστα από ανθρώπους που ούτε στο χάρτη δεν μπορούν να βρουν την Γερμανία. Ειδικά αν έχεις ζήσει και δουλέψει εκεί, καταλαβαίνεις πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι αυτοί που τα λένε.
Το σημαντικότερο που πρέπει να λάβουμε υπ' όψι μας, είναι οτι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, ανεξάρτητα αν η χώρα διαμονής και εργασίας μας ειναι στον μηχανισμό διάσωσης ή αν ειναι μικρό ή μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαΪκής οικονομίας. Η πλήρης αυτονόμηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, από την εξυπηρέτηση των συναλλαγών της κοινωνίας σε ένα ανθρωπομορφοποιημένο εργαλείο γιά την επίτευξη του μέγιστου -παραπειστικά λεγόμενου- κέρδους, κλοπιμαία τα οποία διανέμονται μεταξύ μυημένων μελών μιάς κάστας, που αποτελεί λιγότερο από 1,5% του πληθυσμού, είναι η βασικότερη αιτία της σύγχρονης οικονομικής κρίσης. Η αυτονόμησή του φτάνει μέχρι και στην δημιουργία αξίας χρήματος, που προστίθεται ως μηδενικά στα αρχεία των Η\Υ.
Σε αυτό το περιβάλλον καλούμαστε να ζήσουμε και να εργαστούμε, αλλά κυρίως να απεμπολήσουμε τις εργασιακές διεκδικήσεις, που με κόπο τόσα χρόνια, βήμα βήμα κατακτήσαμε, μόνο και μόνο γιά να μετριασθούν οι ανισότητες του εργατικού κόστους μεταξύ δυτικού κόσμου και αναπτυσσόμενων χωρών (Ινδία, Κίνα).
Σε έχουν πείσει οτι η διάσωση της Ελλάδας βαρύνει τον Γερμανό φορολογούμενο και οτι οι Έλληνες καλοπερνάνε με αυτά τα χρήματα. Σε διαβεβαιώ πως αυτή η αντίληψη που προωθείται από αρκετά μέσα ενημέρωσης στη χώρα σου -και θα επεκταθεί τώρα και γιά την Ισπανία- δεν έχει καμμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο μηχανισμός διάσωσης δεν δίνει π.χ. χρήματα στην πολιτεία της Λουιζιάνα γιά να απαντληθούν οι πλημμυρισμένες εκτάσεις και η πόλη της Νέας Ορλεάνης, απαιτώντας τα πάλι πίσω με τόκο. Δεν πρόκειται γιά μία αναδιανεμητική διαδικασία μιάς κεντρικής Τράπεζας(FED), που στηρίζει μία φτωχή πολιτεία ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης απαιτεί κανονικό δανεισμό με στραγγαλιστικούς όρους όταν πρόκειται γιά διάσωση ενός μικρού κράτους, όροι οι οποίοι παραλείπονται όταν πρόκειται γιά την διάσωση μιάς Τράπεζας και ο δανεισμός μετατρέπεται σε χορηγία. Στην πρώτη λοιπόν περίπτωση ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης, στον οποίο μετέχει με μεγάλο ποσοστό η Deutsche Bank, αποκομίζει κέρδη από τον δανεισμό μιάς χώρας, η οποία δεσμεύεται με την ίδια της την εθνική κυριαρχία και όλα τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία.
Οι πραγματικές διαστάσεις του φαύλου κύκλου στον οποίο εχει πέσει η Ελλάδα είναι οτι καθίσταται αδύνατη η τήρηση της αποπληρωμής των υπέρογκων δανείων που μας χρέωσε η Τρόϊκα, τα οποία φυσικά εξυπηρετούν παλαιότερα δάνεια, και οτι οι συνθήκες στραγγαλισμού της οικονομίας καθιστούν αδύνατη την παραπομπή των διεφθαρμένων πολιτικών που ευθύνονται γιά την σημερινή κατάσταση της χώρας,οι οποίοι το μόνο που ελπίζουν είναι να εκλεγούν βουλευτές, ωστε να εκμεταλλευτούν την βουλευτική ασυλία σε ενδεχόμενη παραπομπή τους.
