"Γυριζε, μη σταθεις ποτε, ριξε μας πετρα μαυρη
ο ψευτης ειδωλο ειν' εδω, το προσκυνα η πλεμπαγια...
η Αληθεια τοπο να σταθει μια σπιθαμη δε θαβρει.
Αλαργα. Μορα της ψυχης της χωρας τα μουραγια.
Απο θαμπους ντερβισηδες και στερφουν μανταρινους
κι απο τους χαλκοπρασινους η Πολιτεια πατιεται!
Χαρα στους χασομερηδες! Χαρα στους αρλεκινους!
Σκλαβος ξανασκυψε ο ρωμιος και δασκαλοκρατιεται.
Δεν εχεις, Όλυμπε, θεους, μηδε λεβεντες η Όσσα,
ραγιαδες εχεις, μαννα γη, σκυφτους για το χαρατσι(!)
κουφιοι κι οκνοι καταφρονουν τη θεια τραχια σου γλωσσα,
των Ευρωπαιων περιγελα και των αρχαιων παλιατσοι
και δημοκοποι Κλεωνες και λογοκοποι Ζωϊλοι
και Μαμμωναδες βαρβαροι και χαυνοι λεβαντινοι,
λυκοι, ώ κοπαδια, οι πιστικοι και ψωριασμενοι οι σκυλοι
κι οι χαροκοποι αδιαντροποι και πορνη η Ρωμιοσυνη!"
Κωστης Παλαμας _________
"... κι ο ποιητής ανάξιος πια!
Κι ακομ' ανάξιος κι ο σοφός,
που δεν ανάφτουν πυρκαγιά
από του λύχνου τους το φως.
όταν αλύπητη βαριά
ξεσπά η Ανάγκη και προστάζει
Ανάξιος είναι όποιος διστάζει...
Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει
το προσκλητήρι των καιρών
να το φυσάει ή να το κρούει
σάλπιγκα ή τύμπανο, δε λέει ΠΑΡΩΝ "
Παλαμας