Ο μακρόχρονος σχεδιασμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Ευρώ έγινε με δεδομένο κάποιες ρητές και κάποιες υπόρητες προστατευτικές συνθήκες ως προς την εμπορευματοπαραγωγή. Αφ' ενός μεν αποβιομηχανίστηκε η χώρα μου από το 1980 και μετά, που συνιστά προνομιακή μεταχείρηση των βιομηχανικών χωρών, αφ' ετέρου προσαρμοζόμενη στις κοινοτικές οδηγίες γιά την αγροτική παραγωγή,χάνει σιγά σιγά και αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα ως πρός τις χώρες με λιγότερη ηλιοφάνεια. Τι έμεινε γιά την Ελλάδα; Η υπό όρους ελαιοπαραγωγή λόγω πλαφόν και ο Τουρισμός. Η μεν ελαιοπαραγωγή θα έχει μέλλον μετά την μαζική τυποποίηση της εξαιρετικής ελληνικής ποιότητας, ο δε Τουρισμός εμφανίζει τα εγγενή του προβλήματα, που σχετίζονται με την ύφεση αλλά και με την όποια "ταξιδιωτική οδηγία".Η παραγωγή ενέργειας που μας προτρέπει να κάνουμε μέσω φωτοβολταϊκών ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Σόϊμπλε έχει δύο βασικά προβλήματα: την επικίνδυνη μείωση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων και την έλλειψη δικτύων μεταφοράς της εξαγόμενης ενέργειας.Το συμπέρασμα που βγαίνει δυσκολεύει πάρα πολύ την επιβίωση της χώρας μου, αν το πλεόνασμα που εμφανίζουν οι βιομηχανικές χώρες του Βορρά, δεν αποκτήσει έναν αναδιανεμητικό χαρακτήρα,τουλάχιστον στις χώρες που έχουν προχωρήσει στην δημοσιονομική προσαρμογή.
Μας λοιδωρούν οτι είμαστε μιά φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Έχουν δίκαιο. Όταν βλέπουν ρεπορτάζ από τις μαρίνες στον Σαρωνικό και τις δεκάδες χιλιάδες κότερα, όταν βλέπουν ρεπορτάζ από συγκεκριμένο σουβλατζίδικο στό τουριστικό Μοναστηράκι, τείνουν να πιστέψουν οτι οι Ελληνες χωρίς να παράγουν τίποτα, κάνουν βόλτες με κότερα και τρώνε αδιαλείπτως σουβλάκια.
Αυτό που είναι δύσκολο να φανταστείς είναι οτι γιά μιά εικοσιπενταετία ένα μέρος του πληθυσμού πλούτιζε αθέμιτα και παράνομα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, είτε διασπαθίζοντας δημόσιο χρήμα, είτε απαιτώντας την δωροδοκία από τον πολίτη ή τον συναλλασόμενο. Ο πλουτισμός αυτός γιγαντώθηκε και, τι πιό φυσικό, τα κεφάλαια αυτά μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό της χώρας.
Οι εκλογές αυτές που γίνονται στην Ελλάδα τείνουν σε μιά απόφαση: Θα παραπεμφθούν ποτέ στην κρίση του δικαστηρίου οι καταχραστές αυτοί γιά να δημευθεί η περιουσία τους, θα φορολογηθούν
τα ελληνικά κεφάλαια του εξωτερικού υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου; Αν γίνει αυτό και μόνον εχει ελαφρυνθεί πολύ το δημόσιο χρέος.
Πριν από 70 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε στην πορεία των στρατευμάτων του Αξονα και προέβαλε σθεναρή αντίσταση καθυστερώντας την επέλαση της γερμανικής Στρατιάς προς τον Νότο. Η κάμψη της ελληνικής αντίστασης ήταν αναμενόμενη με τις δυσβάστακτες γιά μας συνέπειες της πενταετούς κατοχής. Εκτός από την υποχρέωση να τροφοδοτούμε το γερμανικό στράτευμα με έξοδά μας καθ' όλη την πενταετία ενώ οι έλληνες πολίτες δοκιμάζονταν από την πείνα, το 1945 λίγο πρίν την λήξη του πολέμου απαίτησαν οι γερμανικές αρχές το διαβόητο αναγκαστικό δάνειο, το οποίο εισέπραξαν και αφορούσε το σύνολο του αποθεματικού της χώρας σε χρυσό. Μετά την λήξη του πολέμου, η συνθήκη των Παρισίων επεδίκασε συγκεκριμένα ποσά πολεμικών επανορθώσεων γιά όλα τα εμπλεκόμενα κράτη εκ των οποίων τα περισσότερα εδόθησαν από το Γερμανικό κράτος μετά την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ. Ως γνωστόν το σχέδιο Μάρσαλ, όσον αφορούσε την Γερμανία, ήταν ένα ιλλιγγιώδες ποσό που δόθηκε στην Γερμανία γιά την ανασυγκρότησή της. Οι ευπειθείς Έλληνες πολιτικοί δεν απαίτησαν έκτοτε σθεναρά την καταβολή του αναγκαστικού δανείου, ούτε και των επιδικασθέντων πολεμικών επανορθώσεων, παρά μόνο την δεκαετία του 80, οπότε η χώρα σου αντέταξε το επιχείρημα, οτι οποιαδήποτε διευθέτηση πολεμικών επανορθώσεων θα έπρεπε να γίνει από μία ενωμένη Γερμανία. Δέκα χρόνια αργότερα η γερμανία ενώθηκε: το τείχος γκρεμίζεται από τους πολίτες, το δυτικό Βερολίνο μυρίζει καμένο λάδι από τα χιλιάδες Trabant, ακολουθεί ο σκεπτικισμός μετά τον ενθουσιασμό, αναλαμβάνει η Treuhand και εκμηδενίζει τις αξίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία κλπ κλπ.
Λίγο μετά ακολουθεί η εφαρμογή του ευρώ, το 2002, όπου η Ελλάδα μπαίνει ασθμαίνοντας και με παραποιημένα στοιχεία που τότε ονομάστηκαν "δημιουργική λογιστική", την οποία είχε επ' αμοιβή αναλάβει μεγάλος χρηματοπιστωτικός οργανισμός.
Αδυνατώ να πιστέψω πως οι οικονομικές υπηρεσίες της Ε.Ε. και η γερμανική όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν γνώριζαν το γεγονός αυτό. Αδυνατώ να πιστέψω πως άλλο κράτος θα έμπαινε στην Ε.Ε. αν γνώριζε πως η οφειλή τρίτου κράτους εντός της Ε.Ε., ύψους τουλάχιστον 160 δις ευρώ, είναι επισφαλής. Αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχουν τόσο εθελόδουλοι ηγέτες σαν τον έλληνα ηγέτη που έβαλε την Ελλάδα στην ζώνη του Ευρώ χωρίς να ανακινήσει και να διεκδικήσει τις γερμανικές οφειλές. Αδυνατώ επίσης να πιστέψω πως μετά από όλα αυτά, μπορεί να υπάρχει ευρωπαίος ηγέτης που να
βάζει στην ίδια μοίρα την Ελλάδα με οποιαδήποτε άλλη χώρα εχει δημοσιονομικό ή άλλο χρέος ή έλλειμα.
Χωρίς να θέλω να ανακινήσω παλιές και φορτισμένες μνήμες, χωρίς να κραδαίνω το σπαθί της καταγωγής του ευρωπαϊκού πολιτισμού, χωρίς τα υπόλοιπα στερεότυπα που αναμασούν, οχι πάντα άδικα, οι συμπατριώτες μου περί της "μητρικής των ευρωπαϊκών γλωσσών" και άλλα πολλά γλαφυρά και "ελληνοπρεπή", θέλω να κατανοήσεις την ελληνική θέση μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να ερμηνεύσεις τις αιτίες που οδηγούν τους συμπατριώτες μου να στέκονται αρνητικά απέναντι στους σχεδιασμούς που καταβαραθρώνουν τους αδύναμους εταίρους, οι οποίοι ειναι αδύνατον να είναι όλοι τεμπέληδες και να κάνουν συνέχεια διακοπές.Στην γλώσσα μας ονομάζουμε λεόντιο εταιρεία μιά εταιρεία ανθρώπων που ένα μέλος της είναι λεοντάρι.
Αναρωτιώμαστε λοιπόν, μήπως ο εναγκαλισμός με το λιοντάρι, τις Τράπεζες δηλαδή και το χρηματοπιστωτικό σύστημα έτσι όπως έχει καταντήσει,βλάψει κατά πρώτον εμάς τους Ελληνες, τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς και κατά δεύτερον τους υπόλοιπους πολίτες της Ε.Ε. των Γερμανών μή εξαιρουμένων;
Μήπως η διαπίστωση που λέει οτι όλοι στό ίδιο καζάνι βράζουμε είναι πιό επίκαιρη παρά ποτέ;
Μήπως είναι καιρός να αντιδράσεις και σύ ενάντια στο κράτος των Τραπεζιτών και των χρηματοπιστωτικών τζογαδόρων;
Μήπως έφτασε η ώρα που οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι πρέπει να εναντιωθούν στους σχεδιασμούς που υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών και οι οποίοι ολοκληρώνονται με την κοινωνία των δύο τάξεων:των πολλών που απλώς επιβιώνουν, οι οποίοι γηράσκουν αεί εργαζόμενοι και των λίγων πλουσίων, οι οποίοι επιβιώνουν πλουσιοπάροχα, απομυζώντας τους προηγούμενους;
Την απάντηση αυτού του ερωτήματος θα προσπαθήσω να δώσω εγώ και οι συμπατριώτες μου σε αυτές τις εκλογές της 17-06-2012, ελπίζοντας πως το αποτέλεσμα της κάλπης θα στείλει στο σπίτι τους, τους κυβερνώντες έλληνες πολιτικούς, θιασώτες του ευρωπαϊκού καθωσπρεπισμού και θα εγκαθιδρύσει μιά κυβέρνηση που θα εκμηδενίσει την διαφθορά, την φοροδιαφυγή, την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος
και θα επιτύχει την δημοσιονομική σύγκλιση, την παραγωγική ανάπτυξη προϊόντων που προνομιακά μπορούν να παραχθούν στην χώρα, και την ισότιμη, όχι ως "κράτος παρίας", παρουσία της χώρας μας
στην Ευρωπαϊκή Ενωση, της οποίας θέλουμε να αισθανόμαστε πολίτες, την στιγμή που και εκείνη μας αισθάνεται ισότιμους πολίτες.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
ποιός πολιτικός προσανατολισμός θα καθορίσει τις τύχες της χώρας μου και θα χαράξει την πορεία μέσα στην καταιγίδα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, γιά την οποία δεν θεωρώ στο παραμικρό υπεύθυνο, τόσο εμένα, όσο εσένα ή οποιονδήποτε άλλον μέσο Ευρωπαίο πολίτη.
Παρακολουθώ την ευρωπαϊκή επικαιρότητα με επίκεντρο την γερμανική, αφού οι δεσμοί μου με την χώρα σου λογω συγγενικών μου προσώπων, αλλά και δικής μου πενταετούς παρεπιδημίας στην Γερμανία, είναι υπαρκτοί. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην χώρα μου, αλλά και στην δική σου αποκρύπτουν επιμελώς ειδήσεις και πληροφορίες που θα μας έκαναν πιό ενημερωμένους, και πιό έτοιμους να αντιμετωπίσουμε μιά εχθρική γιά μας διακυβέρνηση, η οποία καθιστά εμάς ελεύθερους να κάνουμε ότι μας διατάζουν, ενώ εξασφαλίζει και δίνει ασυλία στους διατάσσοντες.
Εχεις ακούσει και διαβάσει πολλά τώρα τελευταία για την χώρα μου και τους συμπατριώτες μου, τα περισότερα αρνητικά, τα οποία δεν θα επιχειρήσω να σχολιάσω ή να ανατρέψω. Παρομοίως έχω ακούσει και εγώ πολλά αρνητικά γιά τους δικούς σου συμπατριώτες και μάλιστα από ανθρώπους που ούτε στο χάρτη δεν μπορούν να βρουν την Γερμανία. Ειδικά αν έχεις ζήσει και δουλέψει εκεί, καταλαβαίνεις πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι αυτοί που τα λένε.
Το σημαντικότερο που πρέπει να λάβουμε υπ' όψι μας, είναι οτι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, ανεξάρτητα αν η χώρα διαμονής και εργασίας μας ειναι στον μηχανισμό διάσωσης ή αν ειναι μικρό ή μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαΪκής οικονομίας. Η πλήρης αυτονόμηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, από την εξυπηρέτηση των συναλλαγών της κοινωνίας σε ένα ανθρωπομορφοποιημένο εργαλείο γιά την επίτευξη του μέγιστου -παραπειστικά λεγόμενου- κέρδους, κλοπιμαία τα οποία διανέμονται μεταξύ μυημένων μελών μιάς κάστας, που αποτελεί λιγότερο από 1,5% του πληθυσμού, είναι η βασικότερη αιτία της σύγχρονης οικονομικής κρίσης. Η αυτονόμησή του φτάνει μέχρι και στην δημιουργία αξίας χρήματος, που προστίθεται ως μηδενικά στα αρχεία των Η\Υ.
Σε αυτό το περιβάλλον καλούμαστε να ζήσουμε και να εργαστούμε, αλλά κυρίως να απεμπολήσουμε τις εργασιακές διεκδικήσεις, που με κόπο τόσα χρόνια, βήμα βήμα κατακτήσαμε, μόνο και μόνο γιά να μετριασθούν οι ανισότητες του εργατικού κόστους μεταξύ δυτικού κόσμου και αναπτυσσόμενων χωρών (Ινδία, Κίνα).
Σε έχουν πείσει οτι η διάσωση της Ελλάδας βαρύνει τον Γερμανό φορολογούμενο και οτι οι Έλληνες καλοπερνάνε με αυτά τα χρήματα. Σε διαβεβαιώ πως αυτή η αντίληψη που προωθείται από αρκετά μέσα ενημέρωσης στη χώρα σου -και θα επεκταθεί τώρα και γιά την Ισπανία- δεν έχει καμμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο μηχανισμός διάσωσης δεν δίνει π.χ. χρήματα στην πολιτεία της Λουιζιάνα γιά να απαντληθούν οι πλημμυρισμένες εκτάσεις και η πόλη της Νέας Ορλεάνης, απαιτώντας τα πάλι πίσω με τόκο. Δεν πρόκειται γιά μία αναδιανεμητική διαδικασία μιάς κεντρικής Τράπεζας(FED), που στηρίζει μία φτωχή πολιτεία ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης απαιτεί κανονικό δανεισμό με στραγγαλιστικούς όρους όταν πρόκειται γιά διάσωση ενός μικρού κράτους, όροι οι οποίοι παραλείπονται όταν πρόκειται γιά την διάσωση μιάς Τράπεζας και ο δανεισμός μετατρέπεται σε χορηγία. Στην πρώτη λοιπόν περίπτωση ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης, στον οποίο μετέχει με μεγάλο ποσοστό η Deutsche Bank, αποκομίζει κέρδη από τον δανεισμό μιάς χώρας, η οποία δεσμεύεται με την ίδια της την εθνική κυριαρχία και όλα τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία.
Οι πραγματικές διαστάσεις του φαύλου κύκλου στον οποίο εχει πέσει η Ελλάδα είναι οτι καθίσταται αδύνατη η τήρηση της αποπληρωμής των υπέρογκων δανείων που μας χρέωσε η Τρόϊκα, τα οποία φυσικά εξυπηρετούν παλαιότερα δάνεια, και οτι οι συνθήκες στραγγαλισμού της οικονομίας καθιστούν αδύνατη την παραπομπή των διεφθαρμένων πολιτικών που ευθύνονται γιά την σημερινή κατάσταση της χώρας,οι οποίοι το μόνο που ελπίζουν είναι να εκλεγούν βουλευτές, ωστε να εκμεταλλευτούν την βουλευτική ασυλία σε ενδεχόμενη παραπομπή τους.
Ο μακρόχρονος σχεδιασμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Ευρώ έγινε με δεδομένο κάποιες ρητές και κάποιες υπόρητες προστατευτικές συνθήκες ως προς την εμπορευματοπαραγωγή. Αφ' ενός μεν αποβιομηχανίστηκε η χώρα μου από το 1980 και μετά, που συνιστά προνομιακή μεταχείρηση των βιομηχανικών χωρών, αφ' ετέρου προσαρμοζόμενη στις κοινοτικές οδηγίες γιά την αγροτική παραγωγή,χάνει σιγά σιγά και αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα ως πρός τις χώρες με λιγότερη ηλιοφάνεια. Τι έμεινε γιά την Ελλάδα; Η υπό όρους ελαιοπαραγωγή λόγω πλαφόν και ο Τουρισμός. Η μεν ελαιοπαραγωγή θα έχει μέλλον μετά την μαζική τυποποίηση της εξαιρετικής ελληνικής ποιότητας, ο δε Τουρισμός εμφανίζει τα εγγενή του προβλήματα, που σχετίζονται με την ύφεση αλλά και με την όποια "ταξιδιωτική οδηγία".Η παραγωγή ενέργειας που μας προτρέπει να κάνουμε μέσω φωτοβολταϊκών ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Σόϊμπλε έχει δύο βασικά προβλήματα: την επικίνδυνη μείωση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων και την έλλειψη δικτύων μεταφοράς της εξαγόμενης ενέργειας.Το συμπέρασμα που βγαίνει δυσκολεύει πάρα πολύ την επιβίωση της χώρας μου, αν το πλεόνασμα που εμφανίζουν οι βιομηχανικές χώρες του Βορρά, δεν αποκτήσει έναν αναδιανεμητικό χαρακτήρα,τουλάχιστον στις χώρες που έχουν προχωρήσει στην δημοσιονομική προσαρμογή.
Μας λοιδωρούν οτι είμαστε μιά φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Έχουν δίκαιο. Όταν βλέπουν ρεπορτάζ από τις μαρίνες στον Σαρωνικό και τις δεκάδες χιλιάδες κότερα, όταν βλέπουν ρεπορτάζ από συγκεκριμένο σουβλατζίδικο στό τουριστικό Μοναστηράκι, τείνουν να πιστέψουν οτι οι Ελληνες χωρίς να παράγουν τίποτα, κάνουν βόλτες με κότερα και τρώνε αδιαλείπτως σουβλάκια.
Αυτό που είναι δύσκολο να φανταστείς είναι οτι γιά μιά εικοσιπενταετία ένα μέρος του πληθυσμού πλούτιζε αθέμιτα και παράνομα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, είτε διασπαθίζοντας δημόσιο χρήμα, είτε απαιτώντας την δωροδοκία από τον πολίτη ή τον συναλλασόμενο. Ο πλουτισμός αυτός γιγαντώθηκε και, τι πιό φυσικό, τα κεφάλαια αυτά μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό της χώρας.
Οι εκλογές αυτές που γίνονται στην Ελλάδα τείνουν σε μιά απόφαση: Θα παραπεμφθούν ποτέ στην κρίση του δικαστηρίου οι καταχραστές αυτοί γιά να δημευθεί η περιουσία τους, θα φορολογηθούν
τα ελληνικά κεφάλαια του εξωτερικού υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου; Αν γίνει αυτό και μόνον εχει ελαφρυνθεί πολύ το δημόσιο χρέος.
Πριν από 70 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε στην πορεία των στρατευμάτων του Αξονα και προέβαλε σθεναρή αντίσταση καθυστερώντας την επέλαση της γερμανικής Στρατιάς προς τον Νότο. Η κάμψη της ελληνικής αντίστασης ήταν αναμενόμενη με τις δυσβάστακτες γιά μας συνέπειες της πενταετούς κατοχής. Εκτός από την υποχρέωση να τροφοδοτούμε το γερμανικό στράτευμα με έξοδά μας καθ' όλη την πενταετία ενώ οι έλληνες πολίτες δοκιμάζονταν από την πείνα, το 1945 λίγο πρίν την λήξη του πολέμου απαίτησαν οι γερμανικές αρχές το διαβόητο αναγκαστικό δάνειο, το οποίο εισέπραξαν και αφορούσε το σύνολο του αποθεματικού της χώρας σε χρυσό. Μετά την λήξη του πολέμου, η συνθήκη των Παρισίων επεδίκασε συγκεκριμένα ποσά πολεμικών επανορθώσεων γιά όλα τα εμπλεκόμενα κράτη εκ των οποίων τα περισσότερα εδόθησαν από το Γερμανικό κράτος μετά την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ. Ως γνωστόν το σχέδιο Μάρσαλ, όσον αφορούσε την Γερμανία, ήταν ένα ιλλιγγιώδες ποσό που δόθηκε στην Γερμανία γιά την ανασυγκρότησή της. Οι ευπειθείς Έλληνες πολιτικοί δεν απαίτησαν έκτοτε σθεναρά την καταβολή του αναγκαστικού δανείου, ούτε και των επιδικασθέντων πολεμικών επανορθώσεων, παρά μόνο την δεκαετία του 80, οπότε η χώρα σου αντέταξε το επιχείρημα, οτι οποιαδήποτε διευθέτηση πολεμικών επανορθώσεων θα έπρεπε να γίνει από μία ενωμένη Γερμανία. Δέκα χρόνια αργότερα η γερμανία ενώθηκε: το τείχος γκρεμίζεται από τους πολίτες, το δυτικό Βερολίνο μυρίζει καμένο λάδι από τα χιλιάδες Trabant, ακολουθεί ο σκεπτικισμός μετά τον ενθουσιασμό, αναλαμβάνει η Treuhand και εκμηδενίζει τις αξίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία κλπ κλπ.
Λίγο μετά ακολουθεί η εφαρμογή του ευρώ, το 2002, όπου η Ελλάδα μπαίνει ασθμαίνοντας και με παραποιημένα στοιχεία που τότε ονομάστηκαν "δημιουργική λογιστική", την οποία είχε επ' αμοιβή αναλάβει μεγάλος χρηματοπιστωτικός οργανισμός.
Αδυνατώ να πιστέψω πως οι οικονομικές υπηρεσίες της Ε.Ε. και η γερμανική όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν γνώριζαν το γεγονός αυτό. Αδυνατώ να πιστέψω πως άλλο κράτος θα έμπαινε στην Ε.Ε. αν γνώριζε πως η οφειλή τρίτου κράτους εντός της Ε.Ε., ύψους τουλάχιστον 160 δις ευρώ, είναι επισφαλής. Αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχουν τόσο εθελόδουλοι ηγέτες σαν τον έλληνα ηγέτη που έβαλε την Ελλάδα στην ζώνη του Ευρώ χωρίς να ανακινήσει και να διεκδικήσει τις γερμανικές οφειλές. Αδυνατώ επίσης να πιστέψω πως μετά από όλα αυτά, μπορεί να υπάρχει ευρωπαίος ηγέτης που να
βάζει στην ίδια μοίρα την Ελλάδα με οποιαδήποτε άλλη χώρα εχει δημοσιονομικό ή άλλο χρέος ή έλλειμα.
Χωρίς να θέλω να ανακινήσω παλιές και φορτισμένες μνήμες, χωρίς να κραδαίνω το σπαθί της καταγωγής του ευρωπαϊκού πολιτισμού, χωρίς τα υπόλοιπα στερεότυπα που αναμασούν, οχι πάντα άδικα, οι συμπατριώτες μου περί της "μητρικής των ευρωπαϊκών γλωσσών" και άλλα πολλά γλαφυρά και "ελληνοπρεπή", θέλω να κατανοήσεις την ελληνική θέση μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να ερμηνεύσεις τις αιτίες που οδηγούν τους συμπατριώτες μου να στέκονται αρνητικά απέναντι στους σχεδιασμούς που καταβαραθρώνουν τους αδύναμους εταίρους, οι οποίοι ειναι αδύνατον να είναι όλοι τεμπέληδες και να κάνουν συνέχεια διακοπές.Στην γλώσσα μας ονομάζουμε λεόντιο εταιρεία μιά εταιρεία ανθρώπων που ένα μέλος της είναι λεοντάρι.
Αναρωτιώμαστε λοιπόν, μήπως ο εναγκαλισμός με το λιοντάρι, τις Τράπεζες δηλαδή και το χρηματοπιστωτικό σύστημα έτσι όπως έχει καταντήσει,βλάψει κατά πρώτον εμάς τους Ελληνες, τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς και κατά δεύτερον τους υπόλοιπους πολίτες της Ε.Ε. των Γερμανών μή εξαιρουμένων;
Μήπως η διαπίστωση που λέει οτι όλοι στό ίδιο καζάνι βράζουμε είναι πιό επίκαιρη παρά ποτέ;
Μήπως είναι καιρός να αντιδράσεις και σύ ενάντια στο κράτος των Τραπεζιτών και των χρηματοπιστωτικών τζογαδόρων;
Μήπως έφτασε η ώρα που οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι πρέπει να εναντιωθούν στους σχεδιασμούς που υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών και οι οποίοι ολοκληρώνονται με την κοινωνία των δύο τάξεων:των πολλών που απλώς επιβιώνουν, οι οποίοι γηράσκουν αεί εργαζόμενοι και των λίγων πλουσίων, οι οποίοι επιβιώνουν πλουσιοπάροχα, απομυζώντας τους προηγούμενους;
Την απάντηση αυτού του ερωτήματος θα προσπαθήσω να δώσω εγώ και οι συμπατριώτες μου σε αυτές τις εκλογές της 17-06-2012, ελπίζοντας πως το αποτέλεσμα της κάλπης θα στείλει στο σπίτι τους, τους κυβερνώντες έλληνες πολιτικούς, θιασώτες του ευρωπαϊκού καθωσπρεπισμού και θα εγκαθιδρύσει μιά κυβέρνηση που θα εκμηδενίσει την διαφθορά, την φοροδιαφυγή, την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος
και θα επιτύχει την δημοσιονομική σύγκλιση, την παραγωγική ανάπτυξη προϊόντων που προνομιακά μπορούν να παραχθούν στην χώρα, και την ισότιμη, όχι ως "κράτος παρίας", παρουσία της χώρας μας
στην Ευρωπαϊκή Ενωση, της οποίας θέλουμε να αισθανόμαστε πολίτες, την στιγμή που και εκείνη μας αισθάνεται ισότιμους πολίτες.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
